Tο άγαλμα της Emmeline Pankhurst (1858-1928), της πολιτικής ακτιβίστριας και κορυφαίας φυσιογνωμίας στον αγώνα για την ψήφο των γυναικών, το έβλεπα και το καλημέριζα κάθε πρωί, πηγαίνοντας στο γραφείο μου στο London School of Economics. Σε μια ελαφρώς απόμερη και σκιερή γωνιά του πάρκου δίπλα στη Βουλή των Κοινοτήτων (Westminster), στέκεται περήφανη και ευθυτενής – κοιτάζοντας το μέλλον της ισότητας ανάμεσα στις γυναίκες και στους άνδρες.
Και πάντα, κάθε μέρα, μια και μόνη ματιά προς το μέρος της, με έκανε να σκεφτώ το μακρύ ταξίδι της ισότητας μέσα στην ιστορία. Και ακόμα, να νιώσω το εαυτό μου σαν να είμαι μια συνεπιβάτις σε αυτή τη μεγάλη και ανατρεπτική περιπέτεια... Και έτσι, το διώροφο κόκκινο λεωφορείο αποκτούσε συμβολικές διαστάσεις που ασφαλώς δεν ήταν στις προθέσεις του οδηγού του.
Πριν από λίγες μέρες τράβηξε την προσοχή μου μια αλλαγή στην ειρηνική αυτή γωνιά του Λονδίνου. Στη βάση του αγάλματος της Emmeline Pankhurst κάποια είχε τοποθετήσει μια έγχρωμη φωτογραφία της Jo Cox (1974-2016) – σημαδεύοντας έτσι ακόμα ένα σταθμό στο ταξίδι. Εικονίζει μιαν αστραφτερή πολιτική παρουσία (ξεκίνησε με την OXFAM και εξελέγη βουλευτής του Εργατικού Κόμματος το 2015) που έσβησε τραγικά μέσα στην αναστάτωση ενός περίπου ακατάληπτου δημοψηφίσματος με θέμα την Ευρώπη. Και αυτή η κάποια, αποφάσισε να βάλει τη φωτογραφία της Jo Cox ακριβώς εκεί που σκέκει η Emmeline Pankhurst και όχι παραδίπλα, στα πολυάριθμα αγάλματα στρατηγών, πολιτικών και λοιπών ηρωικών μορφών.
Δεν ξέρω, ασφαλώς, τι θα σκεφτόταν η Emmeline Pankhurst για την ευρωπαϊκή προοπτική της Βρετανίας. Ξέρω όμως ακριβώς τι σκέφτομαι εγώ με αφορμή τη συμβολική συνύπαρξη των δύο γυναικών:
Σκέφτομαι πως –όπως σε κάθε σημαντικό ταξίδι– η διαδρομή προς την ισότητα έχει αναπάντεχες στάσεις και λοξοδρομήσεις.
Σκέφτομαι ότι δίπλα σε κάθε φωτεινή και αστραφτερή προσωπικότητα γυναίκας πολιτικού, στέκουν σκιές μίσους, βίας και αδιανόητης φοβίας για το καινούργιο και για το άγνωστο.
Σκέφτομαι πως ο δημόσιος χώρος δεν είναι ποτέ ένα αδιάφορο φόντο στη ζωή μας, με τον ίδιο τρόπο που η πολιτική δεν μπορεί ποτέ να είναι αδιάφορη στις ατομικές επιλογές μας.
Και σκέφτομαι ακόμα πως πρέπει να κρατάμε πιο σφιχτά τα χέρια των άλλων συνεπιβάτιδων – γιατί ο δρόμος είναι πάντα πιο δύσκολος (και πιο επικίνδυνος) από όσο βάζουμε με το μυαλό μας.
Αλλά αξίζει. Δύο καλημέρες είναι καλύτερες από μία.
24°
