1. «Τα πυρηνικά όπλα των δανειστών μας είναι η δυνατότητα να διακοπεί η χρηματοδότηση. Το δικό μας όπλο είναι η άρνηση να εξυπηρετήσουμε τα ομόλογά μας. Τότε, η ελληνική οικονομία θα καταρρεύσει και θα παρασύρει ολόκληρη την Ευρωζώνη. Έτσι, όπως και την εποχή του ψυχρού πολέμου, δημιουργήθηκε στη σκακιέρα κατάσταση "πατ". Κανένας δε θέλει να υποχωρήσει πρώτος, αλλά όλοι συνειδητοποιούν ότι, αν ενεργοποιηθεί το ‘πυρηνικό οπλοστάσιο’, κανένας δε θα σωθεί από την καταστροφή».
2.«Τρίτος τομέας είναι ο αναπροσανατολισμός της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας και η αναθεώρηση των γεωπολιτικών προτεραιοτήτων της στην Ευρώπη και στον κόσμο… Αναμφίβολα η ανάπτυξη των σχέσεων με τη Ρωσία αποτελεί προτεραιότητά μας. Οι σχέσεις μεταξύ των λαών της Ρωσίας και της Ελλάδας έχουν βαθιές ιστορικές και πολιτιστικές ρίζες. Έχουμε κοινό ορθόδοξο πολιτισμό, συμπολεμήσαμε εναντίον του ναζισμού και του φασισμού, γράψαμε κοινές σελίδες του αγώνα στη σύγχρονη εποχή… Σε κάθε περίπτωση η αλλαγή της κατεύθυνσης της εξωτερικής μας πολιτικής αποτελεί προτεραιότητα για μας. Δεν μπορούμε να αποδεχθούμε το πεπαλαιωμένο δόγμα ότι η Ελλάδα ανήκει στη Δύση»
3. «Λειτουργία και ενίσχυση της κεντρικής αρχής κρατικών προμηθειών που θα ελέγχει την κοστολόγηση των αγαθών και υπηρεσιών που αγοράζει το κράτος από τον ιδιωτικό τομέα»
4. «Να παγώσουμε τις ιδιωτικοποιήσεις των στρατηγικής σημασίας για την Εθνική οικονομία Δημόσιων Οργανισμών που πέρασαν στο περίφημο Ειδικό Ταμείο. Και να επαναφέρουμε σταδιακά και ανάλογα με τις δυνατότητες της οικονομίας, υπό δημόσιο έλεγχο στρατηγικές επιχειρήσεις που είτε βρίσκονται σε πορεία ιδιωτικοποίησης είτε έχουν ιδιωτικοποιηθεί (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ, ΕΛΤΑ, ΕΥΔΑΠ, Μέσα Μεταφοράς κ.λπ.)»
Τα αποσπάσματα υπ. αρ. 1 και 2 προέρχονται από συνέντευξη του κ. Τσίπρα σε ρωσικό μέσο ενημέρωσης.
Τα αποσπάσματα υπ. αρ. 3 και 4 προέρχονται από το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως το παρουσίασε ο κ. Τσίπρας.
Διαβάζω το απόσπασμα αρ. 1 και σκέφτομαι ότι (πέρα από την άγνοια τού τι ακριβώς σημαίνει πάτ στο σκάκι) η κομψή έκφραση «η άρνηση να εξυπηρετήσουμε τα ομόλογά μας» σημαίνει, τελικά, «δεν πληρώνουμε τα χρέη μας». Κι αναρωτιέμαι: με τέτοια εκβιαστικά ρίσκα θέλει να κυβερνήσει ο κ. Τσίπρας; Και δε βλέπει το προφανές, ότι στην περίπτωση που όντως το κάνει αυτό ως πρωθυπουργός, οι Ευρωπαίοι απλούστατα θα μας σουτάρουν μια ώρα αρχύτερα και θ΄ασχοληθούν με προβλήματα που έχουν άλλες, σοβαρότερες χώρες της Ευρωζώνης; Μήπως αυτό δεν έγινε και στον ψυχρό πόλεμο; Δηλαδή ναι μεν δεν έγινε πυρηνική σύρραξη, αλλά η πιο αδύναμη πλευρά κατέρρευσε, δεν άντεξε το οικονομικό μπρα ντε φερ. Ποια είναι η πιο αδύναμη πλευρά στην αναλογία σας, κ. Τσίπρα;
Διαβάζω το απόσπασμα 2 κι αναρωτιέμαι τι σόι αρχηγός «προοδευτικού» και καλά κόμματος επικαλείται τον «κοινό ορθόδοξο πολιτισμό». Ποιον «πολιτισμό», κύριε Τσίπρα; Το Ρασπούτιν και το προφητικό μέντιουμ Κοσμά τον Αιτωλό; Τα μονστήρια - θυαματοποιεία και τις περιφερόμενες μούμιες που κόβουνε μονέδα; Το ήδη ημιρωσικό «Άγιον Όρος» του άβατου για τις γυναίκες; Τον παλαιοημερολογητισμό; (Το ξέρατε ότι οι «αδερφοί Ρώσοι» είναι παλαιοημερολογίτες για θρησκευτικούς λόγους;).
Και πού θα φτάσει αυτή η ιστορία με την ψηφοθηρική διεκδίκηση των ορθόδοξων ψηφοφόρων; Τους επικαλείται ο Σαμαράς της ΝΔ, τους επικαλείται η κ. Κανέλλη του ΚΚΕ, τους επικαλείται ο κ. Καμμένος των ΑΝΕΛ, ο κ. Κουβέλης της ΔΗΜΑΡ, ο κ. Μιχαλολιάκος της ΧΑ ο κ. Βενιζέλος του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Καραζαφέρης του ΛΑΟΣ- κοντολογής σχεδόν όλοι. Αμάν πια τόση ορθοδοξομανία. Μια ψήφο έχει, ρε παιδιά, ο κάθε θεούσος και η κάθε θεούσα, πού να την πρωτορίξει, καλά, μη σπρώχνετε, όλοι θα πάρετε.
Μήπως «κοινός πολιτισμός» είναι η απουσία δημοκρατίας; Αλλά η κακομοίρα η Ρωσία μόνο από το Φλεβάρη μέχρι τον Οκτώβρη του 1917 είχε δημοκρατία- ψάξτε το και θα με θυμηθείτε. Και η σημαντικότερη ερώτηση: τι θα πει, κύριε Τσίπρα, μετά από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο «γράψαμε κοινές σελίδες του αγώνα στη σύγχρονη εποχή»; Ποιες είναι αυτές οι σελίδες και με ποιον; Μήπως εννοείτε τον εμφύλιο πόλεμο του ΄46-49; Μήπως εννοείτε, ως πρώην κνίτης, κοινή πορεία με τους σοβιετικούς ηγέτες Στάλιν, Μολότοφ, Χρουστσιόφ, Μπρέζνιεφ, Αντρόποφ, Τσερνιένκο, οπότε μιλάμε για Βουδαπέστη, Πράγα, Αφγανιστάν, Βαρσοβία και δε συμμαζεύεται; Μήπως κοινή πορεία με τον ημοσοβιετικό Γκορμπατσόφ (μπα, μάλλον πολύ γιαλαντζί ήταν ο ειλικρινής αυτός άνθρωπος για τον κ. Τσίπρα); Μήπως με τους μετασοβιετικούς Γιέλτσιν, Πούτιν, Μεντβέντεφ και ξανά μανά Πούτιν, οπότε μιλάμε για υποστήριξη σε κυρίους σαν τον Μιλόσεβιτς ή, σήμερα, σαν τον Κιμ τον Τρίτο της Βόρειας Κορέας ή τον Άσαντ το Δεύτερο. που σφάζει τον κόσμο στη Συρία; Ελικιρινά ρωτάω κάθε λογικό ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ: ποιοι είναι αυτοί «οι κοινοί αγώνες στη σύγχρονη εποχή» και σε τι συνίστανται; Το μπλογκ μας είναι ελεύθερο και κάθε απάντηση δεκτή.
Διαβάζω τ΄αποσπάσματα 3 και 4 και λέω: ε ρε πάρτι με το δημόσιο τομέα που έχει να βουίξει, έτσι και γίνει ο κ. Τσίπρας πρωθυπουργός. «Κεντρική Αρχή Κρατικών Προμηθειών» λοιπόν. Με επιμέρους αρχές, επιτροπές, υποεπιτροπές κλπ, όλα κεντρικά και διευθυνόμενα. Απλά φανταστείτε το λίγο, μια Κεντρική Αρχή για όλα. Για να πάρει ένα στιλό, ας πούμε, το διθέσιο Νηπιαγωγείο Άνω Αγουλινίτσας θα πρέπει ν΄απευθυνθεί στην Κεντρική Αρχή κλπ κλπ- εξαντλώντας, εννοείται, την ενδιάμεση ιεραρχία. Σε πεντέξι χρόνια, όταν όλα τα παιδάκια θα βρίσκονται στο Γυμνάσιο, ίσως πάρει το στιλό του. Μόνο πεντάχρονο πλάνο δε μας είπε ακόμα κ. Τσίπρας. Και στη συνέχεια, ξανά το κρατικό μονοπώλιο της «Ολυμπικής», που είδαμε και πάθαμε να την ξεφορτωθούμε. Ξανά το μονοπώλιο του ΟΤΕ, τώρα που με τον ανταγωνισμό είδαμε επιτέλους ποιοτικές υπηρεσίες και πάψαμε να περιμένουμε δυο χρόνια για τηλέφωνο ή να πληρώνουμε μίζα για να μπει νωρίτερα. Χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες καινούργιοι δημόσιοι υπάλληλοι, πάνε να βρούν τους ήδη διακηρυγμένους ως δημόσιους τομείς Υγείας, Παιδείας και Πίστης. Ποια η διαφορά σας με το ΚΚΕ, αγαπητέ κ. Τσίπρα;
Μετά απ΄όλα αυτά, ξανασκέφτομαι μελαγχολικά ότι τον κ. Τσίπρα -αυτόν που υπόσχεται δίχως αιδώ τα πάντα στους πάντες με «παραγωγικό» μοχλό το διεφθαρμένο και υπερτροφικό δημόσιο- ένα σοβαρό, ευρωπαϊκό, μεταρρυθμιστικό κόμμα του Κέντρου, ένα κόμμα της κοινής λογικής, θα μπορούσε να τον κάνει μια μπουκιά. Αλλά το κόμμα αυτό δεν μπορεί, φυσικά, να είναι το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου (που θέλει «μικρότερο κράτος», αλλά «χωρίς ν΄ απολυθεί ούτε ένας δημόσιος υπάλληλος»), ούτε-ακόμα λιγότερο- η Νέα Δημοκρατία του (επιεικώς) υπερδεξιού κ. Σαμαρά.
Μετεκλογικά, ίσως προλάβει κάτι να γίνει, μέσα από τα ερείπια και τα πολιτικά αδιέξοδα και τις υποχρεωτικές κυβερνήσεις συνεργασίας και χίλιες δυο άλλες προϋποθέσεις- πάντα αν και εφόσον και ίσως- με την προϋπόθεση ότι δε θα επέλθει νωρίτερα η χρεοκοπία / πτώχευση / στάση πληρωμών και σαρωθούν τα πάντα, μέσα σε σομαλοποιημένα καπετανάτα.
Υ.Γ. Δεν έχω να προτείνω τίποτα απολύτως για τις εκλογές, αγαπητές αναγνώστριες και αναγνώστες. «Παραμένω εν πλήρει συγχύσει»- το «αθώος» το συζητάμε (βλέπε το στίχο του Μιχάλη Κατσαρού).
