Ο Χάινς Ρίχτερ είναι ένας Γερμανός καθηγητής ιστορίας με πλούσιο συγγραφικό έργο σχετικά με την ελληνική ιστορία. Πρόσφατα έγινε ευρέως γνωστός στη χώρα μας λόγω του (τουλάχιστον αμφιλεγόμενου) βιβλίου του «Η κατάκτηση της Κρήτης». Στο συγκεκριμένο πόνημά του φέρεται να στηλιτεύει (κρατάω πισινή γιατί δεν το έχω διαβάσει) τον τρόπο που οι Κρητικοί αντιστάθηκαν στους Γερμανούς ναζί κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, χαρακτηρίζοντας τον αγώνα των πρώτων «βρόμικο και κτηνώδη». Αν (επαναλαμβάνω, «αν») όντως ο Ρίχτερ τα έχει γράψει όλα αυτά προφανώς είναι προκλητικότατος και ανιστόρητος και ορθώς έχουν υπάρξει αντιδράσεις στην Κρήτη, στης οποίας μάλιστα το πανεπιστήμιο ανακηρύθχηκε πρόσφατα και επίτιμος διδάκτωρ. Μέχρι εκεί, όμως.
Όσο απίστευτο και να φαίνεται, ο κ. Ρίχτερ είναι ο πρώτος (και μοναδικός μέχρι στιγμής) άνθρωπος στην υπέροχη αυτή χώρα που ονομάζεται Ελλάδα σε βάρος του οποίου έχει ασκηθεί δίωξη βάσει του νέου αντιρατσιστικού νόμου ο οποίος ψηφίστηκε τον Αύγουστο του 2014! Έτσι είναι. Σε αυτό τον τόπο όπου ένα νεοναζιστικό κόμμα αποτελεί την τρίτη πολιτική δύναμη, όπου υπάρχουν νεκροί από ρατσιστικές επιθέσεις και τραυματίες από ομοφοβικές, όπου οι αμφισβητήσεις του Ολοκαυτώματος δίνουν και παίρνουν, όπου διαβάζεις κάθε μέρα άρθρα που αποκαλούν συλλήβδην τους μουσουλμάνους «απολίτιστους» και «δολοφόνους», όπου μέχρι και δυτικοευρωπαίοι τουρίστες έχουν φάει ξύλο ως υπεύθυνοι για τα «μνημόνια» ,βρέθηκε ο ένας και μοναδικός ρατσιστής. Ο οποίος φυσικά δεν είναι Έλληνας («Οι Έλληνες δεν είναι ρατσιστές») αλλά προέρχεται από τη χώρα της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Ανάμεσα δε στους μάρτυρες κατηγορίας συναντάμε ένα βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας και έναν πρώην αξιωματικό ΓΕΕΘΑ. Πόσο πιο προβλέψιμοι πια...
Ο Χάινς Ρίχτερ κινδυνεύει μέχρι και με φυλάκιση τριών ετών. Γιατί; Μήπως αμφισβητώντας (κακώς επαναλαμβάνω) την αντίσταση των Κρητών προτρέπει σε πράξεις βίας εναντίον τους; Ή μήπως οι ακρότητες που (φέρεται να) έγραψε εντείνουν το «αντικρητικό» μένος το οποίο (προφανώς) οργιάζει ανά τον κόσμο; Μόνο με μια τέτοια λογική θα μπορούσε να σταθεί η εν λόγω κατηγορία.
Ήμουν (και είμαι ακόμα) υπέρμαχος του αντιρατσιστικού νόμου. Πάντα πίστευα πως η αντίληψη που έχουν κάποιοι συμπατριώτες μας για τη δημοκρατία (λέμε ό,τι γουστάρουμε και δεν δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν) πρέπει κάποτε να αλλάξει, έστω και με το ζόρι. Πάντα πίστευα πως ο ρατσιστικός λόγος πρέπει να διώκεται ποινικά και αυστηρότατα. Ωστόσο, λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο. Ξέχασα πως ζούμε σε μια χώρα όπου ο εθνολαϊκός όχλος αποτελεί μέγιστο πολιτικό παράγοντα. Σε μια χώρα που η δικαιοσύνη εξακολουθεί να βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό στα χέρια καρικατούρων της λαϊκής δεξιάς του ’60.
