Η κρίση το έφερε έτσι, ώστε στην Ιταλία και στην Ελλάδα να παραιτηθούν με διαφορά λίγων 24ώρων οι πρωθυπουργοί Παπανδρέου και Μπερλουσκόνι. Αν όμως η ισχυρή γειτόνισα μας του ευρωπαϊκού νότου απαλλάχθηκε από μια δεκαετία και πλέον του πιο φαύλου και γελοιοποιητικού παράγοντα της πρόσφατης ευρωπαϊκής ιστορίας, με ευθείες αναφορές στη μαφία και στα αθέμιτα συμφέροντα, η ελληνική περίπτωση είναι εντελώς διαφορετική.
Όσο κι αν πράγματι χρεώνεται με την αψυχολόγητη πρωτοβουλία, που θα μπορούσε να δώσει διέξοδο στην εσωτερική πίεση, αλλά δεν υπολόγισε την εξωτερική, ο Παπανδρέου δεν οφείλει την πτώση του στο δημοψήφισμα, που δεν έγινε. Αυτό που αποκρύπτουν επιμελώς όσοι προσπαθούν (με αμετροεπή πολλές φορές επιμονή, που δεν αρμόζει σε μεγάλα ΜΜΕ που κάποτε τηρούσαν τα προσχήματα) να μας πείσουν για το αντίθετο, είναι οτι τον Παπανδρέου τον “περίμεναν στη γωνία”. Και η φθορά του ήρθε ως αποτέλεσμα μιας διετίας λανθασμένων χειρισμών, απαράδεκτων αδυναμιών και καθυστερήσεων και λυσσαλέας αντίδρασης, από εσωκομματικές και μη δυνάμεις - πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές. Θα μπορούσε να είναι απολύτως θεμιτό στη δημοκρατία, αν ήταν “καθαρό” - και κυρίως αν στην αυτοκαταστροφή του απελθόντα πρωθυπουργού, δεν είχε αντιταχθεί ακόμη περισσότερη αυτοκαταστροφή.
Τίποτα δεν θα είχε γίνει μετά την ηχηρή άρνηση για δημοψήφισμα στις Κάννες (όσοι επικαλούνται τον πληγωμένο τους πατριωτισμό, ας τον είχαν επιδείξει την εποχή που βουλιάζαμε αμέριμνοι στο χρέος, χωρίς να διορθώνουμε - αντίθετα, επαυξάνοντας - τις παθογένειες του δημόσιου βίου μας), αν δεν είχε κλονιστεί επικίνδυνα η “δεδηλωμένη” στήριξη της κυβέρνησης, από τους βουλευτές της, ειδικά από αυτούς που υποκριτικά, δεν άντεχαν την πίεση και “ήθελαν το καλό του τόπου”. Το εσωκομματικό τοπίο στο ΠΑΣΟΚ έχει άλλωστε χαρακτηριστικά, που μοιάζουν με αυτά του “τουρκικού παραλογισμού”: Όπως στη γειτονική χώρα, οι θρησκευόμενοι έχουν αναδειχθεί σε φορέα εκσυγχρονισμού, με το δυτικότροπο στρατιωτικό κατεστημένο να αντιδρά “αντιευρωπαϊκά”, γιατί χάνει τα προνόμια του, έτσι και στο ΠΑΣΟΚ το μπλοκ των πάλαι ποτέ “εκσυγχρονιστών” συσπειρώθηκε γύρω από έναν λαϊκίστικα παραδοσιακό πολιτικό, ενώ ο Παπανδρέου στηρίχθηκε κυρίως στις συνδικαλιστικές και παλαιοκομματικές δυνάμεις του “βαθέως κόμματος”, παρότι επί της ουσίας πολύ πιο εκσυγχρονιστής.
Έτσι φτάσαμε, μια ολόκληρη χώρα, να κινείται εδώ και δέκα ημέρες στο μήκος κύματος της κουτοπόνηρης άρνησης του Αντώνη Σαμαρά να συγκυβερνήσει, με το εύρημα της “μη συμμετοχής κοινοβουλευτικών στελεχών”, την ώρα που τα πιο κατά τεκμήριο πρωτοκλασσάτα στελέχη, οι δύο αντιπρόεδροι του, συμμετέχουν σε αυτή - ο ένας μάλιστα παριστάνοντας οτι η παραίτηση του από βουλευτής, αλλάζει επί της ουσίας το ρόλο του κόμματος του στη συνεργασία αυτή. Επιπλέον, άλλος ένας εξευτελισμός καραδοκεί στη γωνία, καθώς ο αρχηγός της ΝΔ παίζει “κρυφτούλι” με τις υπογραφές που απαιτεί η Κομισιόν, προκειμένου να αντιμετωπίσει τα ακραία στελέχη του, που χαρακτηρίζουν το ενδεχόμενο αυτό “προδοσία”.
Μπορεί η νέα κυβέρνηση, παρότι πολυμελής, να γεννά ελπίδες, γιατί έχει τις προσθήκες πολιτικών προσωπικοτήτων όπως οι κύριοι Παπαδήμος, Δήμας και Γιαννίτσης. Έχει όμως και τους περισσότερους αρνητικούς πρωταγωνιστές της προηγούμενης - συν το καραγκιοζιλίκι όσων έκαναν το παν για να γίνουν υπουργοί. Κι επειδή οι φανφαρόνοι δεν μας αρκούν, για πρώτη φορά, συμμετέχει και η ακροδεξιά - με κύρια ευθύνη αυτή της ΝΔ, που δεν θέλει να αφήσει το πεδίο ελέυθερο σε “αντιμνημονιακό” διεκδικητή της ίδιας κομματικής πελατείας, αλλά και εν μέρει και του ΠΑΣΟΚ, που για λόγους επίθεσης στη ΝΔ, εδώ και καιρό νομιμοποιεί ηθικά την επιμελώς καλυμμένη έκπτωση κάθε δημοκρατικής αξίας και αισθητικής, με κοπλιμέντα περί “υπεύθυνης στάσης του ΛΑΟΣ”. Για να μην αναφερθούμε στα ιδιωτικά τηλεοπτικά μέσα που ανάγουν τα στελέχη του σε, πέρα από κάθε πρόσχημα, τακτικούς συνομιλητές.
Να λοιπόν, που μαζί με την αποδόμηση Παπανδρέου, άρχισε αμέσως το “ξήλωμα” και οι “εκπτώσεις”: Η ναυτιλία θα ανορθωθεί υπό τον “Μπουμπούκο”, οι ιδιοκτήτες ταξί θα βρούν το δίκιο τους, όπως προαναγγέλλει ο Βορίδης, οι καινοτομίες Μπεγλίτη στο Άμυνας καταργήθηκαν πάραυτα από τον Αβραμόπουλο - συνοδευόμενες από ιαχές ικανοποίησης κάποιων μέσων, που ως συνεπείς γεροντοκόρες που καλύπτουν τις επιθυμίες και τα συμφέροντα τους πίσω από την ηθική, είχαν φρυάξει γιατί “πώς είναι δυνατόν, τς τς τς, κατήργησαν το Εμπορικής Ναυτιλίας, τς τς τς, πώς είναι δυνατόν να παραβιάζεται η ιεραρχία και να επικοινωνούν με e-mail (άκουσον, άκουσον) οι ένστολοι με το υπουργικό γραφείο”...
Δεν μας άρεσε λοιπόν ο Παπανδρέου, γιατί ήταν “απρόβλεπτος”, “ασυνάρτητος”, “ανερμάτιστος”. Όπως όταν δεν μας άρεσε πια ο (με όλα του τα κακά) Σημίτης, δεν προβλέψαμε επ’ ουδενί τι θα ακολουθήσει - δεν χρειάστηκαν ούτε έξι χρόνια Καραμανλή για να βουλιάξει η χώρα στο χρέος και στην ανυποληψία.
Ας αναλογιστούν λοιπόν οι κυρίες Αποστολάκη, Καϊλή, Παπανδρέου ή ο κύριος Λιντζέρης (και όσοι προηγήθηκαν αυτών), τι προσέφεραν στο κόμμα τους και στη χώρα με τη στάση τους. Και όσες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές δυνάμεις επένδυσαν στο “μπάχαλο”, στο “αντιμνημονιακό” μέτωπο και στο “μέτωπο της δραχμής” (αν δεν τους ενδιαφέρει αποκλειστικά και μόνο το στενά οικονομικό ή πολιτικό τους συμφέρον), ας συνειδητοποιήσουν οτι από εδώ και πέρα, με το υπάρχον πολιτικό προσωπικό και τους συσχετισμούς του, κάθε κυβερνητικό σχήμα που θα προκύπτει, έχει σοβαρές πιθανότητες να είναι χειρότερο από το προηγούμενο. Με δεδομένη την υπονόμευση του, από τα υπάρχοντα μικρά και μεγάλα συμφέροντα της πολιτικής υποκρισίας. Την επόμενη φορά μάλιστα, με πρώτο κόμμα τη Νέα Δημοκρατία, είναι πολύ πιθανόν οι ψήφοι της ακροδεξιάς να μην “περισσεύουν”, αλλά να χαρακτηριστούν “εκβιαστικά απαραίτητοι”, για να κυβερνηθεί η χώρα.
Εκτός αν γίνει το θαύμα - και “εισβάλλουν” αίφνης στο δημόσιο βίο εκατοντάδες άφθαρτα και αξιόλογα στελέχη - είτε με εκλογική διαδικασία είτε χωρίς, κάθε κυβέρνηση που θα σχηματίζεται, θα είναι υποχρεωτικά κυβέρνηση συνεργασίας, με παρόμοια υλικά. Και πιθανότατα υποταγμένη στο παλαιοκομματικό συμφέρον, στους ίδιους αντιδημοκρατικούς συμβιβασμούς και στο χαμηλό επίπεδο του πολιτικού μας προσωπικού...
*Ο Προκόπης Δούκας είναι δημοσιογράφος και blogger
15°
