Δεν βρίσκω έκφραση να περιγράψω την δραματικότητα των εκλογών που έρχονται, και τους κινδύνους για την ζωή μας που εγκυμονεί μια αντιευρωπαϊκή ψήφος. Οι εκλογές του 2012 θα καταγραφούν στην ιστορία μας ως το ίδιο κομβικές όπως αυτές του 1920 ή του 1946. Η κρισιμότητα της κατάστασης δεν επιτρέπει σε κανέναν πολίτη να υπεκφύγει των ευθυνών του. Στις εκλογές αυτές δεν χωράνε προσωπικές επιδιώξεις, μικροπολιτικές σκοπιμότητες ή χαλαρές και απερίσκεπτες ψήφοι. Την Κυριακή έχουμε το κρισιμότερο δημοψήφισμα της Ιστορίας μας, και μόνο ένα ξεκάθαρο φιλοευρωπαϊκό αποτέλεσμα μπορεί να εγγυηθεί, όχι ότι θα πετύχουμε να βγούμε από την κρίση, αλλά ότι θα μπορούμε να συνεχίσουμε να παλεύουμε. Γιατί ούτε εναλλακτικές υπάρχουν εντός ΕΕ, ούτε άλλοι κόσμοι είναι εφικτοί.
Το οικονομικό πρόβλημα της χώρας δεν ήταν, ούτε είναι ακόμα, μόνο το μεγάλο σπάταλο κράτος της. Με ευθύνη φυσικά του κράτους, χάρη στην απίστευτη γραφειοκρατία, πολυνομία και παρεμβατικότητά του, η ελληνική οικονομία είναι μη ανταγωνιστική. Μια έλλειψη ανταγωνιστικότητας, που κρύβονταν κάτω από το χαλί της υποτίμησης όσο είχαμε δραχμή. Η σύνδεση με το σκληρό ευρώ εκμηδένισε την ανταγωνιστικότητα χώρας, και το χρήμα του φτηνού δανεισμού ήρθε να καλύψει το κενό, μέσω τις επέκτασης των κρατικών δαπανών. Σήμερα η χώρα είναι ουσιαστικά διασωληνωμένη και της παρέχεται οικονομική στήριξη για έναν και μόνο λόγο. Να ξανακάνει μέσω μεταρρυθμίσεων την οικονομία της ανταγωνιστική. Δυστυχώς όμως αυτό δεν δείχνουν να το έχουν καταλάβει τα δύο κόμματα που διόγκωσαν το κράτος, ούτε και τώρα. Πέρασαν δύο χρόνια χωρίς καμία ουσιαστική διαθρωτική αλλαγή. Όμως δίνουμε μια μάχη με την κλεψύδρα να κάνουμε τις αλλαγές εγκαίρως, προκειμένου τα οικονομικά τους αποτελέσματα να φανούν μετά από 2-3 χρόνια, πριν οι λαοί της Ευρώπης κουραστούν να μας χρηματοδοτούν και πριν η ελληνική κοινωνία χάσει κάθε ανοχή ρίχνοντας τη χώρα στα βράχια. Τα δύο χρόνια καθυστέρησης που πέρασαν είναι ένα έγκλημα που δεν πρέπει να παραγραφεί από την μνήμη κανενός, αλλά ταυτόχρονα πρέπει η αναβλητικότητα να τελειώσει οριστικά την Κυριακή.
Ζούμε όμως κάτι πρωτοφανές σε αυτές τις εκλογές, καθώς η φιλελεύθερη ψήφος διεκδικείται από τουλάχιστον 5 συνδυασμούς (συμπεριλαμβάνω και τα 2 μεγάλα κόμματα που έχουν φιλελεύθερους υποψήφιους και στελέχη). Άλλος ένας ελληνικός ανορθολογισμός, αφού αριθμητικά αυτές οι ψήφοι είναι ασήμαντες. Το αποτέλεσμα είναι κάθε συνδυασμός να επιδιώκει να αυξήσει την εκλογική του βάση πουλώντας επικοινωνιακές κορδέλες, που το μόνο που κάνουν είναι να προσβάλουν την νοημοσύνη του ψηφοφόρου. Οι εκλογές της Κυριακής δεν είναι ένα πολιτικό σουπερμάρκετ, όπου απλά επιλέγουμε ποιά κόμματα μας αρέσουν ή ποιά πρόσωπα συμπαθούμε. Είναι εκλογές επιβίωσης ή αυτοκτονίας της χώρας. Το θεμελιώδες ερώτημα που οφείλει να απαντήσει κάθε παράταξη που επιδιώκει να συμμετάσχει στην επόμενη βουλή είναι ένα και μόνο. Αν θα συμβάλει στην τήρηση των δεσμεύσεων της χώρας και στην επιτάχυνση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεών του κράτους και της οικονομίας. Και σε αυτό το ερώτημα, η Δημοκρατική Συμμαχία δεν απαντάει ρητορικά, αλλά με 1,5 χρόνο υπεύθυνης κοινοβουλευτικής διαδρομής.
Ενάμιση χρόνο τώρα φωνάζει, σχεδόν μόνη, για τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται, πληρώνοντας το πολιτικό κόστος, χωρίς να καταφύγει σε ασόβαρες, ανεδαφικές ουτοπίες ως εναλλακτική. Δεν ανακάλυψε την αναγκαιότητά τους ένα μήνα πριν τις εκλογές. Όχι μόνο φωνάζει στην Βουλή, αλλά το οργανωτικό μέγεθος της Δημοκρατικής Συμμαχίας της επιτρέπει να ζυμώνει την κοινωνία για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, ξεφεύγοντας από τα περιορισμένα ακροατήρια των ήδη πεισμένων. Και το έχει κάνει με σοβαρότητα και πειστικότητα, που αναγνωρίζεται από τους Ευρωπαίους Φιλελεύθερους. Είναι η μόνη πολιτική δύναμη που δεν έχει απαξιωθεί ως ανακόλουθη στα μάτια των ευρωπαίων εταίρων της, αντίθετα έχει την ολόθερμη στήριξή τους και συνδιαμορφώνει μαζί τους τις προτάσεις τους τόσο για την ελληνική, όσο και για την ευρωπαϊκή κρίση. Η Δημοκρατική Συμμαχία είναι το μόνο ελληνικό μέλος του ELDR και του ALDE, εκπροσωπεί την Ελλάδα στην ευρωπαϊκή φιλελεύθερη οικογένεια και εκπροσωπεί τους ευρωπαίους φιλελεύθερους στην Ελλάδα.
Η ψήφος στην Δημοκρατική Συμμαχία είναι αντικειμενικά ορθολογική επιλογή για τον ψηφοφόρο που θέλει την Ελλάδα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Διότι είναι ρεαλιστικά εφικτό να είναι στην επόμενη Βουλή και έτσι η ψήφος δεν μεταβιβάζεται στο πρώτο κόμμα (το 3% είναι απαράδεκτο και αντιδημοκρατικό, αλλά υπαρκτό). Η υπερψήφισή της δεν είναι ανεύθυνη, αντισυστημική ψήφος διαμαρτυρίας, αλλά θετική ψήφος ριζικής αλλαγής του πολιτικού συστήματος, χωρίς την απότομη και επικίνδυνη διάλυσή του. Η είσοδός της στην Βουλή είναι παράγοντας ασφάλειας και σταθερότητας της χώρας. Μια πιθανή συμμετοχή της σε κυβέρνηση συνεργασίας θα έχει βασικό στόχο των περιορισμό των αρρυθμιών μια συγκυβέρνησης, όπως τις ζήσαμε με την κυβέρνηση Παπαδήμου. Ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι η είσοδος στην Βουλή επαρκεί, για να αποτραπεί το χάος που επιδιώκουν τα επικίνδυνα κόμματα της αριστεράς και της ακροδεξιάς. Μη-είσοδος όμως εγγυάται ότι τα δύο τραυματισμένα και αναξιόπιστα κόμματα εξουσίας θα βρεθούν να κατασπαράσσονται από όλους αυτούς τους ημίτρελους, που θέλουν να σπρώξουν την χώρα στον γκρεμό (αν δεν το καταφέρουν ήδη από την Κυριακή).
Η επόμενη Δευτέρα πρέπει να βρει τον κ.Μπήτρο στη Βουλή.
*Ο Φώτης Περλικός είναι Ιατρός και υποψήφιος διδάκτωρ Ιατρικής. Είναι συνδημιουργός και συνδιαχειριστής του e-rooster.gr. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας και διετέλεσε Προεδρός της από το 2007 έως το 2010. Το 2011 αποχώρησε από μέλος της. Είναι μέλος της Γραμματείας Πολιτικής Έρευνας και Νέων Ιδεών της Δημοκρατικής Συμμαχίας. Είναι συγγραφέας του βιβλίου "Κατανοώντας την Ελευθερία"-εκδ.Πύλες.
20°
