Ένας απλός πολίτης παρατηρεί έκπληκτος την πολιτική ζωή. Και προσπαθεί να το φιλοσοφήσει...
Τώρα θα αρχίσουν τα χαριτωμένα, θα δημοσιευθούν εκτενώς την Κυριακή. Για τους Παπανδρέου και Σαμαρά, τις κοινές αναμνήσεις και το παράλληλο πεπρωμένο. Ελάτε, θα θυμάστε και εσείς ότι οι δυο τους βρέθηκαν την ίδια περίοδο, early 70s, στο ίδιο αμερικανικό πανεπιστήμιο. Και επειδή αυτού του είδους τα ρεπορτάζ στον ελληνικό Τύπο γράφονται με έναν ιδιαίτερο –και βαρετό– τρόπο, είναι απολύτως βέβαιο ότι κάποιος την Κυριακή θα το γράψει κάπως έτσι: «Η μοίρα ήταν γενναιόδωρη, αλλά και συνάμα δίκαιη για τους δύο νέους. Δεν τους ένωσε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού απλώς για να μοιραστούν το ίδιο δωμάτιο, το ίδιο joint, την ίδια κοπέλα. Τους έταξε να μοιραστούν κάποτε και την ίδια χώρα. Και ποιος να το έλεγε τότε, στην προπολεμική Αθήνα, όταν η Σοφία Μινέικο και η Πηνελόπη Δέλτα έγνεφαν η μία στην άλλη από αστική ευγένεια, ότι κάποτε οι εγγονοί τους θα...». Μετά αρχίζει η ακατάσχετη βλακεία με την άνεση που σου δίνει αυτή η ιδιαιτερότητα των νεκρών, που αδυνατούν να κάνουν διαψεύσεις.
Τέλος πάντων, μικρή σημασία έχουν αυτά. Η λογική λέει πως η κοινή πορεία των Παπανδρέου και Σαμαρά θα αντιμετωπιστεί ως μία σύμπτωση με μυθιστορηματικά χαρακτηριστικά. Δεν είναι αυτό. Είναι κάτι άλλο. Είναι αυτό που μας θυμίζει πόσο μικρή χώρα είναι η Ελλάδα. Είναι αυτό που επιβεβαιώνει ότι, τελικά, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, αν και, δυστυχώς, δεν ισχύουν τα άλλα που λέγονται περί του ιδίου κρεβατιού. Θεωρητικά η νίκη του Αντώνη Σαμαρά αντιστοιχεί σε θρίαμβο επί του συστήματος. Ο νέος πρόεδρος της ΝΔ πολιτεύτηκε προεκλογικά καταγγέλλοντας τα πολιτικά τζάκια και τους μηχανισμούς. Ουσιαστικά υπαινίχθηκε ότι αντιπαρατίθεται στο σύστημα. Βέβαια ο ίδιος τα είχε μια χαρά με το σύστημα το 1993, αλλά το σύστημα παίζει ρουλέτα, δεν ποντάρει πάντα στο ίδιο νούμερο. Επίσης όλοι πιστεύουμε πως κάτι τέτοιο συνέβη και με την εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ. Ο Γιώργος εννοείται πως δεν πήγε να σβήσει τα πολιτικά τζάκια, αλλά υποτίθεται ότι έβγαλε και αυτός γλώσσα στο σύστημα και κέρδισε. Υποτίθεται, λοιπόν, ότι το σύστημα που διοικεί τη χώρα, η διαπλοκή media και μεγάλων επιχειρήσεων, επιθυμούσε Βενιζέλο για ΠΑΣΟΚ και Ντόρα για ΝΔ.
Προέκυψαν Γιώργος και Σαμαράς. Κατά πάσα πιθανότητα μια καλή προίκα στα ποσοστά τους ήταν τα αντανακλαστικά της κοινής γνώμης, που θεώρησε ότι αν τους ενισχύσει θα δώσει και μια σφαλιάρα στο σύστημα ελέγχου της χώρας. Το πιστεύετε κι εσείς, έτσι δεν είναι; Παραδεχθείτε το, αυτό πιστεύετε! Τώρα δείτε την ίδια εικόνα από άλλη οπτική γωνία. Ζούμε σε μία χώρα όπου το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού θεωρεί σημαντική πράξη πολιτικής αμφισβήτησης την εσωκομματική ψήφο στον Γιώργο Παπανδρέου και στον Αντώνη Σαμαρά! Υπάρχουν άνθρωποι που το βράδυ της Κυριακής έκλεισαν την τηλεόραση και έσυραν τις παντόφλες τους μέχρι το κρεβάτι, πιστεύοντας ότι το πρόσωπο της διαπλοκής σκιάχτηκε με τη νίκη του Αντώνη. Για να πέφτεις κάτω από τα γέλια ή να σπαράζεις από το κλάμα... Ασφαλώς δεν είναι το ίδιο με το να κέρδιζε η Ντόρα – προς Θεού! Μόνο που τελικά το σύστημα δεν αμφισβητείται από το αποτέλεσμα μιας εκλογής, αλλά από τις επιλογές που έχεις μπροστά σου.
Και πριν η πολιτική σας συνείδηση αυτοκτονήσει λόγω πλήξης, έχετε την ευκαιρία να την αποτελειώσετε εσείς οι ίδιοι. Με βάση τη συμβατική πολιτική λογική ο Αντώνης Σαμαράς θα γίνει πρωθυπουργός κάπου στο 2016, εκτός και αν ο Γιώργος κουραστεί νωρίτερα. Ο Σαμαράς θα είναι ακόμα ένας πρωθυπουργός αστικής καταγωγής, γόνος καλής οικογενείας με αιωνόβιες ρίζες την καλή ελληνική κοινωνία. Ο Γιώργος ήταν από τζάκι. Όπως και ο Καραμανλής. Ο Μητσοτάκης ήταν πατριάρχης, σαν τον «εθνάρχη». Ο Ράλλης εξελέγη πρωθυπουργός από κοινοβουλευτική ομάδα. Ο Ανδρέας ήταν γιος πρωθυπουργού. Αν εξαιρέσετε τις ιδιαίτερες περιπτώσεις των Τζαννετάκη και Ζολώτα, ο μοναδικός πρωθυπουργός που εξελέγη ως σφήνα μέσα στην παράδοση, ήταν ο Κώστας Σημίτης. Όταν, λοιπόν, τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες η μοναδική περίπτωση αυτοδημιούργητου πρωθυπουργού είναι ο Σημίτης, τότε το στόμα ανοίγει θεαματικά είτε για να ουρλιάξει, είτε για να χασμουρηθεί – εν προκειμένω είναι απολύτως το ίδιο. kostas@giannakidis.com
