Δεν είναι σπάνιο στη δημόσια ζωή η ποιότητα της διακυβέρνησης να είναι εφάμιλη με την ποιότητα της αντιπολίτευσης. Οι βασικοί παίκτες κατρακυλούν μαζί στην πολιτική υποκουλτούρα ή, αντίθετα, προσπαθούν παράλληλα να αναβαθμίσουν κάπως την ποιότητα των μηνυμάτων τους. Στην περίπτωσή μας συμβαίνει η συνεχής αντιγραφή μεθόδων και εναλλαγή ρόλων με την έννοια ότι ο νικητής δίνει το παράδειγμα σε όποιον έχει πιθανότητες να τον διαδεχθεί.
Η προ του 2015 μέθοδος ΣΥΡΙΖΑ έχει υιοθετηθεί από τη φιλοευρωπαϊκή αντιπολίτευση με κάποιες προσαρμογές στις κομματικές ιδιαιτερότητες. Είναι όλοι αντιμνημονιακοί, ανήσυχοι για την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, οργισμένοι με τον «κόφτη» και την παράδοση της χώρας στην εποπτεία των θεσμικών πιστωτών.
Οι «μένουμε Ευρώπη» έχουν ξεχάσει ότι ευρωπαϊκή ολοκλήρωση σημαίνει όλο και μεγαλύτερη υποχώρηση του εθνικού στο κοινοτικό, ότι το δημοσιονομικό σύμφωνο προβλέπει μηχανισμό αυτόματης διόρθωσης αποκλίσεων, ότι οι προϋπολογισμοί των κρατών μελών της ευρωζώνης ήδη ελέγχονται προληπτικά και ο γαλλικός προϋπολογισμός είχε επιστραφεί τρεις-τέσσερις φορές στην κυβέρνηση Ολάντ, ότι τώρα η Κομισιόν προωθεί κυρώσεις για την Ισπανία και την Πορτογαλία ενώ δεν είναι σε μνημόνιο, επειδή τους ξέφυγε το έλλειμμα.
Οι «μένουμε Ευρώπη» εξοργίζονται (και σωστά) με τα μέτρα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (υπερφορολόγηση κ.ο.κ.) αλλά δεν μας λένε τα δικά τους, επαναλαμβάνοντας μονότονα ότι αν δεν γίνονταν εκλογές το 2015 θα είχαμε τελειώσει με τη λιτότητα, την τρόικα και τις αξιολογήσεις.
Καταγγελίες, κριτική, αποδόμηση, υπενθύμιση λαθών και παραλείψεων, προαναγγελίες εξεταστικών και ειδικών δικαστηρίων, αίτημα να γίνουν εκλογές και να παραιτηθεί η κυβέρνηση, πλήρης απομάκρυνση από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Μπορεί πράγματι η πλειοψηφία να θέλει τέτοια, αίμα στην αρένα, όμως λαϊκισμός είναι το σύρσιμο της πολιτικής πίσω από ό,τι θέλει ο λαός, και πώς γίνεται οι επαγγελματίες κατήγοροι του λαϊκισμού να λαϊκίζουν τόσο απροκάλυπτα;
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μεγάλη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι «μένουμε Ευρώπη» ακολουθούν τον ίσιο δρόμο καλλιεργώντας αντιευρωπαϊσμό και φαντασιώσεις για εύκολη στροφή στην ανάπτυξη.
Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τα κατάφερε να βρεθεί στην εξουσία με τέτοιες μεθόδους δεν σημαίνει ότι θα τα καταφέρουν και οι ίδιοι ή ότι η επιστροφή τους θα έχει διάρκεια.
Για να μείνουμε Ευρώπη πρέπει να σκεφτόμαστε και να μιλάμε ευρωπαϊκά οι περισσότεροι – που γινόμαστε όλο και λιγότεροι.
22°
