Παρακολουθούμε εδώ και μήνες την διχογνωμία μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για τον τρόπο αντιμετώπισης της ελληνικής κρίσης. Το βασικό σημείο τριβής είναι αν θα προχωρήσουμε τώρα σε μία συνολική λύση με αναδιάρθρωση του χρέους μας, ώστε αυτό να είναι βιώσιμο το αργότερο το 2020, δηλαδή σε επτά περίπου χρόνια από σήμερα ή αν θα κερδίσουμε (;) χρόνο με μία φτηνή λύση, αφήνοντας τις όποιες σημαντικές αποφάσεις για του χρόνου, βλέποντας την πορεία της ελληνικής οικονομίας αλλά και τις ευρύτερες εξελίξεις στην ευρωζώνη.
Με τις αποφάσεις που ελήφθησαν στο πρόσφατο Εurogroup για μη συνολική λύση τώρα και μη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, το ΔΝΤ εμφανίζεται δυσαρεστημένο και σε απόσταση από τις συγκεκριμένες επιλογές. Οι πληροφορίες λένε ότι το ΔΝΤ εδώ και καιρό έψαχνε σενάριο απεμπλοκής από την ελληνική υπόθεση και ενδεχομένως τώρα οι συνθήκες και η επιμονή της γερμανικής πλευράς να αποτελούν την κατάλληλη ευκαιρία. Παράλληλα, η θέση της ελληνικής κυβέρνησης ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα δεν έχει διευκρινισθεί τουλάχιστον δημόσια, ούτε φαίνεται να υπήρξε προσπάθεια να μειωθεί η απόσταση μεταξύ ΕΕ και ΔΝΤ πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα στο πρόσφατο Εurogroup.
Να σημειώσουμε επίσης ότι ακόμα και αν πάρουμε τώρα τις δύο δόσεις που εκκρεμούν (31,3 δισ. +5,1 δις. Σεπτ) συν τη δόση Δεκεμβρίου 8,3 δισ. το λεγόμενο και ως "μπόνους", από τα χρήματα του ΔΝΤ και της ΕΕ, τα δύσκολα για την ελληνική οικονομία θα συνεχίσουν και μετά τον Ιανουάριο του 2013.
Εάν με το νέο χρόνο το ΔΝΤ αποχωρήσει από την τρόικα, τα πράγματα θα δυσκολέψουν ακόμη περισσότερο για την Ελλάδα. Η χώρα μας θα εξαρτάται αποκλειστικά από τις αποφάσεις (και τα χρήματα) της Ευρώπης, δηλαδή πρωτίστως της Μέρκελ και του Σόιμπλε, οι οποίοι θα βρίσκονται λίγο πριν από τις γερμανικές εκλογές. Είναι περίπου αναπόφευκτο ότι οι Γερμανοί θα σκληρύνουν περαιτέρω τη στάση τους, ανταποκρινόμενοι και στη κοινή γνώμη των συντηρητικών γερμανικών στρωμάτων εκτός εάν τελικά τολμήσουν τώρα να υλοποιήσουν όσα ιδιαιτέρως αισιόδοξα ακούγονται τις τελευταίες ημέρες (μηδενικά επιτόκια, κάλυψη χρηματοδοτικού κενού, κλπ). Παράλληλα η Γαλλία με την συγκαταβατική μέχρι τώρα τουλάχιστον προεδρία Ολάντ, θα συντάσσεται όλο και περισσότερο ενόψει και των δικών της προβλημάτων με την Γερμανία, ενώ η Ελλάδα όσο περνάει ο καιρός θα βρίσκει όλο και λιγότερους συμμάχους εντός ΕΕ.
Να μην παραβλέπουμε ακόμα το γεγονός ότι οι "κακές" αγορές από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι οποίες παρακολουθούν στενά και αυστηρά τα τεκταινόμενα σε Ελλάδα και Ευρώπη, συνεχίζουν να κρατάνε για την Ελλάδα ψηλά τις πιθανότητες εξόδου από το ευρώ στο 60%, αφού συμπλέουν απόλυτα με τις θέσεις του ΔΝΤ για την ανάγκη να υπάρξει άμεσα ελληνικό κούρεμα της τάξεως των 80 δισ. ευρώ, καθώς θεωρούν ότι δεν είναι βιώσιμο. Πράγμα που σημαίνει ότι αν δουν την πλευρά του ΔΝΤ να παραμερίζεται στην αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης θα δείξουν μεγαλύτερη δυσπιστία με τις εκθέσεις τους, δημιουργώντας ένα κλίμα που τουλάχιστον μιντιακά και σε επίπεδο ειδήσεων θα μας δημιουργεί συνεχώς πρόβλημα.
Ακόμα να θυμίσω ότι, σύμφωνα με πολλούς εντός και εκτός Ελλάδος στην ανάλυσή που κάνουν εκ των υστέρων γιατί απέτυχε το Μνημόνιο 1, αναφέρουν το γεγονός ότι δεν έγινε τότε αναδιάρθρωση του ελληνικού δημοσίου χρέους, με συνέπεια να μπούμε σε κύκλο μέτρων - δανείων με το χρέος να διογκώνεται. Στη συνέχεια, με το Μνημόνιο 2, παρά τη δαιμονοποίηση του "κουρέματος" του ελληνικού χρέους που είχε προηγηθεί από τα ελληνικά ΜΜΕ (πρωτάκουστο στα παγκόσμια χρονικά) με ευθύνη τους τότε αλλά και της αντιπολίτευσης, τελικά προχωρήσαμε στο ελληνικό κούρεμα, που μας έδωσε τη δυνατότητα περαιτέρω δανειοδότησης της χώρας. Κάτι που επετεύχθη μετά και την αλλαγή στάσης της Νέας Δημοκρατίας τότε, που με αφορμή το PSI, το οποίο αξιολόγησε θετικά και σωστά, τελικά μπήκε στην κυβέρνηση Παπαδήμου.
Τώρα, μετά το Μνημόνιο 3, βρισκόμαστε μπροστά σε μία αντίστοιχα κρίσιμη απόφαση και η ελληνική πλευρά οφείλει να είναι ξεκάθαρη αν επιθυμεί τώρα συνολική λύση. Με χρονικό ορίζοντα, όχι μόνο το σήμερα και τις δόσεις που εκκρεμούν, αλλά τη δυνατότητα εξόδου από την κρίση από τον Ιανουάριο του 2013 και μετά και νωρίτερα πάντως από το 2022. Και αυτό για την Ελλάδα μπορεί να επιτευχθεί με περισσότερους εμπλεκόμενους και με τους Ευρωπαίους, αλλά και με αυτούς πέραν του Ατλαντικού. Γιατί, για να μην ξεχνάμε, η κρίση ξεκίνησε από απέναντι, και εμπεδώθηκε στην ανοχύρωτη χώρα μας, διότι η Γηραιά Ήπειρος δεν ήταν και πολύ πιθανό να μην είναι ακόμα έτοιμη να αντιμετωπίσει συνολικά την κρίση. Μία κρίση που αφορά όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και άλλες μικρότερες και μεγαλύτερες χώρες της Ένωσης, που παρά τους μηχανισμούς που έχει τα τελευταία χρόνια θεσπίσει, παραμένουν ακόμα ανενεργοί.
