Μούφα και παραγραφή

Τρεις ημέρες πριν βρισκόταν στη Φινλανδία και εντυπωσιασμένος είχε δηλώσει ενθουσιασμένος για τη μέθοδο που εφαρμόζουν οι Βόρειοι συμπολίτες μας εντός Ευρωπαϊκής  Ένωσης για την αντιμετώπιση της διαφθοράς. Τρεις ημέρες μετά ο Κάρολος Παπούλιας υπέγραφε αμελλητί το προεδρικό διάταγμα για τη διακοπή της Κοινοβουλευτικής Συνόδου, κι έτσι την παραγραφή όλων των ποινικών αδικημάτων που ενδεχομένως συντελέστηκαν έως και το 2007. Με μια μονοκοντυλιά.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι πέραν των τύπων, ένα πολιτικό ον που κατά σύμπτωση είναι και αρχηγός κράτους. Θα μπορούσε να ανακαλύψει έναν τρόπο για να δημοσιοποιήσει την αντίθεσή του με τις ξεκάθαρες προθέσεις του Κώστα Καραμανλή. Δεν το έπραξε και απώλεσε (άλλη μία;) ευκαιρία για να καταγραφεί στην ιστορία όχι ως άβουλος διεκπεραιωτής αλλά ως συνειδητός φύλακας των αρχών (;) της βαλκανικής μας Δημοκρατίας.

Και τώρα πού είναι οι βάρβαροι;

Η Δεξιά αρέσκεται στις εκτροπές. Υφίσταται γονιδιακή σχέση με την «ανωμαλία», την πολιτική, προφανώς. Με μανταλωμένη τη Βουλή και τα σκυλιά δεμένα, ο Κώστας Καραμανλής ευελπιστεί να πορευτεί έως τις Ευρωεκλογές, ελέω διαπλεκομένων, χωρίς να αναγκάζεται δις εβδομαδιαίως να δίνει λόγο στο ημικύκλιο για τα σκάνδαλα των υπουργών και συνεργατών του. Το ρεπορτάζ έβριθε λεπτομερειών το βράδυ της Παρασκευής, ενώ ο πρωθυπουργός με τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο, μεσούσης της συζήτησης στο Κοινοβούλιο για την έρμη τη νεολαία, μεθόδευε το δικό του μικρό πραξικοπηματάκι. Η διευθύντρια της Διεύθυνσης Δασών του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης κυρία Μαντέλη λέγεται ότι είχε καταθέσει ιδιόχειρο σημείωμα στον εισαγγελέα με ονόματα υπουργών που τις έδιναν οδηγίες για τη «διεκπεραίωση» της υπόθεσης Βατοπεδίου. Ακόμη χειρότερα, ο πρόεδρος του ΟΤΕ κ. Βουρλούμης φέρεται από το ρεπορτάζ να έχει καταθέσει ή να προτίθεται να καταθέσει στον εισαγγελέα πως ο Γ. Αλογοσκούφης ήταν πλήρως ενήμερος για τις μεθοδεύσεις προκειμένου να εξαγοραστεί η εταιρεία Γερμανός από την Cosmote. Ο βουλευτής της Ν.Δ. Γιάννης Μανώλης είχε την πρόθεση να καταθέσει σχετικές λεπτομέρειες (όπως κι έκανε τη Δευτέρα που μας πέρασε) περί αυτής της εξαγοράς με το απίστευτα υψηλό τίμημα. Δύο σκάνδαλα, πολλά ονόματα, κυβέρνηση και ΚΚΕ μπλεγμένα στο κουβάρι των αποκαλύψεων (το ΚΚΕ για τη Γερμανός βεβαίως). Με ένα προεδρικό διάταγμα ανακουφίστηκαν όλοι, ακόμη κι εκείνοι που θα αισθάνονταν ενοχικά σύνδρομα με τις ανοικτές ανακριτικές διαδικασίες για τη Siemens και τη ΜΑΝ. Και ο μεν κ. Χρήστος Βερελής έσπευσε να υπογράψει τη δική του ηρωική έξοδο, προφανώς αγνοώντας τις προθέσεις του Κώστα Καραμανλή. Οι έτεροι Καπαδόκες  ωστόσο, πρωταγωνιστές στο φαγοπότι 1993-2004, θα πρέπει να αναθάρρησαν. «Υπάρχει και Θεός» θα είπαν μονολογώντας. Όχι πως διακινδύνευαν κάτι το σοβαρό. Τα αδικήματα (και αυτά) έχουν παραγραφεί προ πολλού. Απλά για την υστεροφημία γίνονται όλα.

Μετά τον ευτελισμό των θεσμών με την υπόθεση Παυλίδη, η διακοπή των εργασιών της Κοινοβουλευτικής Συνόδου –με μοναδικό σκοπό την παραγραφή ποινικών ευθυνών κοινοβουλευτικών ανδρών– ήρθε να τοποθετήσει τον ογκόλιθο της λήθης επί του κρεμάμενου από μία τρίχα πολιτικής αξιοπιστίας κοινοβουλευτικού ήθους. Η Δεξιά λατρεύει τις εκτροπές. 

Τα διαπλεκόμενα επί το έργον

Η ήττα των διαπλεκομένων στη μάχη για το 2% ήταν πολύ βαριά για να την ευαίσθητη πέψη τους. Δεν είναι τόσο τα ποσά (μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ) που συνιστούν πηγή γκρίζου χρήματος και άρα θεσμικού λαδώματος ως όπλο στα χέρια των εκδοτών. Ήταν κυρίως το ζήτημα αρχής που πίκρανε τους διαπλεκόμενους παράγοντες. Πού ακούστηκε οι κοινοβουλευτικοί τους υπάλληλοι να σηκώνουν κεφάλι; Η ήττα έφερε την πίκρα και η πίκρα την αντεπίθεση. Στην Ιπποκράτους αντελήφθησαν αμέσως τι ακριβώς συμβαίνει. Εν αρχή ήταν ορισμένες δημοσκοπήσεις σε φίλα προσκείμενες προς την αντιπολίτευση εφημερίδες, που για πρώτη φορά εδώ και καιρό αποτύπωναν μία ελαχιστοποίηση της διαφοράς μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, κάτω πάντως από το ψυχολογικό φράγμα του 3%. Ακολούθησε η αιφνιδιαστική παραίτηση Βερελή. Ο πρώην υπουργός Μεταφορών δεν είναι κανένα παιδάκι της πολιτικής. Αντιθέτως είναι εκπαιδευμένος και «σκληρόπετσος». Η παραίτησή του είναι το αποτέλεσμα των ανακλαστικών αυτοάμυνας που ανέπτυξε, με την πρόθεση μιας ενδεχόμενης μεσοπρόθεσμα πολιτικής του επιβίωσης. Ο κ. Βερελής δεν είχε καμία πιθανότητα στο ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου. Το ήξερε και το είχε εμπεδώσει. Ο Χρήστος Βερελής έπαιξε άγαρμπα με την υποψηφιότητα του Ευάγγελου Βενιζέλου. Το πολιτικό του μέλλον εντός ΠΑΣΟΚ ήταν ήδη υπονομευμένο από την ίδια του τη δραστηριότητα. Δεν είχε τίποτε να χάσει, δεδομένου μάλιστα ότι βοούσε η Αθήνα για την ενδεχόμενη εμπλοκή του ονόματός του στο σκάνδαλο για τα λεωφορεία της ΜΑΝ. Επέλεξε την ηρωική έξοδο ώστε να έχει τη δυνατότητα κάποια στιγμή ενός come back. Οι πάντες έχουν δικαίωμα στο όνειρο, βλέπετε. Το ζήτημα είναι πως αυτή η παραίτηση άλλαζε την ατζέντα. Από την «Παυλιδιάδα» θα καταλήγαμε σε μία επαναφορά της ενοχής  των πρωταγωνιστών του πασοκικού εκσυγχρονισμού. Ο Κώστας Καραμανλής, με την απόφασή του να κλείσει τη Βουλή, ακύρωσε τη δυναμική αλλαγής της πολιτικής ατζέντας με την παραίτηση Βερελή. Ο φόβος για ένα νέο βατοπεδινό γύρο με «γερμανικές» διαστάσεις ήταν σαφώς ισχυρότερος από την πρόθεση ναρκοθέτησης της προεκλογικής εκστρατείας του Γιώργου Παπανδρέου. 

Μούφα οι Ευρωεκλογές

Τριάντα χρόνια βρίσκεται η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η πολιτική της ηγεσία εξακολουθεί να αντιμετωπίζει την ευρωπαϊκή πολιτική διάσταση ως ένα υποδεέστερο φαινόμενο, και όχι ως μία προοπτική. Η Ευρώπη είναι μια δεξαμενή κονδυλίων και όχι ένα όραμα πολιτικού μέλλοντος. Οι Ευρωεκλογές του 2009 αντιμετωπίζονται από το σύνολο των κομμάτων ως επίσημη και καταλυτική για τις εξελίξεις δημοσκόπηση και όχι ως πολιτική αντιπαράθεση για το ευρωπαϊκό μέλλον των παιδιών μας.  Στα δύσκολα, οι νεοέλληνες θυμούνται τις Βρυξέλλες και τους καταλογίζουν τα μύρια όσα, ως και συνειδητή ανθελληνική στάση. Ζητούν και όταν δεν λαμβάνουν γίνονται ευρωσκεπτικιστές, καταλογίζοντας εχθρικές προθέσεις στους «κουτόφραγκους». Έτσι γαλουχείται η κοινή γνώμη. Την 7η Ιουνίου οι νεοέλληνες θα προσφύγουν στην ευρωκάλπη ψηφίζοντας με εσωτερικά πολιτικά κριτήρια. Όλα τα κόμματα έκαναν ό,τι μπορούσαν γι’ αυτό. Ακόμη και αυτοί οι πολιτικά ανύπαρκτοι αλλά αριθμητικά υπαρκτοί Οικολόγοι-Πράσινοι, που προσπαθούν να αποδείξουν ότι δεν είναι Δεξιοί, αν και γνωρίζουν πως το μεγαλύτερο ποσοστό των ψηφοφόρων τους προέρχεται από τις τάξεις των δεξιών διαμαρτυρομένων.

Εντός ενός τέτοιου πλαισίου πορευόμεθα προς τη «Μητέρα όλων των Δημοσκοπήσεων». Με εκτροπές, σκάνδαλα, επερχόμενα σκληρά οικονομικά μέτρα, με την αγορά να έχει στερέψει από ρευστό και με την ελληνική παραοικονομία να διαδραματίζει ρόλο υπέρτατου διασώστη του έθνους. Όσο για την πολιτική; Αυτή ενταφιάστηκε μετ’ επαίνων, μεταξύ Μεγάρου Μαξίμου και Προεδρικού, ένα απόβραδο της Παρασκευής, ανάμεσα σε αναστεναγμούς ανακούφισης των ενόχων. Πάσης παράταξης ενόχων.