Το δίλημμα της ξανθιάς κομμώτριας

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, στο Προεδρικό Μέγαρο εξελίσσεται η ύστατη σύσκεψη για το σχηματισμό κυβέρνησης τύπου Μόντι χωρίς όμως τον Μόντι. Η συζήτηση αυτή θα είναι και η σφραγίδα επικύρωσης της ήττας της Πολιτικής, σε αυτή τη φάση του μεταθανάτιου ρόγχου του πολιτικού προσκηνίου. Διότι στην πολιτική το πτώμα εξακολουθεί να ζει και μετά το θάνατό του.

Στην πραγματικότητα το μετεκλογικό σκηνικό κινήθηκε στα πλαίσια ενός θεατρικού έργου με το μοναδικό τίτλο «Μια παράσταση για κανένα ρόλο». Ο σκοπός του ανωνύμου συγγραφέως ήταν σαφής και αδιαμφισβήτητος. Επιδίωξε να καταδείξει με περισσή γλαφυρότητα το τι ακριβώς μπορεί να συμβεί όταν οι ηθοποιοί δεν διαθέτουν σκηνοθέτη, ούτε και κείμενο, κι όταν οι θεατές έχουν επιλέξει με πλήρη ευθύνη τους ηθοποιούς που θα παίξουν σε ένα «μη έργο».

Πρόκειται για το τελευταίο, ως φαίνεται, εγχείρημα να στηθεί μια παράσταση όπου «ο Μπρεχτ υποδύεται τον Μπρεχτ», όστις έχει αποβιώσει αλλά παραμένει πρωταγωνιστής. Κατά τους θεατρολόγους το εγχείρημα παραπέμπει στο πείραμα (ψυχιατρικού τύπου) Φιλαδέλφειας, όπου οι πρωταγωνιστές διακτινίστηκαν. 

Μόνο που στην Ελλάδα της «μη αλήθειας» και άρα του συνειδητά αποδεκτού συλλογικού ψεύδους, τα ζόμπι διαθέτουν και χώρο και χρόνο να κινηθούν σχεδόν ανενόχλητα.

Οι θεατές-εκλογείς επέλεξαν να στείλουν τον Νικία στη Σικελία, έχοντας καταδικάσει τον Αλκιβιάδη ο οποίος ήδη πολεμούσε εκεί. Ο Αλκιβιάδης έγινε προδότης και κατέφυγε στη Σπάρτη. Ο γερο-Νικίας υπέγραψε μία συνθήκη η οποία σηματοδότησε το τέλος των Αθηνών. Οι θεατές-εκλογείς επέλεξαν ένα πολιτικό σκηνικό αυτοκαταστροφής. Χιλιάδες χρόνια μετά το γονίδιο της ελληνικότητας, το οποίο ομολογουμένως δεν υφίσταται στην πραγματικότητα παρά μόνον ως κυρίαρχο ιδεολόγημα, εκφράστηκε εκ νέου. Κατά τους ιστορικούς, το γονίδιο αυτό χτυπά όταν η κοινωνία αυτής της γεωγραφικής περιοχής για κάποιους ανεξήγητους λόγους επιδιώκει τη συλλογική αυτοκτονία, προκειμένου, όπως καταθέτουν οι επιστήμονες, να αναγεννηθεί. Μόνο που κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει και η αναγέννηση είναι κάθε φορά κάτι σαν τραγωδία. Το γονίδιο χτύπησε επί παραδείγματι το 1920, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Πολλοί πιστεύουν πως ο λαός είναι σοφός και διαθέτει πολιτική ωριμότητα. Δυστυχώς ή ευτυχώς οι λαοί είναι τόσο σοφοί και πολιτικά ώριμοι, όσο οι πολιτικοί τους και τα μοντέλα πολιτικής ζωής που εκφράζουν. Με λίγα λόγια, δυστυχώς, αυτή τη φορά η πολιτική βούληση ενός πολίτη έχει διαλεκτική, όπως λένε οι μαρξιστές, σχέση με το πολιτικό περιβάλλον στο οποίο κινείται.

Η συμπαθητική, επί παραδείγματι, ξανθιά κομμώτρια στο Πόρτο Ράφτη εξηγούσε στον πελάτη της το πώς η ψήφος στη Χρυσή Αυγή εξελίχθηκε σε μόδα. Η ίδια δεν ψήφισε τους Ναζιστές. Οι πελάτισσές της, ωστόσο, τους ψήφισαν. Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι και οι ξανθιές έχουν μυαλό. Το δεύτερο είναι ότι ελάχιστες ξανθιές διαθέτουν μυαλό. Το ανωτέρω περιστατικό είναι πραγματικό και πέρα για πέρα διδακτικό. Ο πολίτης είναι, θέλει δεν θέλει, συνένοχος. Οι επιλογές του κοστίζουν. Το κόστος αυτό θα το πληρώσει ο ίδιος ο πολίτης. Ο κύκλος αυτός, όσο κι αν είναι κολασμένος, είναι αέναος. Για το λόγο αυτό η Δημοκρατία είναι το καλύτερο, γνωστό, πολίτευμα. Για κάποιο λόγο τοποθετεί αναγκαστικά τον πολίτη στο επίκεντρο. Είναι άλλο θέμα το εάν ο πολίτης δεν είναι σε θέση ή δεν επιθυμεί να διαδραματίσει ρόλο συνειδητού επιλογέα και περιορίζεται στο ρόλο του συναισθηματικού και νεόκοπου νεωκόρου.

Στη μετεκλογική Ελλάδα της άνοιξης του 2012, περισσεύουν οι Ζηλωτές κάθε κατεύθυνσης και προέλευσης. Τα εκλογικά αποτελέσματα καταδεικνύουν με απίστευτη ακρίβεια το πώς ένας πασόκος του Ανδρέα Παπανδρέου είναι σε θέση να ψηφίσει φασιστικό κόμμα. Όπως καταδεικνύουν το πώς ένας μικροαστός μπορεί να επιλέξει τον αριστερό ριζοσπαστισμό ως ανάχωμα στο φόβο που του προκαλεί η δική του οικονομική και κοινωνική κατάρρευση. Το αποτέλεσμα έχει να κάνει με το παράδειγμα της ξανθιάς κομμώτριας στο Πόρτο Ράφτη. Οι Μουτζαχεντίν στην Ελλάδα είναι υπάλληλοι στο ΙΚΑ, τον ΟΤΕ και τη ΔΕΗ. Είναι καθημερινοί άνθρωποι, με καθημερινά βίτσια, καθημερινή ανασφάλεια και καθημερινές ανορεξίες. Πριν από λίγο καιρό ήταν νοικοκυραίοι, με ψεύτικες υποσχέσεις και λανθασμένα διλήμματα. Τώρα είναι μουτζαχεντίν, χωρίς υποσχέσεις και χωρίς διλήμματα. Tragic. Πολλοί μιλούν για το έλλειμμα υπευθυνότητας εκ μέρους των κομμάτων και έχουν  δίκιο. Ουδείς τολμά να μιλήσει για το έλλειμμα υπευθυνότητας των πολιτών.

Οι ειδικοί προβλέπουν πως η χώρα διαθέτει χρόνο για να ανασυγκροτηθεί, κυρίως ως προς το ένστικτο αυτοσυντήρησής της, έως τον Ιούνιο. Με ή χωρίς επαναληπτικές εκλογές, αυτός είναι ο χρόνος που δίνουν στην Αθήνα οι οικονομολόγοι και οι οικονομέτρες. Αν σε αυτό το χρονικό διάστημα οι θεατές-εκλογείς και οι ηθοποιοί δεν συντονιστούν, τότε η χώρα εισέρχεται στην επικίνδυνη ζώνη του λυκόφωτος. Αυτά λέει o Krugman, ο σοφός(;) νομπελίστας, και οι φίλοι του . Αυτά υποστηρίζουν οι Έλληνες συνάδελφοί του οικονομολόγοι, εκτός του συντρόφου Τσακαλώτου. Τις ίδιες θέσεις επαναλαμβάνουν τα «ιερά τέρατα» των Βρυξελών. Προφανώς δεν μπορούν να ψεύδονται συλλήβδην. Κάτι πρέπει να ξέρουν που οι θεατές-εκλογείς δεν επιθυμούν να παραδεχθούν και οι πολιτικοί-ηθοποιοί δεν καταφέρνουν να συνειδητοποιήσουν.

Το πλέον δημοφιλές παίγνιο των ημερών είναι ο Μουτζούρης στην Ελλάδα και το στοίχημα για το εάν η χώρα παραμένει ή εξέρχεται από το ευρώ από τις διεθνείς εταιρείες στοιχήματος. Για την Ελλάδα ο Μουτζούρης εξακολουθεί και αποτελεί το επίκεντρο του ενδιαφέροντος, με τους δημοσιογράφους να περιγράφουν το «τις πταίει» για την ανακολουθία. Οι ξένοι απαγόρευσαν το στοίχημα για το μέλλον της Ελλάδας. Κατά τους Εγγλέζους αρμοδίους το να στοιχηματίζεις στην κατάρρευση της Ελλάδας είναι σαν να κλέβεις παγκάρι εκκλησίας.

Είναι πολύ νωρίς για να καταλήξει κανείς με σαφήνεια στο σχήμα που θα καλύψει το κενό που άφησε το ΠΑΣΟΚ, από το Κέντρο έως τους σκληροπυρηνικούς του ΣΥΡΙΖΑ. Ορισμένοι, όπως η Αλέκα Παπαρήγα, θεωρούν πως ο Αλέξης Τσίπρας θα ηγηθεί της νέας ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας. Είναι πολύ πιθανόν να έχει δίκιο. Μόνο που δεν θα είναι ο σημερινός Αλέξης Τσίπρας, αλλά ο αυριανός. Το νέο σχήμα που θα προκύψει από τις ωδίνες της Αριστεράς και το ρόγχο της Κεντροαριστεράς θα μοιάζει με το εγχείρημα του γαλλικού σοσιαλισμού χωρίς τον Μιτεράν. Αν προλάβουμε!