Θυμάμαι, όταν γέμιζε το Σύνταγμα «αγανακτισμένους» πόσο επιφυλακτικά είχα σταθεί απέναντι σε αυτή τη μορφή διαμαρτυρίας. Όχι βέβαια επειδή έκλεινε τους δρόμους ή μείωνε την κίνηση των μαγαζιών.
Ειδικά αυτή η δεύτερη είναι μια αστεία άποψη. Τα στατιστικά στοιχεία των εμπορικών συλλόγων έχουν καταδείξει πως ελάχιστα επηρεάζουν οι διαδηλώσεις την αγορά. Για παράδειγμα, τον Δεκέμβρη του 2008 που καιγόταν το πελεκούδι και τα δελτία δεν προλάβαιναν να βγάζουν μαγαζάτορες που ορύονταν για την πτώση του τζίρου, οι πωλήσεις ήταν σαφώς πιο ανεβασμένες από τις περσινές, για να μη μιλήσω για τις φετινές... Ούτε βέβαια ανησυχούσα για τις επιπτώσεις της «αγανάκτησης» στον τουρισμό. Άλλωστε και τα ρεπορτάζ «με επίκεντρο τους αληθινούς άνθρωπους» των καναλιών, αποδεικνύουν πως οι τουρίστες, αντίθετα με τα όσα λέγονται εν ενόματί τους, δεν έχουν πρόβλημα ούτε με τις πορείες ούτε με τις σκηνές.
Μπορεί κάποια ξενοδοχεία να κλείνουν λόγω της κρίσης, αλλά ο αριθμός των τουριστών, ακόμη και κατά τους φθινοπωρινούς μήνες, ανεβαίνει. Όσο για τις σκηνές, σίγουρα στεναχωρούν τους επισκέπτες μας λιγότερο από τις ουρές των συσσιτίων και τις κουβέρτες των αστέγων... Γιατί λοιπόν αγανακτούσα με τους «αγανακτισμένους»;
Καταρχήν το όνομα. Τι πάει να πει αγανακτισμένοι; Εγώ μόνο τους «αγανακτισμένους πολίτες» ξέρω, συντηρητικά και οπισθοδρομικά στοιχεία, που ανήκουν σε, ή σχετίζονται με, ακροδεξιούς κύκλους. Αν λάβουμε δε υπόψη μας και την πληθώρα -υπερμεγεθών- εθνικών σημαιών που ανέμιζαν πάνω από τα κεφάλια μας (πράγμα που δεν συνέβαινε σε αντίστοιχες κινητοποιήσεις του εξωτερικού) εύλογα απορεί κανείς με το συνονθύλευμα που ασπαζόταν τον εν λόγω αγώνα.
Έπειτα, ήταν τόσο φανερό πως στην πλειοψηφία τους οι αγανακτισμένοι πελάτες της κομματοκρατίας δεν επιθυμούσαν μια δικαιότερη κοινωνία αλλά ένα παχυλότερο πορτοφόλι για τους ίδιους –αδιαφορώντας για όλους τους άλλους που ήταν σε δεινότερη οικονομική κατάσταση από αυτούς, όπως π.χ. τους μετανάστες, τους οποίους μάλιστα συχνά προπηλάκιζαν στην «Πάνω Πλατεία»–, που μάλλον δυσφορία αισθανόμουν.
Για να μη μιλήσουμε για την ιδιοκτησιακή λογική των διοργανωτών και των «στελεχών» που συνιστούσαν ψυχραιμία μόλις πήγαινε να ακουστεί μια άποψη λιγότερο στρογγυλεμένη και εν δυνάμει επικίνδυνη για τη μικροεξουσία τους.
Με αυτά και τ’ άλλα, φτάσαμε λοιπόν στο σήμερα. Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και το δέντρο έχει στολιστεί με κουρέλια και τενεκεδάκια, προετοιμάζοντάς μας για τα χειρότερα που έρχονται. Καμία απεργία δεν έχει προκηρυχθεί για το προσεχές διάστημα, οπότε το κουρελόδεντρο είναι, μάλλον, ασφαλές από κάθε λογής κύματα... οργής. Η πλατεία, κενή από αγανακτισμένους, εξεγερμένους αλλά γεμάτη, προς το παρόν, από «θα-’θελα-να-μουν-και-πάλι» καταναλωτές, παιδάκια, και παγκάκια –εν αντιθέσει με τη γειτονική της, Κλαυθμώνος–, μπορεί να χαρεί σεμνή, ταπεινή κι ανενόχλητη τις γιορτές...
