Το γκρεμοτσάκισμα από την ελιά απεδείχθη «θείο δώρο». Σακάτης για ένα χρονικό διάστημα, με το πρόσωπο να φέρνει σε κάτι προς το μελιτζανί με εκδορές και ράμματα και το δεξί χέρι εγχειρισμένο λόγω κατάγματος του τέταρτου μετακαρπίου, ο λεγάμενος είχε όλο το χρόνο να φιλοσοφήσει την κατάσταση. Μάζεψε τις σκέψεις του, κοίταξε με δέος τον υπολογιστή, άκουσε με προσοχή τον Μήτσο και βάλθηκε να απεικονίσει τα μελλούμενα.
Στον «Μαγικό Αυλό» η βασίλισσα της νύχτας παρεμβαίνει με μία σειρά από επιφωνηματικά κρωξίματα υψηλής τεχνικής, τα οποία, κατά τον Νίτσε πάντα, εκφράζουν την αυθεντικότητα της υστερίας που μόνο η γυναίκα μέσα στην άλογη απόγνωσή της μπορεί να αποδώσει. Το αποτέλεσμα είναι μαγικό και μυστηριώδες και για ένα αρσενικό προφανώς ακατάληπτο.
Στην ελληνική πραγματικότητα, η κοινωνική υστερία ούτε ανταποκρίνεται σε κώδικες υψηλής τεχνικής ούτε και εντάσσεται σε κάποιο καλούπι πολιτικής αισθητικής και λογικής εκφοράς. Παραμένει ένα κρώξιμο και περιορίζεται σε μία αναπαραγωγή της πολιτικής κουτοπονηριάς με άλλοθι την απόγνωση και όπλο το παράλογο της κραυγής. Σε μία κοινωνία που ο βασικός μάρτυρας στην υπόθεση Τσοχατζόπουλου «εκκαθαρίζεται» στην Τζακάρτα με μια μέθοδο που παραπέμπει στις «Τριάδες» της κινεζικής μαφίας, ο κάθε Νίκος Φωτόπουλος, συνδικαλιστής στο επάγγελμα, μπορεί να νομιμοποιεί την πολιτική του υστερία ανάγοντας την ανομία σε μοντέλο πολιτικής έννομης δράσης. Έτσι νομιμοποιείται και ο κάθε πολιτικός των Ανεξάρτητων Ελλήνων να προσδοκά στην πολιορκία και κατάληψη της Γερμανικής Πρεσβείας στο Κολωνάκι και ο κάθε «Κουμουνδούριος» να καλεί με αυθάδεια τα πλήθη σε πανστρατιά. Ακόμη και οι αμφιλεγόμενοι οικονομικοί εγκέφαλοι του ΣΥΡΙΖΑ ξέρουν ότι ο μισθός των βουλευτών τους και τα οικονομικά έσοδα του κόμματος από την κρατική ενίσχυση διατίθενται λόγω της κατ’ αναλογία εισφοράς του Σλοβάκου, του Σλοβένου και του Γερμανού φορολογούμενου, οι οποίοι «δανείζουν» τη χώρα τρία χρόνια τώρα.
Η «υστερία» του Φωτόπουλου της ΓΕΝΟΠ, της Χρυσής Αυγής και των ακροαριστερών γκρουπούσκουλων της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, καθώς και η «μουδιασμένη» τοποθέτηση του ανεκδιήγητου ΠΑΣΟΚ, ο αρχηγός του οποίου διαδραματίζει εκ των υστέρων ρόλο «θεσμικού ρουφιάνου», συνδιαμορφώνουν την τελική αποδοχή της «κραυγής» ως μοναδικού πολιτικού επιχειρήματος. Στην πολιτική θεωρία αυτή η κατάσταση καταγράφεται ως «πρώτη φάση εγκαθίδρυσης του φασισμού». Τα εξωτερικά χαρακτηριστικά είναι τα εξής: οικονομική, κρίση, καλπάζουσα ανεργία, αλυσίδα αποκαλύψεων ζητημάτων διαφθοράς πολιτικών προσώπων, απαξίωση της Δημοκρατίας ως κοινή και συστημική πολιτική αναφορά, εντοπισμός «εσωτερικού εχθρού» (μετανάστης), προσωποκεντρική αναφορά σε εξωτερικό εχθρό (Μέρκελ - Γερμανία), «καθαρτική» χρήση της υστερίας ως μαζικού όπλου διαμαρτυρίας (νύχτα κρυστάλλων, προπηλακισμός καλλιτεχνών «για βλασφημία», κυνήγι μαγισσών, αναγωγή της εθνικής λεβεντιάς σε ύψιστο και καθαγιασμένο τρόπο συμπεριφοράς.
Συνέβη στη Γαλλία του 1934, στη Γερμανία της Βαϊμάρης, στην Ιταλία του Μεσοπολέμου, στην Ισπανία και την Πορτογαλία της δεκαετίας του ’30 και το αποτέλεσμα ήταν να επικρατήσει ο φασισμός ως εκδοχή μοντέλου διακυβέρνησης. Βασικοί μοχλοί επιβολής του μοντέλου ήταν οι επιχειρηματίες σε απόγνωση, οι τραπεζίτες σε κρίση και οι πολιτικοί που έψαχναν καταφύγιο για ηθική επαναβάθμιση. Μεταξύ του Πετέν, του Χίτλερ, του Φράνκο, του Σαλαζάρ και του Ντούτσε υπάρχει μία νοητή γραμμή που τους ενώνει. Ήρθαν για να «διασώσουν» την κοινωνία από τα μιάσματα.
Όταν τα γνωστότερα ονόματα της ελληνική πολιτικής σκηνής συμπεριλαμβάνονται δικαίως ή αδίκως σε λίστες και οι γνωστότεροι επιχειρηματίες και άνθρωποι των ΜΜΕ αναγνωρίζονται σε καταλόγους του ΣΔΟΕ, τότε ο τραμπουκισμός και η υστερία που απορρέει από αυτόν αποτελούν παραγωγική μέθοδο αποπροσανατολισμού της κοινωνίας. Ο φασισμός είναι μία μέθοδος «αποκατάστασης» γκρεμισμένων αξιών. Είναι αυτός που επιστρατεύει τις θολές αλλά με κοινό παρανομαστή έννοιες, όπως Πατρίδα, Έθνος, Οικογένεια, λεβεντιά, φιλότιμο, Θρησκεία, εντιμότητα. Στην ουσία πρόκειται για οπερετικό κρώξιμο μιας ανιστόρητης υστερίας. Η απόλυτη αποδοχή της συλλογικής ενοχής έναντι ενός συλλογικού εγκλήματος. Ο απόλυτος κάλπικος κλέφτης αυτοαναγορεύεται σε «εκδικητή» και «τιμωρό».
Η κοινωνία που εγκλωβίζεται μεταξύ ενός «καθαρτικού» λόγου του όποιου Στρατούλη, της «τιμωρητικής» απειλής με έκδηλο εκχυδαϊσμό της Άκρας Δεξιάς και της «λατρευτικής πατριδογνωσίας» θα καταλήξει αναπόφευκτα σε αλληλοεξόντωση. Το «σερβικό μοντέλο» της πατριδοκαπηλίας οδήγησε στον εμφύλιο και την αποδόμηση της Γιουγκοσλαβίας. Το «εθνικό μοντέλο» του νεοτουρκισμού οδηγεί σε πολεμική αναμέτρηση στην Εγγύς Ανατολή. Η «αραβική άνοιξη» των μουλάδων οδηγεί στην κυριαρχία των «μουζαχεντίν». Η χρήση ιδεοληψιών από τις πολιτικές δυνάμεις του «υστερικού κρωξίματος» οδηγεί σε σύγχρονη εκδοχή του «μεταξικού μοντέλου», με τον Σαμαρά να κινδυνεύει να διαδραματίσει ρόλο Τσαλδάρη.
Η πτώση από την ελιά του μωλωπισμένου μεσήλικα προφανώς επηρέασε την πρωτογενή ψυχολογική του κατάσταση, οδηγώντας τον αναπόφευκτα σε ένα φλερτ με την κατάθλιψη. Έστω για μία πολύ σύντομη περίοδο μερικών εικοσιτετραώρων. Η υπερηφάνεια βγήκε κατατσακισμένη αφού ο γέρος ως γνωστόν πάει από... πέσιμο, για να είμεθα και κόσμιοι. Ωστόσο, η προετοιμασία της υποδοχής της Καγκελαρίου, το «ξεκαθάρισμα» της Τζακάρτας, η ελληνοπρεπής υστερία των εθνοπατέρων της εθνικιστικής λαίλαπας, η συστηματική αναφορά της Αριστεράς στην απελπισία και την απόγνωση του κόσμου, η νομιμοποιημένη ανομία της ΓΕΝΟΠ, οι λίστες και η πολιτική αυθάδεια του Ευάγγελου Βενιζέλου, σε συνδυασμό με την εκφορά βίαιης συμπεριφοράς της Χρυσής Αυγής στο κοινοβούλιο, όλα τα παραπάνω λειτούργησαν, αλίμονο, ως αποτελεσματικό αντιφλεγμονώδες στην ανήκεστη βλάβη της υπερηφάνειας ενός μεσήλικα που τρυγούσε ελιές για να τις τσακίσει, αλλά το λάθος τον γκρεμοτσάκισε.
