Οταν λέω στον κόσμο ότι θα πάω πέντε μέρες στο εξοχικό, αυτοί καταλαβαίνουν σπίτι στην επαρχία, ενώ εγώ εννοώ χοιρινό στη λαδόκολλα. Τεσπα.
Εδώ στο χωριό όλες οι γριές με ξέρουν με το όνομα που θα είχα αν ήμουν αυτός που νόμιζαν.
Στο σπίτι του παππού υπάρχει ένα κάδρο με το ναυτικό με το τσιμπούκι του, αλλά δεν το βλέπουμε συχνά γιατί τον περισσότερο καιρό λείπει ταξίδι.
Στη θάλασσα πάντα ξεκινάω κολυμπώντας «ελεύθερο», ώσπου ακούω τη φωνή της γυναίκας μου «ψιτ, να σου λείπουν αυτά» και το γυρίζω στις μπουρμπουλήθρες επί τόπου.
Αυτή την στιγμή βάφω μία χειροβομβίδα κίτρινη και μόλις το μπαλάκι των μαντραχαλων που παίζουν ρακέτες με ξαναχτυπησει στο σβέρκο, με ένα χαμόγελο και ένα αθώο "δεν πειράζει βρε παιδιά, άνθρωποι είμαστε" θα τους την πασαρω.
Καλά είναι εδώ, αλλά ξέρω και μία απόκρημνη παραλία κοντά στα Σφακιά που βγαίνει ένα ντόπιο είδος χελώνας, η μπερέτα-μπερέτα.
Και όπως είναι φυσικό, πλακώσανε και τα κουνούπια. Εστησα αυτί και άκουσα το διπλανό κουνούπι που μιλούσε στο κινητό κι έλεγε «ναι αγάπη μου, εδώ με τα παιδιά είμαι, τσιμπάμε κάτι κι ερχόμαστε».
‘Εβαλα λοιπόν στην πρίζα το μηχανάκι για τα κουνούπια κι ένα, το πιο ζωηρό, το καβάλησε και κάνει σούζες. Τι να πεις.
Τα βράδια στο νησί κοιτάζω τον ουρανό και όταν βλέπω ένα αστέρι να πέφτει, κάπου ταυτίζομαι. Τα έχω περάσει κι εγώ αυτά.
Αλλά ο Αύγουστος και στην Αθήνα είναι μαγευτικός. Ειδικά στα Εξάρχεια που τις νύχτες ακούγονται να τραγουδάνε τα πριζόνια.
12°
