Πριν από λίγους μήνες στην Αίγυπτο ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού είχε βγει στους δρόμους ζητώντας να φύγει ο Μουμπάρακ. Τα πράγματα κατέληξαν σε ένα είδος συμβιβασμού. O Μουμπάρακ «αποσύρθηκε», στο ορατό μέλλον τουλάχιστον την εξουσία θα ασκεί ο στρατός, και… βλέπουμε.
Ακόμα πιο πριν, στην Τυνησία, μεγάλο τμήμα του πληθυσμού βγήκε επίσης στους δρόμους ζητώντας να φύγει ο Μπεν Άλι. Και εκεί το αυταρχικό και φαύλο καθεστώς κλονίστηκε, ο Μπεν Άλι έφυγε, αλλά βέβαια μένει ακόμη να γίνουν πολλά για να μπορεί να γίνεται λόγος για «δημοκρατία».
Στο ντόμινο των εξεγέρσεων ακολούθησε η Λιβύη. Εκεί, η χώρα είναι σήμερα χωρισμένη στα δύο, κάπως σαν την Ισπανία το 1936. Από τη μια το καθεστώς Καντάφι, αναίσχυντη οικογενειακή δικτατορία, «τρώει και πίνει» με ιδεολογικό περιτύλιγμα μια ισλαμίζουσα μπουρδολογία, ικανή να γοητεύει αφελείς αλλά και «βολευόμενους» εντός και εκτός της Λιβύης. Ας μην ξεχνάμε ότι το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου είχε κάποτε μόνιμο απεσταλμένο στην Τρίπολη για την προώθηση της συνεργασίας των «σοσιαλιστικών δυνάμεων» της Μεσογείου. Την ίδια περίπου εποχή το καθεστώς Καντάφι χρηματοδοτούσε κάθε είδους τρομοκρατικές οργανώσεις αλλά και ουκ ολίγα αριστερίστικα γκρουπούσκουλα στην Ευρώπη, και στη γειτονιά μας ειδικότερα. Καθώς, όμως, το είχε παραξηλώσει (Λόκερμπι, βόμβα σε ντισκοτέκ του Βερολίνου κ.λπ.) ήταν αρκετές το 1986 μερικές εξορμήσεις F16 για να αντιληφθεί ο Καντάφι ότι στη διεθνή πολιτική δεν υπάρχει χώρος για ψευτόμαγκες του «αντιιμπεριαλισμού» έτοιμους «να πεθάνουν μέχρι του τελευταίου… Παλαιστίνιου». Έτσι κάπως, λοιπόν, αποφάσισε ότι, προκειμένου να συνεχιστεί το (πετρελαιοκίνητο) πάρτι για αυτόν και τους απογόνους του, θα έπρεπε να «μαζέψει το πάπλωμά του».
Aυτά τα λίγα ιστορικά, για να φτάσουμε στο σήμερα, οπότε, λόγω και των εξελίξεων στις όμορες χώρες, ο μισός περίπου πληθυσμός της χώρας στράφηκε εναντίον του Καντάφι, με βασικό έναυσμα και μότο το «σαράντα χρόνια αρκετά, δεν πάει άλλο». Ωστόσο, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, στο μέτρο που η εξέγερση δεν επικράτησε πλήρως τις πρώτες μέρες, αργά ή γρήγορα ο Καντάφι, έχοντας υπό τον έλεγχό του κρίσιμους αρμούς της εξουσίας και τους πιστούς πραιτωριανούς του, ήταν επόμενο να πάρει το πάνω χέρι.
Προφανώς ο Καντάφι είναι τελειωμένη ιστορία από τη στιγμή που η Δύση, με εντολή του ΟΗΕ μάλιστα, αποφάσισε (για τους δικούς της, ασφαλώς όχι μόνο ανθρωπιστικούς, λόγους) να μην παρακολουθήσει απαθής και από μακριά το σφαγιασμό του μισού «λαού της Λιβύης» από τον κατασταλτικό μηχανισμό του καθεστώτος, το οποίο, για να είμαστε πάντως δίκαιοι, δεν αποκλείεται να υποστηρίζεται από τον άλλο μισό «λαό της Λιβύης».
«Λαός» από δω, «λαός» από κει, πού είναι ο λαός; Πώς να μην μπερδευτεί ακόμα περισσότερο η ήδη εν πλήρη συγχύσει διατελούσα «αντιιμπεριαλιστική» Αριστερά της χώρας μας, που έβγαλε μάλιστα και μερικές εκατοντάδες οπαδούς της στο δρόμο για να πορευτούν προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία (μήπως ξέρουν άλλο δρόμο;), ζητώντας, σαν καλορυθμισμένα ρομπότ παλιάς τεχνολογίας που παίζουν πάντα την ίδια κασέτα, «να σταματήσει η ιμπεριαλιστική επίθεση κατά του λαού της Λιβύης». Δηλαδή, πρακτικά, ζητώντας να αφεθεί ανενόχλητος ο Καντάφι να μακελέψει, όπως ρητά έχει δηλώσει ότι θα κάνει, το μισό πληθυσμό της χώρας του. Ενδιαφέρουσα υπενθύμιση: ο μόνος ηγέτης που έσπευσε από την πρώτη στιγμή να δηλώσει την αμέριστη υποστήριξή του στον Καντάφι ήταν ο (επίσης πετρελαιοκίνητος) διεθνής κουτσαβάκης Τσάβες, τον οποίο τόσο θαυμάζουν οι Αλαβανοπαπαρηγοτσιπραίοι.
