Και τι είμαι εγώ; Καμιά βάρβαρη; Από προχθές που έμαθα ότι στους σταθμούς του μετρό παίζεται Μότσαρτ for free, πού με βρίσκεις πού με χάνεις, down town με τα ρέιμπαν και τα αθλητικά, να το παίζω ανέμελη Νεοϋορκέζα αντί για Πομπηϊανή στα πρόθυρα της πλήρους αποτέφρωσης. Να θυμηθώ να πάω στο καπάκι και για μαργαρίτες με τις φίλες μου, την Κάρυ, τη Σαμάνθα, τη Σάρλοτ και τη Μιράντα, που εντρυφούν ακόμη στο outre tombe άλμπουμ του Ντέιβιντ Μπάουι πλέκοντας ταυτόχρονα σκουφάκια για τα προσφυγόπουλα. Τι σημασία έχει που σε λίγο καλοκαιριάζει και θα ψήνονται τα δύσμοιρα σε hot spots και σε λεωφορεία με τα φρένα σπασμένα; Ειδομένη-Αθήνα και τούμπαλιν, ο γύρος του θανάτου, περάστε κόσμε.
Αυτό είναι το κακό με τον Μότσαρτ και τις φίλες μου. Βάζουν το «ρόλο» τους πάνω από την πραγματικότητα, πάνω από το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι αυτά τα παιδιά δεν ήρθαν εδώ για να τα σκουφώσουμε. Κάτι σαν τις καθ’ έξιν μωρομάνες που μόλις βγει το πρώτο τραυματικό για τον μαστό τους δοντάκι, ξαμολάνε το παιδί να τα βγάλει πέρα μόνο του, κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει.
Ξέρω-ξέρω, δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι να βρίσκουμε μακρόπνοες λύσεις και, από μια μεριά, ευτυχώς. Θα μπλέκαμε τα μπούτια μας ενώ τώρα έχουμε μπλέξει τα τραπεζοκαθίσματά μας. Όλη η Αθήνα ένα απέραντο φαγάδικο και γύρω-γύρω η κρίση να μαίνεται, αλλά ποιος την γ…; Άπαξ και την σκαπουλάρουμε, θα ’χουμε γίνει όλοι τόφαλοι αλλά θα ’χουμε τουλάχιστον βαθύνει τη σχέση μας με την Τέχνη. Μια τέχνη τέφρα στα μάτια, που άλλους τους ανεβάζει κι άλλους τους κατεβάζει στα τάρταρα της απώθησης.
Είναι καλά εδώ, είναι ζεστά εδώ, είναι απάγκιο, δεν είναι τάρταρα όπως το λες. Μα κι εμένα μ’ αρέσει, ρε παιδιά, τι να λέμε τώρα; Σνιφάρω απ’ όρθρου πρωίας βιβλία, ταινίες, θέατρα, μουσικές και φροντίζω μετ’ επιμελείας τα φυτά μου. Κάτι φυτά παράξενα, μαλλιαρά και πολύχρωμα. Προς το τέλος του καλοκαιριού, πρώτα ο Θεός της Ελλάδος, θα πάω να μαζέψω πεταμένα σκουφάκια ένθεν κι ένθεν της γραμμής Ειδομένη-Αθήνα και τούμπαλιν.
