-Επειδή αλλάζουμε κυβερνήσεις αλλά δουλειά δε γίνεται, μήπως ν’ αλλάζαμε ψηφοφόρους.
-Κάνουμε εκλογές για να βγαίνει κυβέρνηση ή βγάζουμε κυβέρνηση για να κάνει εκλογές;
-Ψηφίσαμε μεταξύ αυτών που αγαπούν και θα εφαρμόσουν το μνημόνιο κι αυτών που μισούν αλλά θα εφαρμόσουν το μνημόνιο. Τελικά η διαφορά είναι ότι δεν φορούν γραβάτα.
Tin Pan Alley, Τουρναβίτου 9, Σάββατο στις εννιάμισι το βράδυ. Ήξερα ότι θα είναι μια ενδιαφέρουσα εμπειρία αλλά δεν είχα φανταστεί ότι θα γελούσα ασταμάτητα για μιάμιση ώρα, ότι θα γελούσα και μετά ανακαλώντας λόγια και στιγμές, ότι θα σκεφτόμουν και θα ξανασκεφτόμουν τι είπε ο Σίλας για την κυβέρνηση, για τους ψηφοφόρους, για τους συνταξιούχους, για τους φόρους, για τη θρησκεία, για την επιστήμη, για τον καπιταλισμό, για το φασισμό, για την πολυφαρμακία, για το σεξ, για την ελληνική πολιτική κωμωδία, για την ελληνική κοινωνική τραγωδία.
-Ο επόμενος που θα αγιοποιηθεί από την εκκλησία μας θα είναι συνταξιούχος. 2 τα θαύματα. Θα πρέπει να ζεις μέχρι τη σύνταξη και μ’ αυτή τη σύνταξη θα πρέπει να ζεις.
-Χρονοβόρα θα είναι η δίκη της ΧΑ. Βάλτε και το χρόνο που θα μιλούν οι κατήγοροι και θα μεταφράζουν τα ελληνικά στους κατηγορούμενους.
-Λέω πάντα ότι η εκκλησία είναι ένας κερδοσκοπικός οργανισμός που δραστηριοποιείται στο χώρο της μεταφυσικής.
Σε μια συζήτησή μας μου είχε πει ότι «ο σκοπός του καλού stand-up comedy για μένα είναι να σε κάνει να γελάς, του κορυφαίου stand-up όμως είναι να σκέφτεσαι γελώντας». Και αυτό επιζητά: «Ο καθένας μπορεί να πει ότι “όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα”. Το να πεις όμως “τα κακά τα νέα είναι ότι κανείς δεν ξέρει τι γίνεται όταν πεθαίνουμε, τα καλά τα νέα είναι ότι όλοι θα μάθουμε”, είναι ένας αστείος τρόπος να πεις ότι είμαστε θνητοί και που αφήνει μια κάποια επίγευση. Ξέρετε, το κάλο χιούμορ, κρατάει συνήθως ένα στιλέτο πίσω απ την πλάτη του».
Ο Σίλας Σεραφείμ παίζει με το στιλέτο πριν ανέβει στη σκηνή. Έχει τραυματιστεί, έχει ματώσει, εμφανίζεται με τις πληγές του ανοιχτές και με βαθιά σημάδια από επίπονους προβληματισμούς για το καλό και το κακό, από μια οδυνηρή αναζήτηση διεξόδου σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο άγριος. Είναι παιδί και γι’ αυτό καμιά φορά γελάει μόνος του με τα αστεία του, αυτοσχεδιάζει πειράζοντας το κείμενο ανάλογα με τα ερεθίσματα της ημέρας και το κλίμα της βραδιάς, είναι σκληρός και τρυφερός με το κοινό του, σε χαϊδεύει και σε μαλώνει, σου δείχνει τον καθρέφτη αλλά σε συγχωρεί, δεν σε αντέχει αλλά και δεν αντέχει μακριά σου, αλλάζει μαζί σου και σε αλλάζει, σου μιλάει με τον ίδιο τρόπο που μιλάει στον εαυτό του, με την αυστηρότητα του ορθολογιστή, με τη γοητεία του ταλαντούχου, με την δύναμη του αθώου.
Θα έπρεπε να τον βλέπουμε στην τηλεόραση, να τον ακούμε στο ραδιόφωνο, να τον διαβάζουμε όσο πιο συχνά γίνεται για να καταλαβαίνουμε καλύτερα αυτά που μας συμβαίνουν, μέσα, έξω και γύρω μας, για να σκεφτούμε αλλιώς τα ίδια πράγματα, για να πέσουμε αλλά μετά να σηκωθούμε.
Θα είχαν πολλούς λόγους να σταθούν απέναντί του οι πολιτικοί που κοντεύουν να κλέψουν τη δουλειά των κωμικών, για να αποκτήσουν μια ιδέα για την πραγματική εικόνα τους, για να διασκεδάσουν με τα χάλια τους και τα χάλια μας, που το ένα φέρνει το άλλο και όλα μαζί μια πορεία παρακμής.
-«Κι αυτό είναι το πρόβλημα του κόσμου, ότι ο καπιταλισμός εφαρμόζεται πάντα σωστά ενώ ο κομμουνισμός πάντα λάθος».
Γέλασα μέχρι δακρύων, όπως λέει το κλισέ, έχει υπέροχο χιούμορ που βγαίνει κατευθείαν από ένα βαθύ τραύμα, ήταν τόσο αστείο γιατί δεν είναι καθόλου αστείο αυτό που κινητοποιεί τον Σίλα να ξυγυμνωθεί για να σε ξεγυμνώσει.
15°
