Οι νέοι της Γαλλίας ξεσηκώθηκαν κατά των γονιών τους. Τους είδα στο Στρασβούργο το μεσημέρι της Τετάρτης. Με ήλιο και συνθήματα διέσχιζαν την πλατεία Γκούτενμπεργκ. Εκατοντάδες φοιτητές και μαθητές, με ελάχιστους μεσήλικους ανάμεσά τους, διεκδίκησαν και για τους εαυτούς τους τα εργασιακά δικαιώματα που ίσχυσαν επί δεκαετίες για τις προηγούμενες γενιές. Εκεί, τα παιδιά έχουν καταλάβει ότι τα συμφέροντα των γενεών είναι αντικρουόμενα, έχουν καταλάβει ότι στα χρόνια που η Ευρώπη παρήγαγε, οι γονείς τους κατανάλωναν περισσότερα και στέλνουν τώρα σε αυτούς το λογαριασμό για τη διαφορά. Είναι αυτό που δεν έχουν ακόμα καταλάβει τα δικά μας παιδιά που διαδηλώνουν για να βρουν μια δουλειά των 600 ευρώ που θα φορολογείται για να πληρώνεται η σύνταξη των 2.500 ευρώ που διαδηλώνει μαζί τους. Ή που βρίσκει έδαφος για να ταυτιστεί μαζί τους.
Εκεί, αυτό τον αχταρμά τον απέφυγαν. Δεν θα υπερισχύουν μάλλον οι φωνές των τάχα δήθεν αριστερών που κουνάνε το δάκτυλο επικριτικά και μιλούν για κοινωνικούς αυτοματισμούς (όπως εδώ). Δεν θα έχουν καλοπληρωμένους συνδικαλιστές με παχυλές καταθέσεις να τους λένε ότι τα προβλήματα του λαού είναι κοινά (όπως εδώ), συναινώντας ταυτοχρόνως να κοπούν οι συντάξεις των μελλοντικών γενεών για να μην πειραχτουν οι δικές τους. Να αυξηθούν οι εισφορές και να μη βρίσκουν τα παιδιά δουλειές, φτάνει να μη θιγεί η σύνταξη της μητέρας ανηλίκου 17 χρονών που βγήκε στη σύνταξη με 15 χρόνια εργασίας.
Τα γαλλάκια σκέφτηκαν αλλιώς. Τα έβλεπα να ξεχύνονται, φοιτητές και μαθητές, και να γεμίζουν την πλατεία Γκούντεμπεργκ, και μου φάνηκε τόσο ειρωνικό. Η γενιά των τάμπλετ και του ίντερνετ να διεκδικεί τα δίκια της από τις προηγούμενες γενιές, τις γενιές των εφημερίδων και των τυπωμένων βιβλίων, στην πλατεία του Γουτεμβέργιου. Σαν να ζητούσαν από τον παππού της μελανωμένης γραμματοσειράς τα ρέστα γιατί τα πράγματα δεν γράφτηκαν όπως έπρεπε, και τα ίδια αγωνίζονται να τα διορθώσουν στις μαύρες οθόνες τους.
16°
