Tελικά για μια ακόμη φορά η ζωή, η δικιά μας ζωή, ο δικός μας τρόπος που έχουμε μάθει να ζούμε και να πολιτευόμαστε, το «έλα μωρέ τώρα όλα είναι έτοιμα» ενώ όλα ή σχεδόν όλα είχαν φτιαχτεί στο πόδι, άλλαξε καταλυτικά το πολιτικό σκηνικό και αναφέρομαι στις εκλογές της ΝΔ.
Μετά την εκλογή του Κυριάκου, τίποτα πια δεν είναι όπως πριν. Αυτής της συμπαθούς «φατσούλας», που θυμίζει καρτούν, και ο οποίος με την εκλογή στη θέση του προέδρου έφερε τα «πάνω κάτω». Κάτι που φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει εάν και εφόσον οι εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ γινόντουσαν κανονικά.
Δηλαδή όλα οφείλονται σε ένα λάθος; Μα κατά λάθος δεν γίναμε κράτος; Κατά λάθος δεν επιβιώνουμε μετά τα απανωτά μνημόνια και την εμμονή των κυβερνήσεων να μην κάνουν ούτε μια τόση δα σοβαρή μεταρρύθμιση; Εμείς ο «λαός» δεν αποφασίσαμε σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις να επιλέξουμε τα capital control και το στραγγαλισμό της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας, απαξιώνοντας τις όποιες επιτυχίες των «σαμαροβενιζέλων»; Εμείς! Κι ακόμα επιβιώνουμε! Ο καταναγκασμός για επανάληψη. Το έχουμε στο DNA μας.
Έγινε λοιπόν το «λάθος» με το ηλεκτρονικό σύστημα στις πρώτες εκλογές της ΝΔ και σε χρόνο ρεκόρ άλλαξαν οι συσχετισμοί. Για πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία αυτού του τόπου οι εκλογείς του συντηρητικού χώρου έγιναν πρωτοπορία. Με την ψήφο τους έδειξαν το δρόμο της απόδρασης από τον εθνολαϊκισμό, τη διαπλοκή, το νεποτισμό και τη στατικότητα. Για πρώτη φορά ένα έστω μικρό ποσοστό εκλογέων της συντήρησης ψήφισαν μεταρρυθμιστικά. Ψήφισαν ενάντια στο ρεύμα!
Το ερώτημα που τίθεται αφορά στο εάν και κατά πόσο αυτή η ψήφος είναι ψήφος συνειδητή ή εάν πρόκειται για μια συνέχεια του λάθους των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Θα φανεί στην πορεία∙ όμως καταγράφηκε. Ουσιαστικά δεν έχει τόσο σημασία τι είναι ή τι δεν είναι ιδεολογικά ο Κυριάκος και αυτό θα φανεί στην πορεία και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Σημασία έχει ότι σε κοινωνικό επίπεδο κάτι κινείται και αυτό έχει ως αφετηρία το χώρο της συντήρησης. Μήπως λοιπόν, για μια ακόμη φορά, η ιστορία μάς κλείνει το μάτι αποκαθηλώνοντας τις ιδεολογίες ως εγκεφαλικά κατασκευάσματα εκτός της ζωής;
Τα πράγματα μοιάζει να αλλάζουν γιατί κάποιες κοινωνικές δυνάμεις τολμούν και προτάσσουν μια δυναμική αλλαγής, ίσως με αφορμή ένα «λάθος», ίσως συνειδητά, θα δείξει. Από την άλλη όμως, είναι σαφές ότι η αλλαγή δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να έρθει από εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που προτάσσει το νεοσταλινισμό και ταυτίζεται απόλυτα με το λαϊκισμό.
Αντίστοιχα τα ίδια ισχύουν για όλους εκείνους που λυμαίνονται το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και δεν επιτρέπουν να κινηθεί τίποτα. Εκείνους που υποχρέωσαν στις τελευταίες εκλογές το μισό εκλογικό σώμα στην αποχή. Που στηρίζουν για αρχηγό μια απρόσωπη προσωπικότητα ενός κομματικού συνονθυλεύματος που δεν αντέχει τη ρήξη, φαντασιώνοντας το home sweet home, καλώντας τον κόσμο να «επιστρέψει στο σπίτι του» κι έναν μάλλον καταθλιπτικό τύπο που τριγυρνάει εκλιπαρώντας για λίγη συμπάθεια. Αυτοί οι οποίοι έχουν αφεθεί να χρησιμοποιούνται επανειλημμένως και αδιακρίτως από διάφορα απομεινάρια της πάλαι ποτέ «ανανεωτικής/σταλινικής αριστεράς» (που οι ικανότητές τους φτάνουν μέχρι καμιά πόκα ή καμιά ποδοσφαιροσυζήτηση, άντε και γκομενοσυζήτηση), και αδυνατούν να κατανοήσουν ότι το πράγμα δεν τραβάει άλλο και να αποσυρθούν.
Το σίγουρο τελικά είναι ότι όποια αλλαγή έρθει θα έρθει από την κοινωνία και όχι από τις υπόγειες συμφωνίες των χρόνιων κομματικών καρεκλοκένταυρων, που ενσαρκώνουν με τον πλέον καταλυτικό τρόπο χρόνιες ψυχοπαθολογίες και σημαίνουν τη στατικότητα. Λάθος ή συνειδητή επιλογή, ο δρόμος άνοιξε κι αυτό είναι η ουσία. Κάτι άρχισε να κινείται και αυτό είναι η ζωή!
