Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε, φαίνεται πάντως ότι η απόφαση είναι οριστική και αμετάκλητη. Σ’ αυτή τη χώρα τη μικρή η επιβίωση των σε παραγωγική ηλικία ανθρώπων εξαρτάται απολύτως από το μπαγιόκο των γερόντων. Αυτοί κληροδοτούν, αυτοί προικίζουν, αυτοί χαρτζιλικώνουν, αυτοί τσοντάρουν, αυτοί επιβραβεύουν κι αυτοί τιμωρούν ταπώνοντας ενίοτε την κάνουλα των παροχών. Το Ασφαλιστικό για το οποίο τις τελευταίες μέρες σκοτωνόμαστε –χωρίς την παραμικρή μέριμνα για το άλλο του ποδάρι, την ανεργία των νέων– είναι παραφθορά της ίδιας πατριαρχικής δομής χάρη στην οποία γενιές και γενιές Eλλήνων κρατήθηκαν σε βαθιά νηπιότητα μέχρι βαθέος γήρατος.
Κάτι πήγε να κάνει, στον καιρό του, ο Οιδίποδας χωρίς όμως να υπολογίσει τις μεταμορφώσεις της μητέρας του και κάπως έτσι αποκρυσταλλώθηκε το ελληνικό δράμα. Ηπιότερη παραλλαγή του ίδιου μύθου αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, το σύγχρονο «Άσε τον θείο, πιάσε το τζόκερ» αλλά δεν έχω καμία όρεξη τώρα να σπάσω αυγά. Απεναντίας. Προτιμώ να φάω την ομελέτα μου με τα τσόφλια.
Ένας πολιτικά αστοιχείωτος πρωθυπουργός δεν αρκεί από μόνος του για να εξηγηθεί ο φαύλος κύκλος της ελληνικής κοινωνίας. Πολύ φοβούμαι ότι εδώ που φτάσαμε θα χρειαστούμε κι άλλες, πολλές ειδικότητες. Κάποιον να μετρήσει, κάποιον να εκτιμήσει, κάποιον να πουλήσει και κάποιον να επενδύσει στην έξωση των πρωτοπλάστων εκ της κοιλάδος του Τίγρεως.
Άλλο τίποτα δεν έχω να προσθέσω. Και γράμματα γνωρίζουμε, και ηλικίαν έχουμε και ένσημα διαθέτουμε και μπάζα δεχόμαστε, αλλά με τόσους νέους στην ανεργία, γύρω τριγύρω, δεν πρόκειται να καθίσω να υπολογίσω τη σύνταξή μου με το τεφτέρι. Ντρέπομαι.
15°
