Αν ζούσαμε καλά (κι αυτοί καλύτερα) θα το ’χαμε γλεντήσει εντελώς διαφορετικά αυτό με την Ντόρα και τον Κοτζιά. Δεν θα περιμέναμε φερ’ ειπείν να αντιδράσουν αναλυτές, αρθρογράφοι, αλληλέγγυοι και λοιπές βαρετές δημοκρατικές δυνάμεις. Στο κάτω-κάτω δεν χρειάζεται δα και καμιά ιδιαίτερη ιδεολογική κατάρτιση για να βάλεις στη θέση του ένα θλιβερό πέφτουλα ή έναν κοινό εφαψία.
Στην εποχή της μάνας μου πέφτανε αβέρτα οι τσαντιές και στην εποχή τη δική μου είχαμε πάντα μια σακοράφα, just in case, που την μπήγαμε καταλλήλως σε λεωφορεία, ουρές, σινεμά, διαδηλώσεις, αχτίφ, συνελεύσεις, στενές και πλατειές ολομέλειες. Οπότε, κακώς, πολύ κακώς δεν σηκώθηκε η κυρία Μπακογιάννη να του κολλήσει την τσίχλα της στα λιγοστά μαλλιά του, αλλά ούτε κι αυτό είναι λύση, τώρα που το ξανασκέφτομαι.
Βασικά, μέρες που ζούμε, τίποτα δεν αποτελεί λύση και τίποτα δεν στοιχειοθετείται πλέον ως πρόβλημα. Ο καθένας έχει το ελεύθερο να απλωθεί μέχρι εκεί που νομίζει ότι τον παίρνει – κάπως έτσι πρέπει να αισθάνθηκε κι ο Νίκος Κοτζιάς κι είπε αυτά που είπε σε μια τόσο ψηλή γυναίκα.
Δεν φταίει αυτός που δεν έχει σωστή εικόνα του εαυτού του. Φταίει το φιλμ της Ιστορίας που πήρε ξαφνικά φως κι αυτά που τα ζυγιάζαμε κάποτε live, τα βλέπουμε τώρα φλου και υπό την επήρεια λιγωτικής σέπιας. Έχει πολύ κόκκο η φωτογραφία της Αριστεράς κι αυτό ασφαλώς βολεύει πολλούς και ιδίως εκείνους που παρέμειναν χρόνια πολλά στο μούσκιο ώσπου τους έκανε νεύμα ο Τσίπρας να κατέβουν τη σκαλίτσα του αεροσκάφους. Μέχρι τότε σέρβιραν αγόγγυστα τσάι ή καφέ και μοίραζαν αρωματικά μαντιλάκια σε όλη τη γενεαλογική γκάμα της οικογένειας Παπανδρέου και της οικογένειας Λιβάνη.
Σε περίπτωση αναταράξεων, πείτε τα πατερημά σας ή καλύτερα αυτό: «Οι εργάτες του Τσε στα/ ζαχαροκάλαμα της Αβάνας/ Το πλάνο τους να γλυκάνουν θέλανε/ Και εγώ χωμένος/ Βαθιά μέσα σου/Ζαχαρη που λειώνει έγινα». (του ιδίου, εκδ. Καστανιώτη 2000, 6,36 ευρώ)
14°
