Στις συγκεκριμένες πολιτικό οικονομικές συνθήκες που βρίσκεται η χώρα μας δύο θα μπορούσαν να είναι τα βασικά ζητήματα που χρειάζεται να καθορίσουν την πολιτική ενός προοδευτικού δημοκρατικού και φιλελεύθερου πολιτικού φορέα: α) η επανασυγκρότηση του κράτους και του θεσμικού πλαισίου, β) η ανάδειξη του πολιτικού στίγματος πλεύσης.
Το πρώτο ζήτημα προκύπτει από την παραδοχή ότι τα τελευταία χρόνια το κράτος ως θεσμός και ο κρατικός μηχανισμός ως θεσμικό πλαίσιο έχουν υποστεί τεράστια φθορά σε τέτοιο βαθμό ώστε να έχουμε φθάσει στο σημείο να μη λειτουργεί σχεδόν τίποτα, κι εννοώ παραγωγικά. Ως εκ τούτου για να μπορέσει να αποκτήσει υπόσταση ως κράτος, να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη από τους πολίτες και να αποκτήσει νόημα η όποια πολιτική πρόθεση, χρειάζεται μια εκ βάθρων αναδιοργάνωση σε όλα τα επίπεδα με κύριες αιχμές: α) τη θεσμική του επαναλειτουργία, β) την τήρηση του θεσμικού πλαισίου με το ξερίζωμα των πελατειακών και συντεχνιακών σχέσεων, γ) την πάταξη της αυθαιρεσίας και κάθε είδους εξωθεσμικής έκφρασης, μέσα από την αναδιοργάνωση της δικαιοσύνης με βάση τις αρχές της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, δ) τη διαμόρφωση και εφαρμογή ενός προγράμματος ταχείας οικονομικής ανάπτυξης, ε) τον επανακαθορισμό της εξωτερικής μας πολιτικής με βάση την υπεράσπιση της εθνικής μας κυριαρχίας και τον ευρωπαϊκό μας προσανατολισμό, ως εκπεφρασμένη βούληση του λαού.
Το δεύτερο ζήτημα, που αφορά στην έκφραση του πολιτικού στίγματος, εξαρτάται άμεσα από την εκπλήρωση των στόχων που αφορούν στο πρώτο ζήτημα. Ειδικότερα σε ό,τι αφορά στον πολιτικό προσανατολισμό και την πολιτική στρατηγική που χρειάζεται να ορίζει το πλαίσιο, μπορεί να είναι π.χ. η φιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία. Δηλαδή μια πολιτική που στηρίζεται στις αρχές της δημοκρατίας και εμπεριέχει την κοινωνική δικαιοσύνη, την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης, την κοινωνική πρόνοια και τη δίκαιη ανακατανομή του πλούτου. Μια πολιτική που στηρίζει το επιχειρείν και ταυτόχρονα λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψη της τις θεσμικές, κοινωνικές και περιβαλλοντολογικές επιπτώσεις κάθε επένδυσης. Μια πολιτική που έχει ως αφετηρία την τήρηση του θεσμικού πλαισίου και ως εκ τούτου είναι έντονα αντιγραφειοκρατική και πολέμια κάθε αντιπαραγωγικής δύναμης.
Για να πραγματοποιηθούν όλα αυτά χρειάζεται πρωτίστως μια εκ βάθρων ανανέωση και ανασυγκρότηση του πολιτικού χώρου, σε πρόσωπα. «Δεν μπορούμε με τα ίδια υλικά να φτιάξουμε κάτι το νέο». Δεν γίνεται οι ίδιοι μηχανισμοί που συνέβαλαν τα μέγιστα στο σημερινό κατάντημα της χώρας να επανέλθουν για να τη «σώσουν» μια ακόμη φορά. Άρα το ριζικό χτύπημα των μηχανισμών, εκ των έσω, αποτελεί το πρώτο πράγμα που χρειάζεται να γίνει.
Σε ό,τι αφορά στο λεγόμενο εγχείρημα της κεντροαριστεράς πρόκειται για ένα τακτικής μορφής εγχείρημα το οποίο δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη βασική στρατηγική. Με δεδομένο λοιπόν ότι το βασικό στρατήγημα είναι η σοσιαλδημοκρατική αλλαγή, κάθε δύναμη που συμπαρατάσσεται με την αρχή της ανασυγκρότησης του κράτους και τη θεσμική επαναλειτουργία μπορεί να είναι αποδεκτή σε αυτό το πολιτικό ρεύμα που λέγεται κεντροαριστερά. Αρκεί να έχει συμφωνήσει εξ αρχής στις πολιτικές που στοχεύουν σε αλλαγές που στοχεύουν στην αναδιοργάνωση των υπάρχοντων πολιτικών οργανισμών εκ βάθρων και «από τα κάτω».
Όλα τα παραπάνω δεν πρόκειται να συμβούν εάν δεν αναδειχθεί η νέα ηγετική φυσιογνωμία η οποία αφ’ ενός θα εμπνεύσει τους πολίτες και θα τους κάνει να οραματιστούν μαζί του, αφ’ ετέρου και μόνο με την παρουσία της θα συνενώσει τις διάφορες φατρίες που αντιμάχονται λυσσαλέα η μία την άλλη και θα «στείλει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του». Χωρίς τον ηγέτη τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί. Ως τότε μπορούμε να περιμένουμε, να «παίζουμε» και να γράφουμε, είναι ψυχοθεραπευτικό.
