1) Ο Πέτρος Τατσόπουλος για τον ευφυή συνδυασμό sex and politics στον σχολιασμό της επικαιρότητας. Στην πρώτη ανάρτησή του σε σχέση με το love story Μειμαράκη Χατζηνικολάου και στη δεύτερη σε σχέση με την (για ακόμα μία φορά) βαρύνουσας σημασίας παρέμβαση της εκκλησίας.
2) Ο Ευάγγελος Αντώναρος για το θάρρος του. Να ήσουν κορυφαίος υπουργός της Κυβέρνησης την περίοδο του απόλυτου δημοσιονομικού εκτροχιασμού και να κάνεις λόγο για τσίπα και κριτική σε άλλους θέλει -αν μη τι άλλο- θάρρος.
3) Ο Θάνος Τζίμερος. Και θα έμπαινε και πιο ψηλά στο TOP5 αν πρότεινε ακόμα ριζοσπαστικότερες λύσεις. Να αυτοκτονήσουν ίσως.
4) Ο Δημήτρης Παπαδημούλης για δύο λόγους αντίθετους. Για τις επισημάνσεις του προφανούς και του αδιανόητου. Εκεί που χαρήκαμε για την άμεση καταδίκη που έκανε στην ανεκδιήγητη σύλληψη του γέροντος Παστίτσιου, μας τα χάλασε αναπτύσσοντας μία ευφάνταστη θεωρία συνωμοσίας κατά την οποία όλα συμβαίνουν για να μη μάθει ο λαός τα νέα μέτρα της κακιάς τρόικας.
Θα μπορούσε βέβαια και να τα συνδυάσει. Κατά την ίδια λογική να συμπεράνει “Τα επαίσχυντα ΜΜΕ προβάλουν το θέμα με τους υπουργούς που δήθεν έφαγαν 10 δις για να κρύψουν το θέμα με τον βλάσφημο κακοποιό”.
5) Ο Γιάννης Μανώλης
Μήπως το ίδιο προκαλούν και όσοι θέλουν να μας πείσουν ότι όλα ανεξαιρέτως είναι άδικα;
20°
