Η γκέι ζωή στο Βερολίνο διαφέρει από αυτή της Αθήνας όσο ένα ακτινίδιο από ένα τρακτέρ. Πράγμα λογικό, αφού δεν ξεκίνησαν από την ίδια αφετηρία και βρίσκονται σε διαφορετικά στάδια εξέλιξης.
Οι διαφορές πουθενά δεν καθίστανται πιο προφανείς από το φετιχιστικό φεστιβάλ Folsom και τις χοροεσπερίδες του Café Fatal. Το πρώτο Σ/Κ του Σεπτεμβρίου το Βερολίνο πλημμυρίζει από άντρες ντυμένους με δερμάτινα και λάτεξ. Το μεγαλύτερο φετιχιστικό leatherstreetfair της Ευρώπης συγκεντρώνει οπαδούς από όλο τον κόσμο. Είκοσι πέντε χιλιάδες άντρες όλων των σωματότυπων γέμισαν τη Fuggerstraße και το υπόλοιπο Βερολίνο, ντυμένοι με φουλ leather εξοπλισμό, πατόκορφες λάτεξ φόρμες, αντιασφυξιογόνους μάσκες, chaps, jockstrap (μόνο), αλλά και άλλες εξαιρετικά ευφάνταστες ενδυματολογικές επιλογές. Τα μαστιγώματα και τα παζάρια σκλάβων είναι συνήθης πρακτική, ενώ επίσης έρχονται κάμποσοι στρέιτ – λάτρεψα το σκυλάκι μιας αφέντισσας, ένα χαριτωμένο αγοράκι με κολάρο που την ακολουθούσε υπάκουα, παρότι εκείνη το μάλωνε άγρια (και καλά του έκανε). «Κι είναι αυτό ωραίο πράγμα;» θ’ αναρωτηθούν κάποιοι. Η ύπαρξη φετίχ δεν είναι κάτι καινούργιο – η δημόσια αποδοχή τους όμως ναι. Παρότι το leather εμένα με εξιτάρει όσο και οι χαρτοπετσέτες, η ελευθερία αυτοέκφρασης και αλληλοαποδοχής είναι κάτι που θαυμάζω. Αν εγώ μπορώ να ζήσω με τον άλλον που κυκλοφορεί με τον κώλο έξω στο μετρό, θα μπορεί κι ο άλλος να ζει μ’ εμένα που ζω διαφορετικά από κείνον. Το Βερολίνο δεν είναι μόνο über-προχώ σεξ και φετίχ, όπως ορίζει ο μύθος για την πόλη, μαζεύοντας λυσσάρηδες από τον ευρωπαϊκό Νότο. Υπάρχουν γκέι που το μόνο δέρμα που έχουν είναι μια ζώνη ή δεν πάνε στα πολυάριθμα σεξ-πάρτι. Δεν υπάρχει μία γκέι ζωή σε αυτή την πόλη. Το Café Fatal (www.cafefatal.de) είναι ένα εύγλωττο παράδειγμα. Στην εναλλακτικότερη περιοχή Κρόιτσμπεργκ, εδώ και έντεκα χρόνια κάθε Κυριακή βράδυ μαζεύονται γκέι γυναίκες και άντρες και χορεύουν φόξτροτ, βαλς, σάλσα, τσα τσα τσα, πόλκα κ.τ.λ. Το κλίμα είναι εξαιρετικά χαλαρό, οι άνθρωποι φιλικότατοι και ανοιχτοί, σου ζητούν να χορέψεις, χαμογελάνε σε ξένους (αυτό βέβαια ισχύει γενικά στη Γερμανία, σε αντίθεση με την Ελλάδα), δεν υπάρχει καθόλου στήσιμο και πόζα. Κι είναι πραγματικά όμορφο να βλέπεις γκέι ζευγάρια να στροβιλίζονται στην πίστα, εναλλάσσοντας ταχυδακτυλουργικά ρόλους ντάμας/καβαλιέρου και δείχνοντας ότι γκέι ζωή δεν είναι μόνο σεξ. Αυτό είναι κάτι που ισχύει και στην Αθήνα: εκτός από τους κρυφούς με τις ακέφαλες φωτό στα τσατ που ζητούν «εχέμυθους, 100% άντρες, εκτός κυκλωμάτων, σοβαρούς Άντρες», εκτός από αυτούς των οποίων η γκέι ζωή αρχίζει και τελειώνει στα κλαμπ του Γκαζιού, υπάρχουν πάρα πολλοί άλλοι γκέι άντρες και γυναίκες που πάνε και σε μπαρ, κάνουν και τσατ, πάνε σε γκέι εκδηλώσεις, στηρίζουν τις κοινές δράσεις και γενικά ζουν λιγότερο φοβισμένα. Ειδικά σε μια εποχή που η ακροδεξιά βία αυξάνεται ανησυχητικά (στις 28/8 μια παρέα γκέι αντρών ξυλοκοπήθηκε άγρια από ομάδα ακροδεξιών στην Κωνσταντινουπόλεως), είναι θέμα ζωτικής σημασίας για όλους και όλες μας να πολεμήσουμε το σεξουαλικό πανικό, δηλαδή την «ηθική» σταυροφορία που στοχεύει να καταστείλει κάθε δραστηριότητα (ακτιβιστική και μη) ατόμων με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, όπως επισημαίνει και η ΟΛΚΕ (www.olke.org). Πώς; Σίγουρα όχι από τον καναπέ μας.
19°
