Έχω αρχίσει λίγο να απορώ με τους συναδέλφους μου δημοσιογράφους και τις υπόλοιπες δημόσιες φωνές. Είναι τώρα τόσες μέρες, από τότε που η τρόικα και η Ευρωπαϊκή κοινότητα δεν μας δίνουν την 6η δόση, που όλοι, έμπλεοι αγανάκτησης κάθε βράδυ στα δελτία των 8, κατηγορούν την κυβέρνηση γιατί «κοιμήθηκε», γιατί έχασε πολύτιμους μήνες από τότε που ψηφίστηκε το Μεσοπρόθεσμο, γιατί έπαθε «μεταρρυθμιστική κόπωση», γιατί δεν προχωράει στις αλλαγές, γιατί είναι αφερέγγυα στα μάτια των ευρωπαίων εταίρων μας και δεν μας εμπιστεύονται πια, δεν μας δίνουν λεφτά για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις τον Οκτώβριο.
Αλλά συγνώμην, όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι δεν ήταν οι ίδιοι που έλεγαν ότι το μνημόνιο απέτυχε, ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν, ότι η συνταγή αποτελεί εξόντωση της κοινωνίας; Πως είναι δυνατόν να συμβαίνουν ταυτοχρόνως και τα δυο; Ή το μνημόνιο είναι συνταγή αποτυχίας οπότε καλώς η κυβέρνηση δεν το εφάρμοζε και κακώς την κατηγορούν, ή κακώς δεν το εφάρμοζε και καθυστερούσε, οπότε όσα έλεγαν μέχρι τώρα ήταν ανοησίες. Και τα δυο μαζί δεν γίνεται.
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι τελείωσαν τα ψέματα. Αν δεν πάρουμε λεφτά, δεν υπάρχουν μισθοί, συντάξεις, κράτος. Και όσοι δημαγωγούσαν μέχρι τώρα ασύστολα για να μην χάσουν τους πελάτες, τώρα αλλάζουν κασέτα, γίνονται «υπεύθυνοι». Γιατί ξέρουν ότι μόλις ο κόσμος πάει στην τράπεζα και δεν βρει το μισθό του, θα θυμηθεί όλους εκείνους, κόμματα του λαϊκισμού, δημοσιογράφους της δημαγωγίας και οικονομολόγους του δημοτικού, που περήφανα καλούσαν σε «αντίσταση ενάντια στους ναζί κατακτητές».
Δυο χρόνια τώρα, η αντιευρωπαϊκή, αντιμεταρρυθμιστική προπαγάνδα της χρεοκοπίας, ήταν ο κυρίαρχος δημόσιος λόγος και τώρα που φτάσαμε στη στάση πληρωμών, όλοι ανακάλυψαν τις «καθυστερήσεις». Σίγουροι πως αυτός ο λαός έχει χάσει την ιστορική μνήμη. Νομίζω ότι δεν είναι έτσι. Ήταν πολύ πρόσφατα και πολύ έντονα όλα για να τα ξεχάσουμε.
24°
