Πετάς, ας πούμε, κάτω ένα τσίγκινο κουτάκι και δεν ακούγεται ούτε φλαπ. Τα αυτοκίνητα πλαγιάζουν και μετά ισιώνουν σαν σκάφη τύπου Finn. Βάζω την τηλεόραση στη διαπασών, «υπάρχω;», λες, κι ύστερα «δεν υπάρχεις!». Τι διάβολο; Το μόνο εμπράγματο μέσα σε αυτή την παραισθησιογόνα παντομίμα είναι, μού φαίνεται, η φούρια του γκουβέρνου. Φέρτε μου τη Μαρίνα να την σκίσω, όπως θα ’λεγε κι ο Νίκος Ρίζος μεθυσμένος, πλην όμως το λέει ο Νίκος Παππάς νηφάλιος.
Βρε κάθαρμα… Είναι φανερό. Ο θίασος δεν τραβάει πια καθόλου. Γι’ αυτό δεν γελάμε πια στις κωμωδίες. Χάθηκαν από την πιάτσα οι «τύποι», οι frontmen, να πάρουν πάνω τους την υπόθεση, να πέσει το θέατρο, να ‘χουμε να λέμε.
Στο Αργολικό θέατρο και καρφίτσα να πέσει, λένε πως την ακούς. Πήγα κι εγώ η καημένη για να θεραπευτώ, να κάνω τον σταυρό σαν κάθε Χριστιανό. Βασικά και να με γαργαλήσεις, δύσκολα ξεκαρδίζομαι, στη Λυσιστράτη του Μαρμαρινού όμως γέλασα πολύ, αλλά μετά την παράσταση. Μεταξύ μας, σιγά τα πλήθη των γονέων και κηδεμόνων που απεχώρησαν εις ένδειξιν διαμαρτυρίας επειδή τα τέκνα τους τούς ρωτούσαν «μπαμπά τι πάει να πει πέος;». Δεν ρωτάς τον σωστό άνθρωπο, χρυσό μου.
Εγώ, μολονότι θεόκουφη, δεν άκουσα ούτε μια στιγμή τη λέξη πέος. Απεναντίας άκουσα λέξεις που αρχίζουν από ψι και από πι, είδα ένα χορό γυναικών που μολονότι τσίτσιδες ήταν σαν ντυμένες, είδα και μια Λυσιστράτη που, εκούσα άκουσα, είναι η μόνη σύγχρονη ηθοποιός που έχει μεταβολίσει επαρκώς τα μυστικά της τυπολογίας του ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου με αποτέλεσμα να γίνονται «Κιτσοπούλου» όλοι ανεξαιρέτως οι ρόλοι που αναλαμβάνει. Πράγμα διόλου κακό στην περίπτωσή μας γιατί και τη Λυσιστράτη τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα το πρόσωπο της, λειάνθηκαν οι γωνίες της και ρουφήχτηκαν τα ζυγωματικά της.
Αυτά είπα αλλά δεν εισακούστηκα. Ο χορός των γυναικών, μπαφιασμένος από την αυγουστιάτικη ζέστη, συνέχισε να ποτίζει με το λάστιχο στη σουρντίνα και τα γιασεμιά που μαδάγανε, έκαναν από μόνα τους όλη τη φασαρία του μήνα, σα να πέφτανε μάρμαρα από ψηλά.
16°
