Θυμάμαι, δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια, τον καιρό που το ΛΑ.Ο.Σ δρασκέλισε την πόρτα του κοινοβουλίου, το γεγονός αντιμετωπίστηκε από την συντριπτική πλειοψηφία της υγιώς σκεπτόμενης κοινής γνώμης αρχικά μουδιασμένα και κατόπιν με προβληματισμό, πως ήταν δυνατόν μια χώρα η οποία θεωρητικά δεν είχε ακροδεξιά παράδοση να βάζει ένα ακροδεξιό κόμμα στη βουλή; Άρθρα πολλά γράφτηκαν τότε για την απειλή του εθνικοσοσιαλισμού, ορισμένα πιστές σχεδόν κόπιες αυτών που γράφονται σήμερα για την απειλή της Χρυσής Αυγής (Ήταν άλλωστε νωπές οι μνήμες από την εποχή που ο Πρόεδρος καλούσε τους τελευταίους να συνταχτούν μαζί του).
Πως αλλάζουν οι καιροί. Το ΛΑ.Ο.Σ ζυμώθηκε στην αρένα του κοινοβουλευτισμού, κατά πολλούς αποτέλεσε υπεύθυνη πολιτική δύναμη και, μέσα στην αναμπουμπούλα των περιστάσεων, χτύπησε μέχρι και την πόρτα δύο υπουργείων. Εκείνοι που διαρρήγνυαν τα ιμάτια τους για τις μισαλλόδοξες θέσεις του έκαναν γαργάρα την ρητορική τους. «Όταν τα άκρα συγκλίνουν προς το κέντρο πρέπει να το επικροτούμε και όχι να το καταδικάζουμε» είχε γράψει μια δημοσιογράφος στο πιο σουρεάλ και συνάμα γραφικό πολιτικό σχόλιο που διάβασα για την προσχώρηση των δύο αποστατών υπουργών στην αγκαλιά του Σαμαρά. Αλλού κάποιοι πιο σκληροπυρηνικοί νεοφιλελεύθεροι το πήγαν παραπέρα, η Ν.Δ πρέπει να προτάξει τον Άδωνη στο θέμα του μεταναστευτικού (Θεός Φυλάξοι!) είδα γραμμένο σε ένα αντίστοιχο ιστολόγιο βαθέως μπλε συλλογισμού…
Γίνεται πλέον αντιληπτό ότι το Σαμαρικό μόρφωμα δεν φλερτάρει με τα άκρα, ούτε φυσικά τα άκρα συγκλίνουν προς το κέντρο, αντιθέτως παίζονται ως ο κρυφός άσσος στο μανίκι μιας παρτίδας που παραμένει αμφίρροπη. Σε αυτό το παιχνίδι όμως ο Αδωνικός μανιχαϊσμός απλά μετατοπίστηκε από το «θέλετε αύριο να έχουμε Αλβανό πρωθυπουργό;» (απειλή μεταναστευτικού) στο «αν δεν βγει αυτοδύναμη η παράταξη της Ν.Δ τρεχάτε να σωθείτε» (απειλή μη επίτευξης αυτοδυναμίας). Οπωσδήποτε η απλούστευση των διλλημάτων λειτουργεί ευεργετικά στη συλλογή ψήφων, έστω και αν χρειάζεται να φτάσει μέχρι την άκρα δεξιά γωνία…
19°
