Λίγες μονάχα ώρες πριν την έναρξη των αγώνων του Λονδίνου, τα πανανθρώπινα ιδανικά του Ολυμπιακού πνεύματος εκφράστηκαν ξανά από έναν ακόμα Έλληνα αθλητή. Όχι ότι το αφελές tweet της τριπλουνίστριας Βούλας Παπαχρήστου ήταν τόσο ανατριχιαστικό όπως κάποιοι θέλησαν να το παρουσιάσουν, αλλά από την εποχή που η σεμνότατη Βούλα Πατουλίδου κέρδιζε «καθαρά» τη Γκέιλ Ντίβερς (έστω και αν η τελευταία χρειάστηκε να σκουντουφλήσει στο τελευταίο εμπόδιο) πολλά άλλαξαν στη βιομηχανία παραγωγής των εγχώριων ολυμπιονικών.
Οι «ντόπες» της εθνικής ανωτερότητας και της φτηνής έπαρσης δεν θα είχαν πιάσει μια στο υποσυνείδητο των αθλητών αν δεν αντανακλούσαν το πέρασμα της ίδιας της χώρας σε μια νέα εποχή εικονικής ευμάρειας και άκοπου πλουτισμού. Το νέο εθνικό φρόνημα (θεμελιωμένο σε φούσκες χρηματιστηρίου και αλλοδαπούς δουλοπάροικους) δεν ζητούσε πλέον στο ταρτάν του στίβου ταλαντούχους καρπαζοεισπράκτορες αλλά ασυναγώνιστους υπεραθλητές. Κι αν αυτό ήταν πρακτικά αδύνατο για μια χώρα δέκα εκατομμυρίων ψυχών με μηδαμινή παράδοση, υπήρχαν τα απαραίτητα σκευάσματα, το δέλεαρ της θεοποίησης μετά από κάθε επιτυχία και προπάντων η απώλεια κάθε μέτρου συμβατού με τις «τετριμμένες» αξίες της ευγενούς άμιλλας, της ικανοποίησης της συμμετοχής, του ευ αγωνίζεσθαι.
Εν ολίγοις καταφέραμε να δημιουργήσουμε μια φουρνιά άβουλων ρομποτανθρώπων, φαρμακωμένων στα γονίδια και αμετροεπών στο λόγο. Προορισμένων να ικανοποιούν την εθνική μας υστερία και δασκαλεμένων να τονώνουν καταπιεσμένο μας ηθικό το με παρωχημένες κορώνες φυλετικής ανωτερότητας. Μπορεί σε αυτούς τους Ολυμπιακούς η αυλαία να έχει πέσει, με τους περισσότερους πρωταγωνιστές των αλλοτινών εθνικών επιτυχιών στιγματισμένους από τη χρήση αναβολικών και τη χώρα να στέλνει την πιο ολιγομελή αποστολή των τελευταίων δεκαετιών, αλλά ίσως χρειαστούν ακόμα μερικές για να αποκατασταθεί το πληγωμένο ήθος που χάσαμε στη διαδρομή…
23°
