Πολλά τα ξόρκια που κυκλοφορούν σε φορμάτ διακηρύξεων στο διαδίκτυο και τα ΜΜΕ: το φάσμα εκτείνεται από τη βαθιά πίστη στον ορθολογισμό και την προτεσταντική ηθική, που αποκηρύσσει τις αμαρτίες της χώρας και προτείνει τον ίσιο ενάρετο δρόμο, ως την ακραία ρέμπελη αριστεροδεξιά πατριωτική ανευθυνότητα, που θέλει να κλειστούμε στα τείχη μας μακριά από την κακή Ευρώπη και να ζήσουμε με τις παλιές καλές δραχμούλες μας. Γιατί όλα αυτά είναι απλώς ξόρκια και όχι πολιτική ζύμωση, συμπαθείς συλλογικές πρωτοβουλίες, ιδεολογικές τοποθετήσεις ή εναλλακτικές λύσεις εξόδου; Μα γιατί αποτελούν απλώς τη σφραγίδα της κρίσης πάνω στον άρτο της θαυματουργής διαίσθησης που ορισμένοι νομίζουν πως μπορεί να αλλάξει αιφνιδίως την πραγματικότητα. Τίποτε περισσότερο από μαγικός ρεαλισμός. Παλιές δόξες περασμένων εποχών, διάφορες ομάδες των ελίτ και του δημοσιολογούντος αλάνθαστου, αλλά και τσούρμα και πειρατές με σημαίες ευκαιρίας δίνουν ραντεβού στα τυφλά στη γωνία επιθυμίας και ευχής ανταλλάσσοντας ξόρκια, μαγικές συνταγές, ματζούνια και εκκλήσεις που θα μας βγάλουν τάχα από την κρίση.
Μάλλον λάθος γωνία διάλεξαν για το ραντεβού τους όλοι αυτοί. Καμία επιθυμία και καμία ευχή δεν μπορούν να δράσουν πάνω στην κρίση που βιώνουμε, καμία εξυπνάδα και κανένας από μηχανής θεός δεν φτουράει. Γιατί η αβυσσαλέα κρίση μάς βρήκε αβυσσαλέα απροετοίμαστους στην πλειονότητά μας ως πολίτες, να διακρίνουμε εδώ κι ενάμισι χρόνο το πολιτικό διακύβευμα (όπως πολλά από τα διακυβεύματα της τελευταίας εικοσαετίας, κάθε φορά που απορρίπταμε με απρονοησία μια πολιτικά ήπια σταθερή εκσυγχρονιστική πορεία σύγκλισης με την Ευρώπη). Η κοινωνία μας σπατάλησε το κεφάλαιο της πολιτικής της συγκρότησης και των υποσυστημάτων του (κομματικού, συνδικαλιστικού, ακαδημαϊκού κ.λπ.) και σήμερα δίνει πάλι στο ίδιο θέμα εξετάσεις, γιατί πάνω απ’ όλα αυτό είναι που της χρειάζεται προκειμένου να επιβιώσει. Η διαχείριση της κρίσης δεν μπορεί να έρθει σε πέρας χωρίς ισχυρή διακυβέρνηση, με όλα τα συνακόλουθα που η δημοκρατία απαιτεί, για να μη μας καταπιεί το χάος που ολοένα πλησιάζει. Είναι κάτι που αν δεν το καταλάβουμε, κυβερνώντες και κυβερνώμενοι, ώστε να βρούμε ένα κοινό σημείο συνάντησης και διαλόγου, θα ανεβάζει ασυλλόγιστα κι άλλο το λογαριασμό που μας συνθλίβει.
Ισχυρή διακυβέρνηση σημαίνει από την πλευρά των πολιτών δημοκρατική πεποίθηση, πληροφόρηση και δομές κοινωνικού και πολιτικού διαλόγου, ο οποίος θα πιέζει την πολιτική βούληση επηρεάζοντας και διαμορφώνοντας μια απαιτητική κοινή γνώμη. Αυτή την ανάγκη πρέπει να σκεφτούμε τρόπους για να υπηρετήσουμε όλοι όσοι συμμεριζόμαστε το πρόβλημα, προκειμένου να διασώσουμε τον ελάχιστο έστω κοινό παρονομαστή αυτού που απαιτεί η έννοια της κοινωνίας. Δεν ζούμε πια στην εποχή των πρωτοποριών και των φωτισμένων ομάδων, γι’ αυτό μόνο μια ώριμη κοινή γνώμη που διατυπώνει σοβαρά αιτήματα και δεν αφήνει χώρο σε επίδοξους δημαγωγούς μπορεί να σταθεί ως σοβαρός συνομιλητής απέναντι στην κυβέρνηση απαιτώντας σχέδιο και λογαριασμό. Διότι χωρίς σχέδιο, λογαριασμός δεν υπάρχει. Διότι ο λογαριασμός δεν είναι μόνο τι θα πληρώσουμε τελικά, όλοι μαζί και καθένας ξεχωριστά, ούτε τι δεν θα πληρώσουμε αν αποσυρθούμε από το παιχνίδι, όπως μερικοί ονειρεύονται. Σχέδιο και λογαριασμός είναι το πού ακριβώς βρισκόμαστε κάθε στιγμή στις κρίσιμες μέρες και ώρες που περνάμε. Όσο καλύτερα και όσο περισσότεροι το ξέρουμε, τόσο τα ξόρκια μπορούν να λιγοστεύουν και τα ραντεβού στη γωνία επιθυμίας και ευχής να αραιώνουν. Για να βρούμε το κουράγιο να ζήσουμε τη συνέχεια αυτής της τρομερής περιπέτειας με προσωπική αξιοπρέπεια και δημοκρατική συνείδηση.
20°
