Μέχρι τη χρονιά που δίδασκα σε δημόσιο σχολείο, το 1989 αν δεν με απατά η μνήμη μου, στα σχολικά εγχειρίδια δεν υπήρχαν σπουδαία πράματα για τη χούντα των συνταγματαρχών. Οι πονηροί θα το ’λεγαν απόκρυψη, εγώ το λέω εγκληματική αμέλεια. Όπως όταν τρως μια μπανάνα, πετάς τα φλούδια της στο δρόμο κι όποιος τα πατήσει, την πάτησε. Δυστυχώς, καμία πτώση δεν είναι μπαμ και κάτω. Προηγείται η γλιστριά, έπεται η πρώτη έκπληξη, το πρώτο γαμώτο, μετά μια ανεπαίσθητη αιώρηση που σου φαίνεται ότι κρατάει αιώνες και ο χρόνος της προσγείωσης μεγεθύνεται κι αυτός και καταγράφεται σε σλόου μόσιον, διότι μόνον ο εκπεπτωκώς είναι σε θέση να πει πόσο του πήρε μέχρι να σακατευτεί.
Έπεσε κανείς; Πώς έγινε και κατάντησε αυτή η τραυματική για την ελληνική δημοκρατία περίοδος, πεδίο μνήμης χέρσο, να στήσει εκεί το τσαντίρι του ο κάθε πικραμένος; Γιατί τα μαυρόασπρα κλισεδάκια με τον Πατακό και τον άλλον πήραν αίφνης αξία στο ακατανόητο καλτ χρηματιστήριο και, το κυριότερο, πώς πήγαν και κόλλησαν πάνω στις φωτογραφίες της Μεταπολίτευσης;
Τα έχουν αυτά, τα παλιά οικογενειακά άλμπουμ. Πας να γυρίσεις μια σελίδα και η επόμενη έρχεται και κολλάει πάνω της, μ’ ένα πείσμα που μόνον στους παραμελημένους ανθρώπους το έχω παρατηρήσει. Ύστερα ένα χρατς και ιδού. Μια γενιά πανέτοιμη να πέσει από μόνη της στην άτιμη την άσπρη τρύπα, σε μια άλλη δικτατορία πιο χρωματιστή και πιο γλωσσοκοπάνα από την προηγούμενη.
Δεν φταίνε αυτοί που δεν προσέξαμε αρκετά τον εαυτό μας, που κατασυκοφαντήσαμε και ξεσκίσαμε από μόνοι μας την πιο ευφρόσυνη, την πιο δημιουργική ιστορία, την ιστορία της ζωής μας. Ναι, για την Μεταπολίτευση μιλάω. Μια μέρα θα πενθήσουν και θα νομίζουν ότι πενθούν για μας. Το πένθος όμως είναι ένα πολύ εγωιστικό αίσθημα. Έχει τον ίδιο αυτουργό και τον ίδιο πάντα παραλήπτη.
23°
