Να η μαμή, σηκώνει το μανίκι. Δεν θέλω να φανταστώ τι έχει να γίνει αν παίξει καμιά στραβή και το παιδί έρθει με τα πόδια, με τις πάντες, με οπίσθια ινιακή προβολή, οκλαδόν και σε βαθύ κάθισμα. Γέμισε ο τόπος νερά αλλά δεν ακούγεται ούτε κιχ από την αίθουσα τοκετών. Πονάει κανείς; Σπρώχνει κανείς, σ’ αυτή τη χώρα;
Τα πολύ παλιά τα χρόνια, τότε που μαιευτήρες ήταν το παλάτι και ο Αμερικανός πρέσβης, οι ηγέτες της Δεξιάς έβγαιναν «μ’ έναν πόνο» ή μάλλον χωρίς καθόλου πόνο και τα δώρα που έφταναν επιτόπου από τις νεράιδες-νονές ήταν όλα τους ένα κι ένα. Υγεία, ομορφιά, μακροημέρευση, υστεροφημία, κασμίρια Τρία Άλφα, νεοκλασικά και σπίτια με μωσαϊκά, πολυκατοικίες και κουρσάκια ιδιωτικά, γκραν σουξέ εν ολίγοις. Απέξω, ένας κόσμος συμπαγής, διαμορφωμένος και αταλάντευτος περίμενε έτοιμος να πετάξει τη σκούφια του, να λατρέψει αβλεπί το νεογέννητο, να επενδύσει πάνω του ελπίδες ισχύος, σταθερότητας, τάξης και ασφάλειας ποντάροντας ταυτόχρονα στη σιωπή και την καρτερία των ηττημένων.
Από δω που κάθομαι, δεν βλέπω πια καθαρά την πλευρά των ηττημένων. Κάτι μεσολάβησε –δεν θυμάμαι ακριβώς τι– και η ήττα σα να διαπέρασε σιγά-σιγά όλο το πανί της κοινωνίας, δεν τη μαζεύεις πια ούτε με βετέξ.
Την περίμενα, να σας πω την αλήθεια, αυτή τη διαλυτική δύναμη του νερού να εισχωρήσει στις ίνες των εννοιών και να τους αλλάξει τον αδόξαστο. Όπως παλιά, τότε που το «ριζοσπαστικό» λίμναζε λίγο στον «Ριζοσπάστη», μας έκανε κούκου μέσα από την ΕΡΕ, μετά έφτιαχνε μικρές αναποφάσιστες δίνες μέχρι να χυθεί με όλα του τα φερτά υλικά και τα μπάζα στο ρω του ΣΥΡΙΖΑ.
Όχι, αυτό που έχουμε δεν είναι μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Αυτό είναι σκοτεινός βαλτότοπος του κερατά σαν κι αυτούς που περιγράφει Άρθουρ Κόναν Ντόυλ. Στοιχειώδες, αγαπητέ Γουώτσον. Δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβεις από πού σου ’ρχεται. Δεξιά, Αριστερά, από μπροστά και πισώπλατα, το μόνο που βλέπω να πλησιάζει είναι το σκυλί των Μπάσκερβιλ.
18°
