Το ότι η Ελλάδα και το μαύρο χρήμα της αναστέναζαν στα νυχτερινά κέντρα ήταν σήμα κατατεθέν μιας χώρας που βυθιζόταν στη γυάλινη ευδαιμονία της. Αν σκεφτεί κανείς ότι κάθε έμφορτο φελιζόλ πιατάκι κοστίζει δέκα με δεκαπέντε ευρώ και μια μέτρια κατανάλωση ενός αφοσιωμένου θαμώνα πρώτων τραπεζιών είναι εκατό με διακόσια πιατάκια, τότε το ποσό που διέθετε ο αξιότιμος κύριος με το πούρο και τη χαρμόσυνη κουστωδία του ήταν 1.500 με 3.000 ευρώ. Και φυσικά, άνευ απόδειξης.
Αντιλαμβάνεται κάποιος ότι ο λατρευτικός βωμός της πίστας αποτελεί τον πιο αμείλικτο καθρέφτη ενός τόπου που στα χρόνια της νεοελληνικής χίμαιρας συνδέθηκε με τα θηριώδη Καγιέν, τα γαρίφαλα από χρυσάφι, τα τραπέζια ρεζερβέ στις λαϊκοπόπ τελετές των εγχώριων αστεριών, όλη αυτή την ατμόσφαιρα «μεγαλείου». Δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε με τους συμπαθείς καλλιτέχνες των οποίων τα εισοδήματα ήρθαν στη δημοσιότητα τις περασμένες μέρες. Σε μια εποχή όμως που οι Έλληνες προβαίνουν σε θυσίες προκειμένου να διαχειριστούν τη λαίλαπα της φορολογίας, την ανεργία, την ακρίβεια της ζωής που δεν συμβαδίζει με τη μείωση ή την εξάλειψη των δικών τους αποδοχών, αναρωτιόμαστε αν τα τρικ στα οποία προσφεύγει ένας καλλιτέχνης για να μη φορολογείται για τις αποδοχές του έχουν ηθική βάση σε σχέση με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι υπόλοιποι επαγγελματίες αυτού του τόπου. Και εξηγούμαστε: Από τις δηλώσεις που έκαναν προχθές αρκετοί καλλιτέχνες, έγινε σαφές ότι το κλειδί είναι η ύπαρξη εταιρειών στις οποίες έχουν εκχωρήσει τα δικαιώματά τους, καθώς και την καλλιτεχνική τους δραστηριότητα.
Με απλά λόγια, ο τρόπος που έχουν ανακαλύψει για να πληρώνουν λιγότερα χρήματα στην Εφορία σε σύγκριση με τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους (ιδιαίτερα όσους έχουν να επιδείξουν υψηλές ετήσιες απολαβές) είναι να συστήνουν εταιρείες ομόρρυθμες, ετερόρρυθμες, ΕΠΕ ή και ΑΕ. Διαμέσου αυτής της διαδικασίας, η συνολική φορολογική επιβάρυνσή τους είναι μικρότερη από εκείνων που φορολογούνται εξ ολοκλήρου με τη φορολογική κλίμακα. Η τακτική είναι απολύτως νόμιμη. Είναι όμως και ηθική; Εδώ είναι η ουσία.
Με τη σύσταση της εταιρείας οι περισσότεροι αποκτούν περιουσιακά στοιχεία στο όνομα της επιχείρησης και οποιαδήποτε δαπάνη αφορά αυτά τα περιουσιακά στοιχεία, μειώνοντας τα καθαρά κέρδη της εταιρείας. Ισχύει μήπως το ίδιο για τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, οι οποίοι όταν αποκτούν ένα περιουσιακό στοιχείο δεν προβλέπεται για τη δαπάνη αυτή μείωση του φορολογητέου εισοδήματος; Γίνεται αντιληπτό, λοιπόν, ότι το ίδιο το φορολογικό σύστημα (και λιγότερο φυσικά αυτοί που εξακολουθούν να το εκμεταλλεύονται) παραμένει εξαιρετικά αντιφατικό, καταπιέζοντας όσους βγάζουν λίγα και παρέχοντας ευκολίες σε όσους βγάζουν πολλά.
Το να ασχολούμαστε με το ποσό των τριών χιλιάδων ευρώ που δήλωσε η τάδε βασίλισσα της πίστας, ως απόρροια της παραπάνω τακτικής, είναι ασήμαντο, δεν προσφέρει απολύτως τίποτα, απλά αναδεικνύει το γνωστό νεοελληνικό κουτσομπολιό. Το να βλέπουμε όμως για μία ακόμη φορά πως όλα εκείνα τα «παραθυράκια» του νόμων που θέριεψαν το πάρτι της φοροδιαφυγής σε αυτή τη χώρα τα τελευταία είκοσι χρόνια εξακολουθούν να λειτουργούν για κάποιους, είναι κάτι ανυπόφορο. Ειδικά τώρα. Τώρα που οι Έλληνες έχουν κληθεί δίκαια ή άδικα να πληρώσουν το λογαριασμό μιας ασύλληπτης εθνικής σπατάλης. Όχι, ο προβληματισμός είναι διαφορετικός πια. Τώρα πλέον δεν συζητάμε τι είναι «νόμιμο» (γιατί η νομιμότητα στη φορολογία δεν συμβαδίζει συχνά με την κοινωνική δικαιοσύνη). Συζητάμε για το τι είναι ηθικό. Και τελικά σε μια χώρα της οποίας η βαθύτερη κρίση είναι ηθική, τα πάντα απαιτούν μια νέα βάση. Μια βάση όμοια για όλους.
20°
