Στις μέρες που ζούμε ανθίζει το υπερφίαλο και κερδίζει έδαφος το γελοίο. Δεν πρόκειται για λεπτομέρεια, ούτε για το περιθώριο των πραγμάτων. Το υπερφίαλο έχει ήδη εγκατασταθεί. Έτσι, δίνει στον εαυτό του την ελευθερία της υπεροψίας και επιτρέπει στη θρασύτητα να διεκδικεί υψηλή θέση. Συνήθως, ή μάλλον κατά κανόνα, το υπερφίαλο διολισθαίνει στο γελοίο και το –βέβαιο πάντα– τέλος του γίνεται αντιληπτό μέσα από το δρόμο της γελοιοποίησης.
Το υπερφίαλο ως εκδοχή της θρασύτητας αγνοεί πάντα τις αντιφάσεις του και ως αντίληψη εξουσίας επιχειρεί υπεροπτικά να επιβάλει στο κοινωνικό σώμα τη ματιά του, ως τη μόνη νοητή ματιά. Το υπερφίαλο, μέσα από τη θρασύτητα και την προσωρινή της επιβολή, ασκεί γοητεία. Είναι πηγή εντυπωσιασμού που κερδίζει την προσοχή, βρίσκει εύκολα θέση στα ΜΜΕ, καμιά φορά ακόμη και το θαυμασμό.
Πρέπει να ανακαλύψουμε το πνεύμα της συναίνεσης, είπε ο πρωθυπουργός σε πρόσφατη συνέντευξή του. Δεν πρόκειται εδώ για την παραδοξότητα της αυτοαναίρεσης. Ούτε για πρόσκληση λήθης. Πρόκειται για την πανουργία που διαποτίζει κάθε υπερφίαλη συμπεριφορά. Διαγράφοντας το παρελθόν, τη βιωμένη εμπειρία δηλαδή, ο υπερφίαλος πολιτικός εκφραστής φιλοδοξεί πάντα να χτίσει τον κόσμο από την αρχή. Η υπεροψία διαγράφει και η θρασύτητα επιβάλλει.
Αυτό που λέγεται για τη συναίνεση από τον Έλληνα πρωθυπουργό, λέγεται ακριβώς προκειμένου να υπονομευθεί. Παρουσιάζεται ως στόχος εκείνο που αντιστρατεύεται. Έτσι η υπεροψία του υπερφίαλου φαίνεται προσωρινά να πετυχαίνει, ενώ δρομολογείται προς το γελοίο.
Υπάρχουν στην πολιτική ορθές επιλογές που η ορθότητά τους αυτή εντάσσεται σε ένα σχέδιο εξουσίας που στο βάθος τις καταργεί. Η απόλυτη ανάγκη συνεννόησης που έχει σήμερα η Ελλάδα, ως κοινότητα ανθρώπων, χάνεται μέσα στην εκμετάλλευσή της.
Το γνωρίζουμε, όμως, από την ιστορία. Ακόμη και οι αλήθειες που λένε είναι μια στιγμή του ψεύδους τους.
15°
