Σαν σήμερα πριν από 80 χρόνια εξόριστος/καταδιωγμένος πέθανε ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Πολλοί τον θεωρούν κορυφαίο Νεοέλληνα πολιτικό. Εμείς τέτοια τιμητική αναφορά επιφυλάξαμε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, όχι λόγω μόρφωσης και λάμψης (όπου υπερείχε θεαματικά ο Βενιζέλος), αλλά σύνεσης και ασφαλούς αποτελεσματικότητας.
Ελευθέριος Βενιζέλος
Ήταν εκρηκτικός, συγκρουσιακός, πυρφόρος, διεγέρτης παθών. Βαθύτατα μορφωμένος (ποιος άλλος πρωθυπουργός θα μετάφραζε έτσι τον Θουκυδίδη;), διανοούμενος, οραματιστής. Υπέροχος κοσμοπολίτης, ντιλεττάντης, ερωτικός, Ιωνικού ρυθμού θα λέγαμε, κάτι σαν Τσιτσάνης.
Είχε τέλος δυσανάλογο της γνώσης του: έπαθε όσα αντιδιχαστικά ο Θουκυδίδης του είχε επισημάνει και εγκλωβίστηκε στη συνήθη καταστροφική μακριά - γαϊδούρα/διελκυστίνδα, ως διάδικος με τους άθλιους λαϊκιστές αντιπάλους του.
Κωνσταντίνος Καραμανλής
Άξεστος επαρχιώτης από το πουθενά, στεγνού Δωρικού ρυθμού, κάτι σαν Βαμβακάρης, πενιχρού επιστημονικού σχηματισμού δικηγόρος, σκαρφάλωσε τις κλίμακες της πολιτικής διάκρισης, ορίζοντας την οροφή της. Απόμακρος, ψυχρός, λιτοδίαιτος, αυστηρός, κοσμοκαλόγερος, θιασώτης του ήπιου πολιτικού κλίματος και της σταθερής ομαλότητας.
Γέρασε βαθειά, γνωρίζοντας καθολική εκτίμηση/αναγνώριση. Καλύτερος μαθητής του Θουκυδίδη, απέφυγε την ταπεινωτική Βενιζέλεια τελευτή αντιληφθείς το μήνυμα: οι ηγέτες υπερβαίνουν την διχαστική διαδικία, επιβάλλοντας τους όρους ως επιδιαιτητές. Κυρίως, όπως έχουμε εξηγήσει, αυτός πρωτοφανώς κατάφερε να διασφαλίσει το μεγαλειώδες εθνικό αποτέλεσμα.
Η κοινή κληρονομιά τους
Τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, οι δύο Εθνάρχες είχαν κοινά ηγετικά χαρακτηριστικά. Αμφότεροι στοχοπροσηλωμένα αφιερώθηκαν στην Πατρίδα. Εξ ίσου αντιπαθούσαν τον λαϊκισμό, ως καθαρόαιμοι εκσυγχρονιστές.
Αμφότεροι διακατέχονταν από ισχυρό οραματικό ρεαλισμό, ένα θινκ μπιγκ πραγματοποιήσιμο, έστω και με υπέρβαση των φαινομενικών μας δυνατοτήτων.
Εξ ίσου ήξεραν πολύ καλά να προσδένουν την Ελλάδα στις εκάστοτε κορυφαίες συμμαχίες, εξασφαλίζοντας τη δέουσα ισχύ (για τη ζητούμενη υπέρβαση) και την ευημερία.
Αυτό, μεταπολιτευτικά, μόνο ο Σημίτης το επιδίωξε επιτυχώς. Και παρέδωσε περισσότερα όσων παρέλαβε. Αντιθέτως, οι διάδοχοί του ξεστράτισαν, προκαλώντας χρεωκοπία και πρωτοφανή αυτοκαταστροφή εν καιρώ ειρήνης.
Αντ’ αυτών, Δόκτωρ Νο
Ανθ’ ημών Γουλιμής, πρόκανε να πει ο Τρικούπης, όταν τον ταπείνωσε εκλογικά ένας μηδαμινός, στέλνοντάς τον στην καταθλιπτική εξορία και κατάληξη. Ανθ’ ημών Τσίπρας, θα μπορούσαν να φωνάξουν «από εκεί πάνω» οι δύο Εθνάρχες, βλέποντας με ανησυχία πού οδεύει σήμερα στις Βρυξέλλες η απομονωμένη Ελλάδα.
Ο Αλεξάκης συνεχίζει βάναυσα την δουλειά των χρεωκόπων προκατόχων της τελευταίας δεκαετίας. Και την ολοκληρώνει, αφού εξόργισε τους συμμάχους με την βλακώδη αυτοπεποίθηση της ημιμάθειάς του, οδηγώντας μας στους πάτους της διεθνούς ανυποληψίας και σε εσωτερική κατάρρευση άνευ αντιπάλου...
Θα ανησυχούν Βενιζέλος και Καραμανλής, ενθυμούμενοι την σφριγηλή πρωταγωνίστρια Ελλάδα της επιτυχημένης Προεδρίας (Στοά του Αττάλου, 2003), τώρα να γίνεται η χλεύη των ηττημένων Σκοπιανών.
Πώς, το άμοιρο/ανέπαφο κλωτσοσκούφι στη γωνία, παρακολουθεί την Άγκυρα απευθείας να συνδιαλέγεται με Βρυξέλλες/Βερολίνο επί του μεγάλου γίγνεσθαι. Πώς αναμένουμε να μας ευεργετήσει στο προσφυγικό ο οίκτος της Μέρκελ…
Πόσο γελοίοι είμαστε
Τελικά, πόσο δομικά ίδια είναι η μηχανή που βαράει ο Εθνολαϊκισμός μας! Τότε ο βλακώδης Βλαχομακεδονισμός «ούτε Μακεδονία, ούτε παράγωγα», τώρα ο γελοίος Αντιμνημονισμός «Πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από δω»… Αμφότεροι αποδοχής 90%, μας οδήγησαν σε καραμπινάτες ταπεινωτικές εθνικές ήττες!
Ο Αντρέας χρησιμοποιώντας τον κουτοπόνηρο Αντωνάκη ως μοχλό τρικλοποδιάς, για να ρίξει τον Μητσοτάκη (προκειμένου να ανακτήσει την απωλεσθείσα καρέκλα), συνειδητά υπονόμευσε/θυσίασε την Πατρίδα. Αφού ήξερε ότι έτσι θα επανέκαμπτε, αλλά σπαταλώντας το δέντρο του Μακεδονικού, υποθήκευε το Δάσος του Αιγαίου…
Έτσι και τώρα, οι μοιραίοι Αντωνάκης, Αλεξάκης με τον Αντιμνημονισμό υπεξαίρεσαν την πρωθυπουργία των προκατόχων, πάλι υποθηκεύοντας την Πατρίδα.
Ουδέποτε οι εθνάρχες θα θυσίαζαν την Ελλάδα για την εξουσία: αυτοί μπορούσαν να γίνουν πρωθυπουργοί με τον πιο απολαυστικό τρόπο, τον δύσκολο/φιλόδοξο και εθνικά επωφελή.
Makedonissimo
Στο παλιό (1996) βιβλίο μας «Makedonissimo: Η στρατηγική της πλάκας» προκάναμε να περιγράψουμε την μακεδονισμένη ταπείνωση που προκάλεσε ο αδίστακτος Παπανδρεϊκός Εθνολαϊκισμός.
Από κει θυμόμαστε: «Και ίσως, σύντομα, θα παρακαλάμε διεθνώς να τους λένε Σλαβομακεδόνες τους Σκοπιανούς. Αλλά τότε θα είναι πια αργά. Και θα τους λένε αμετάκλητα Μακεδόνες. Και καλή μας νύκτα». Έτσι λέγαμε στην τελευταία μας (09/04/1993) «Καιροσκόπηση» στον SKY 100,4. Εξ αιτίας της απολυθήκαμε μουλωχτά, πλην τιμητικά…
Ήταν τότε, λίγο πριν η Ελλάδα απορρίψει την διαμεσολάβηση του ΟΗΕ προς την εξαιρετική ΕΦΙΚΤΗ συμβιβαστική λύση Μητσοτάκη/Παπακωνσταντίνου «Νοβαμακεντόνια» (οι κάτοικοι θα λέγονταν Νοβομακεντόνσκι, όχι Μακεδόνες!)…
Ο Μητσοτάκης φοβήθηκε υπερπατριωτικό τελεσίγραφο του «Καραμανλικού…» Έβερτ και αρνηθήκαμε την ύστατη ευκαιρία/λύση… Οπότε, επανακάμψας ο Μέγας Ευεργέτης των Σκοπίων Αντρέας, επέφερε Εμπάργκο και λοιπές μαγκιές (που λιγουρεύεται σήμερα ο Δόκτωρ Νο). Έτσι, ανεπιστρόφως κλείσαμε σαν Μακεδονομάχοι…
Τώρα, εκλιπαρούμε να σπάσει η Σλαβομακεδονική αδιαλλαξία υπέρ γενικευμένης σύνθετης ονομασίας, όχι μόνο για πολιτικοδιπλωματική αξιοπρέπεια. Υπάρχει το εξής αγνοημένο πρόβλημα ουσίας.
Οι κουμουνιζμένοι Σλαβομακεδόνες είχανε άσχημα ψωνίσει ένα βλακώδη αλυτρωτισμό, χτισμένο δεκαετίες στις σχολικές αίθουσες. Όταν στο καθ’ ημάς εθνικό ισλάμ τα Ελληνόπουλα μεγάλωναν αντικρύζοντας ψηλά την εικόνα του ευλογούντος Ιησού, τα «Σκοπιανόπουλα» είχαν την γνωστή κακόγουστη εικόνα της «Μεγάλης Λυτρωμένης Μακεδονίας».
Αυτή, σφηνωμένη στο μυαλό τους ακόμα και σήμερα, δημιουργεί όραμα τύπου «Να πάρουμε την Πόλη!»: θέλουνε την «Σολούν»/Θεσσαλονίκη πρωτεύουσα της Μακεντόνιγια…
Αυτό αποτελεί ζήτημα σοβαρότατο, που για τους εκδοροσφαγείς αρχιδιαπραγματευταράδες ηγέτες μας είναι αδιάφορη/άγνωστη ιστοριούλα… Και χρειάζεται δουλειά, στη Διεθνή Κοινότητα και Διεθνή Κοινή Γνώμη…
Υστερόγραφα
Θρασύδειλες παρακμιακές καρικατούρες
Ο αλύπητα αυτογελοιοποιούμενος ανυπόληπτος Ψεκαζμένος προχτές βράδυ απελευθέρωσε δυναμική «πολιτικών εξελίξεων» και δημιούργησε ένα τραμπάκουλο omnibus. Όμως, δεν έχει κρατήσει τον τζούφιο Λόγο του στα μεγάλα, τύπου «Αν είναι να μνημονιστώ, θα εγκαταλείψω την πολιτική». Θα τον κρατούσε στο μικρό θέμα Μουζάλα;…
Λέει αβασάνιστα κι αυτός τα Σκόπια «Μακεδονία», όπως και ο πρωθυπουργός/γάτα, υπογράψας ανακοίνωση, όπου αναφέρονται τα Σκόπια ως Μακεδονία. Υποκριτές, γκαφατζήδες και παπατζήδες της συμφοράς και της άλωσης…
«Έκθεση-σοκ» του ΣΕΒ
Η μεσαία τάξη καταρρέει από την υπερφορολόγηση -εις υγείαν(;) του Πελατειακού Παρακράτους, λέμε εμείς…
Πιο κάτω έχει, κυρά Αντιμνημονιακιά Δικαιοσύνη;
Πρόεδρος Αρείου Πάγου επιστέλλει διαμαρτυρία στην Πρόεδρο πολιτικού κόμματος γιατί ενοχλείται από την κοινοβουλευτική δραστηριότητά του. Απόλυτη θεσμική κατρακύλα και παραβίαση του διαχωρισμού των εξουσιών, αφότου κατέστη στόχος κριτικής για άσκοπα/φλύαρα διεθνούς(!) εμβέλειας ατοπήματα…Σιγά σιγά τα κόμματα ξυπνάνε και ευλόγως αντιστέκονται στην εξωγήινη προσπάθεια της Δικαιοσύνης να μπει στα χωράφια τους, ενόσω ήδη έχει μαγαριστεί διώκοντας όσους αντιφρονούν στην αντιμνημονιακή πολιτικολογία της…
Πάλι Αντετοκούμπο
Ο φρηκ Γιάννης συνεχίζει να φυσάει. Και φαντασιωνόμαστε, υγεία να ‘χει, πως μπορεί να προσφέρει στην Εθνική Ελλάδος ό, τι και ο Πάου Γκασόλ στην Εθνική Ισπανίας. Για σκεφτείτε! Ζούμε για να δούμε Αντετοκούμπο, να ταπεινώνει τους αυστραλοπίθηκους ναζί, όπως ο Τζέσσε Όουενς τον Χίτλερ!
Κωνσταντίνος Πίττας
Ευτυχείς όσοι ενθάρρυναν τον κοσμοπολίτη μοναχικό ποιητή της φωτογραφίας, να εκδώσει λεύκωμα από φάτσες της διχασμένης Ευρώπης πριν το Τείχος, δείχνοντας πώς μισό δισεκατομμύριο μοναξιές ενοποιήθηκαν στη μεγάλη Ευρωπαϊκή οικογένεια. Ματζόρε πολιτικό όραμα, μινόρε φωτογραφική ματιά. Στα κεντρικά βιβλιοπωλεία. Θα εντυπωσιαστείτε!
