Κατά το πρόσφατο συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς, ο Μάνος Ματσαγγάνης, πανεπιστημιακός με γνώση της ελληνικής πραγματικότητας, είπε μεταξύ άλλων: σε ό,τι πιο χρεοκοπημένο υπάρχει σήμερα στην ελληνική κοινωνία έχει βάλει έντονη τη σφραγίδα της η Aριστερά (αυτό ήταν, τουλάχιστον, το πνεύμα των λεγομένων του). Και όταν λέμε Aριστερά, εννοούμε προφανώς όχι μόνο τα κόμματά της και τις οργανώσεις της, αλλά, πρωτίστως, αυτό που ένας άλλος οξυδερκής αναλυτής των πολιτικών μας πραγμάτων, ο Γιάννης Βούλγαρης, έχει αποκαλέσει «αριστερολαϊκίστικη κουλτούρα της Μεταπολίτευσης».
Διά του λόγου το αληθές, αρκεί ίσως μια σύντομη αναφορά σε ορισμένα πεδία που έχουν σφραγιστεί ανεξίτηλα από αυτή την κουλτούρα.
- Τα πανεπιστήμια, όπου –με τις αυτονόητες ελάχιστες εξαιρέσεις– εκπαιδεύονται όχι μελλοντικοί επιστήμονες, αλλά νέοι που στόχο και όραμά τους έχουν ένα χαρτί το οποίο απλώς θα τους δώσει δικαίωμα σε ένα επιπλέον επίδομα, όταν κάποτε, «με το καλό» και με τη βοήθεια των γνωστών καναλιών του πολιτικού μας συστήματος, θα καταφέρουν να γίνουν και αυτοί δημόσιοι υπάλληλοι, με ό,τι αυτή η ιδιότητα συνεπάγεται από άποψη νοοτροπίας αλλά και δομής της ελληνικής κοινωνίας.
- Η τοπική αυτοδιοίκηση, στην οποία οι πολιτικοί φορείς της Αριστεράς είχαν όλα αυτά τα χρόνια προνομιακή θέση και πρόσβαση, έχει εξελιχθεί σε μέγιστο εκτροφείο πολιτικών σκανδάλων και σε προνομιακό πεδίο άνθησης των πελατειακών σχέσεων. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στα όσα ίσχυαν και συνέβαιναν στον 9,84 του Δήμου της Αθήνας, και θα τρομάξει με το μέγεθος του πλιάτσικου που γινόταν στα χρήματα των δημοτών.
- Ο συνδικαλισμός, άλλος θεωρητικά «πυλώνας της δημοκρατίας», επίσης προνομιακό πεδίο δράσης και παρέμβασης για την Αριστερά, έχει μετατραπεί σταδιακά σε ένα απολύτως εκφυλισμένο δίκτυο παντοδύναμων συντεχνιών, τύπου ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, Ολυμπιακής Αεροπορίας παλαιότερα κ.ο.κ.
Θα έλεγα ότι η Χούντα, εκτός από τα άλλα κακά που έφερε και προκάλεσε στη χώρα –ορισμένα από τα οποία, μάλιστα, είναι λιγότερο ορατά διά γυμνού οφθαλμού απ’ ό,τι η τραγωδία στην Κύπρο το 1974 ή τα βασανιστήρια των πολιτικών κρατουμένων–, έθρεψε και τροφοδότησε εμμέσως, ως απόλυτη αντίδραση σε όσα είχαν προηγηθεί, αυτή την «αριστερολαϊκίστικη» πολιτική κουλτούρα που σταδιακά θα επικρατήσει και θα θεριέψει, για να φτάσει σήμερα να απειλεί κρίσιμους αρμούς και ισορροπίες της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
Πικρή η διαπίστωση για το πού οδηγηθήκαμε, υπό τον ήχο «αγωνιστικών» χορδών και «αντιιμπεριαλιστικών» τυμπάνων. Και γίνεται ακόμα πιο πικρή, σας βεβαιώνω, αυτή η αλήθεια, όταν πρέπει να την παραδεχτούν, να την αφομοιώσουν και να την εκφωνήσουν όσοι έχουν/έχουμε θητεύσει στην Αριστερά.
16°
