Ουδείς δικαιούται να απαιτήσει από τον Σπύρο Βούγια να συμφωνήσει με τον Κώστα Σημίτη επειδή ο τελευταίος κάποτε τον έκανε υφυπουργό. Όλοι, όμως, οφείλουμε να του θυμίσουμε ότι το ύφος είναι ο άνθρωπος και ότι ο τρόπος με τον οποίον έκφρασε την διαφωνία του τον χαρακτηρίζει. Φοβάμαι, μάλιστα, ότι θα τον καταδιώκει από εδώ και εμπρός.
Μπορεί κάποιος να διαφωνεί με την άποψη του Σημίτη για την αναδιάρθρωση του χρέους ουδείς όμως μπορεί να αμφισβητήσει το αίσθημα ευθύνης του πρώην πρωθυπουργού, την διορατικότητα του (πρόβλεψη το 2008 ότι θα καταλήξουμε στο ΔΝΤ) και το πολιτικό του θάρρος να πορεύεται μόνος του όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν( διαφορετική θέση από την κρατούσα για την ΕΟΚ πριν το 1981, παραιτήσεις από τις κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου το 1987 και το 1995). ‘Όλα αυτά τα συνυπολόγισαν ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου και ο Γιώργος Πεταλωτής και κράτησαν χαμηλούς τόνους εστιάζοντας στο ότι η συζήτηση περί αναδιάρθρωσης δεν βοηθάει.
Ο Βούγιας, αντιθέτως, βγήκε στα κεραμίδια. Παρομοιάζοντας τον πρώην πρωθυπουργό με θεατή στο Κολοσσαίο «που βλέπει τους χριστιανούς να αγωνίζονται με τα λιοντάρια και κάνει μάλιστα υποδείξεις, πιστεύοντας ότι δεν είναι μέρος του προβλήματος», ο Σπύρος Βούγιας αναδεικνύει- το λιγότερο- μια αβάσταχτη ελαφρότητα και μια αναιδή προθυμία.
11°
