Όταν κάποιος που είναι άπειρος σε επικοινωνιακά θέματα συγκρούεται με κάποια που παίζει την επικοινωνία στα δάχτυλα είναι λογικό να βγει χαμένος. Όχι απλώς χαμένος αλλά η αντίπαλός του θα τον κάνει μια χαψιά. Αναφέρομαι στο γνωστό επεισόδιο της Κανέλλη και του Κασιδιάρη.
Η Λιάνα Κανέλλη είναι χρόνια στο κουρμπέτι. Αγαπημένη της τηλεόρασης γιατί η εκκεντρική -να το πω έτσι- παρουσία της φέρνει τηλεθέαση. Η Λιάνα Κανέλλη είναι μια τηλεοπτική περσόνα που δεν λείπει από κανένα ελληνικό σπίτι. Η τηλεθέαση όμως χρειάζεται νέο αίμα. Και αυτό το νέο αίμα μεταφορικά για την ώρα και όχι κυριολεκτικά προσφέρει η παρουσία της Χρυσής Αυγής.
Για τον Κασιδιάρη και τη Χρυσή Αυγή δεν έχω να πω πολλά πράγματα γιατί τα θεωρώ αυτονόητα. Θέλω μόνο να επισημάνω ότι η απλοϊκότητά του φάνηκε όταν αποκάλεσε την Κανέλλη «κουμούνι». Η Κανέλλη δεν είναι «κουμούνι». Είναι χαρακτηριστικός εκπρόσωπος του αριστεροεθνικιστικού πολτού που επικρατεί στην Ελλάδα όπως έδειξε και με το περιοδικό «Νέμεσις» που εξέδιδε και που ο Πάγκαλος είχε χαρακτηρίσει «φασιστικό» περιοδικό.
Με αυτή την έννοια ο Κασιδιάρης υπήρξε η «Νέμεσις» της Κανέλλη. Η σχέση Κανέλλη και ΚΚΕ είναι σχέση αμοιβαίου συμφέροντος. Το ΚΚΕ μέσω της Κανέλλη διευρύνει την εκλογική του πελατεία και η Κανέλλη μέσω του ΚΚΕ εκλέγεται βουλευτής και πιάνει πρώτο τραπέζι στα τηλεοπτικά καφενεία. Η Κανέλλη όμως είναι και χαρακτηριστικός εκπρόσωπος του ιδιότυπου ελληνικού lifestyle. Αυτός ο συνδυασμός λαϊκιστικής αριστεράς, εθνικισμού, χριστοδουλικής ορθοδοξίας αλλά συγχρόνως και καταναλωτισμού και μυκονιάτικης αστακομακαρονάδας υπήρξε για χρόνια η κυρίαρχη ιδεολογία, αυτό που η Σώτη Τριανταφύλλου αποκάλεσε πρόσφατα «μια συντηρητική αριστερή χώρα».
Αυτό το ιδιότυπο εθνικό αφήγημα, το εθνικό μας lifestyle κλονίζεται τώρα κάτω από το βάρος της οικονομικής καταστροφής. Αυτό το κενό έρχονται να καλύψουν εναλλακτικά lifestyle όπως δείχνει η απήχηση της Χρυσής Αυγής στις νεαρές ηλικίες. Η περίπτωση της Χρυσής Αυγής με απασχολεί αλλά όχι υπερβολικά. Ο κόσμος δεν βρίσκεται στην εποχή της οικονομικής κρίσης του μεσοπολέμου και οι ισορροπίες δεν ευνοούν την επικράτηση τέτοιων μορφωμάτων. Με απασχολεί όμως η εκπληκτική ανωριμότητα της ελληνικής κοινωνίας να αντιμετωπίσει έστω και τώρα τις παθογένειές της. Η «συντηρητική αριστερή χώρα» είναι μια χώρα με ψυχική ανάπτυξη εξάχρονου παιδιού και αυτό είναι το πραγματικά ανησυχητικό.
22°
