Υπάρχουν άνδρες που σε κάποια στιγμή της ζωής τους συνειδητοποιούν ότι παίρνουν περισσότερη ηδονή χαϊδεύοντας μία οθόνη αφής παρά μία γυναικεία πλάτη. Αυτό δεν έχει να κάνει με το πόσο χρονών είσαι, αλλά με το πόσο μαλάκας. Ασφαλώς και μιλάω εκ πείρας. Βέβαια θα μου πείτε ότι από ένα σημείο και μετά μπορείς να χαϊδέψεις μόνο τη γάτα σου ή μία οθόνη αφής καθώς δεν υπάρχει διαθέσιμη πλάτη. Και θα σας απαντήσω ότι το βασικό χαρακτηριστικό που διαφοροποιεί τις οθόνες αφής από τις γυναίκες, είναι ότι οι πρώτες έχουν την τάση να γίνονται λεπτότερες. Όμως εγώ σας λέω για πολύ νωρίτερα, ακόμα και για την εποχή που το σφρίγος του ανδρός δεν έχει γυρίσει στη ρεζέρβα.
Τα παλικάρια αυτά έχουν σηκώσει στις πλάτες τους τα μπετά από τις μισές βίλες του Carmel και της Silicon Valley. Διότι ο γκατζετάκιας είναι σε πιο «τελειωμένη» κατάσταση από το πρεζόνι. Το πρεζόνι πληρώνει για να πάρει τη δόση που χρειάζεται. Ο γκατζετάκιας ματώνει για να πάρει κάτι που δεν χρειάζεται. Εδώ και μερικούς μήνες προσπαθώ να ανακτήσω την αξιοπρέπειά μου και δηλώνω ευθαρσώς ότι δεν χρειάζομαι το ipad. Ασφαλώς και μου αρέσει, αλλά δεν το χρειάζομαι. Ναι, μου άρεσε η αίσθηση στα χέρια μου, αλλά δεν το χρειάζομαι το καταραμένο. Μάλιστα αποφάσισα να λέω ότι όλες οι ανάγκες που εξυπηρετεί καλύπτονται μια χαρά από ένα ταπεινό netbook στο 1/3 της τιμής και με ανθρώπινο πληκτρολόγιο – ως γνωστόν τα touch πληκτρολόγια πρέπει να συνοδεύονται και από ένα δωδεκάχρονο που έχει και την αντίληψη, αλλά και το σωστό πάχος δαχτύλων, προκειμένου να δακτυλογραφεί τα κείμενα που του υπαγορεύεις. Και όχι μόνο αυτό. Βρήκα καλύτερο κατάρτι για να δεθώ. Είπα ότι με τα 650 ευρώ της βασικής τιμής βγάζεις ένα ωραίο εισιτήριο για τη Νέα Υόρκη, κάνεις το ταξίδι και αν σου μείνουν χρήματα το αγοράζεις από το Apple Store της Πέμπτης λεωφόρου και πηγαίνετε μαζί βόλτα στο Central Park. Mε τις σκέψεις αυτές έπεσα για ύπνο το βράδυ της 25ης Μαρτίου, όταν το ελληνικό ροχαλητό, βουτηγμένο στη σκορδαλιά, έδιωχνε τα πουλιά πάνω από το Αιγαίο. Δεν ονειρεύτηκα τον Στιβ Τζομπς, αν και εκείνος έχει ονειρευτεί εδώ και καιρό τα έξι κατοστάρικά μου. Την επομένη το ipad 2 βγήκε στα καταστήματα.
Εγώ έμεινα στο κρεβάτι σαν νύφη που αποφάσισε να μην πάει στο γάμο της. Γύρω στις 9.30 ο Γιάννης μού έστειλε την πρώτη φωτογραφία. Ο ίδιος να πανηγυρίζει κρατώντας το κουτί του ipad. Μετά μου έστειλε και μία φωτογραφία με την ουρά έξω από το κατάστημα. Γενικώς το ipad 2 μπορείς να το δεις μόνο σε φωτογραφία ή σε χέρια φίλου που πρόλαβε και το απέκτησε. Εξαντλήθηκε μέσα σε λίγα λεπτά. Όχι μόνο στην Ελλάδα, παντού. Ο πρώτος άνθρωπος που το απέκτησε στο Λονδίνο έπρεπε να περιμένει στην ουρά για 33 ώρες. Στην Ελλάδα πήγε πριν ξημερώσει Σάββατο. Δεν ξέρω πόσα ipad εξαφανίστηκαν μέσα σε λίγα λεπτά από τα ράφια των ελληνικών καταστημάτων. Όμως είμαι βέβαιος ότι αν μάζευες όλους αυτούς που ξημερώθηκαν έξω από την πόρτα με το δαγκωμένο μήλο, θα έβλεπες ότι είναι περισσότεροι από εκείνους που κατέβηκαν σε μία μικρομεσαία πορεία, ας πούμε υπέρ των μεταναστών. Τι μας λέει αυτό; Πιθανότατα τίποτα παραπάνω από το αυτονόητο: υπάρχουν μερικές χιλιάδες άνθρωποι που έχουν τη διάθεση και την οικονομική δυνατότητα να στηθούν στην ουρά και να πληρώσουν για το γκάτζετ τους, ακόμα σε περίοδο κρίσης. Μεταξύ μας, μου φαίνεται υγιέστερο να περιμένεις καρτερικά στη σειρά για να βρεθείς μπροστά στο ipad, παρά να περιμένεις για να ανάψεις κερί στο λείψανο του Αϊ-Σπυρίδωνα που εδώ και αιώνες διατίθεται μόνο στη βασική έκδοση. Μας λέει και κάτι ακόμα. Ότι οι συμπεριφορές-σύμβολα της καταναλωτικής ευμάρειας ακόμα αντέχουν. Δείτε το ως ελπίδα μπροστά στην καλπάζουσα φτώχεια. Όσο οι άνθρωποι στήνονται στην ουρά για γκάτζετς και όσο διαφημίζονται γιαούρτια για την καλή λειτουργία του εντέρου, η ελπίδα θα σέρνεται ανάμεσά μας ή, τέλος πάντων, θα μπορείς να την κάνεις track με το GPS.
