Κι εκεί που παραδέρναμε ανάμεσα στο «δεν θέλουμε χρήματα για να κάνουμε το καθήκον μας απέναντι στους πρόσφυγες..» (μεγάλο λάθος, αν σκοπεύεις να κάνεις κάτι που να έχει αποτέλεσμα) και στο «αν δεν χαλαρώσετε τους όρους δανεισμού θα σας στείλουμε τους Τζιχαντιστές στις πρωτεύουσές σας» (ακόμα μεγαλύτερο λάθος, χωρίς ανάγκη περαιτέρω σχολιασμού), ήρθε η νύχτα τρόμου στο Παρίσι. Και οι απειλές για επανάληψη αλλού.
Μέχρι χτες υπήρχαν πολλά και καλά επιχειρήματα για να χαράξουμε μια διαφορετική πορεία στο θέμα της αντιμετώπισης των προσφυγικών κυμάτων. Επιχειρήματα αξιών και ανθρωπισμού, επιχειρήματα οικονομικής προοπτικής και επιχειρήματα ευκαιριών να αναβαπτισθεί η αξία της Ενωμένης Ευρώπης στη συνείδηση των πολιτών της.
Αυτό το τρένο φαίνεται ότι το χάσαμε. Δυστυχώς. Νομίζαμε πως αρκούσε να λειτουργήσουμε σαν χώρα-τράνσιτ, που βοηθάει στα μουλωχτά τους ανθρώπους να περάσουν για να πάνε αλλού. Νομίζαμε πως θα μπορούσαμε να ανταλλάξουμε τη συγκίνηση της απώλειας και του δράματος με ελαφρύτερους όρους δανεισμού. Νομίζαμε πως ήταν η κατάλληλη στιγμή να κάνουμε μούτρα στην Τουρκία και να δείξουμε αποτροπιασμό για κοινές περιπολίες στα νερά που πνίγονται άνθρωποι. Που ξανακούστηκε να κάνουμε ΕΜΕΙΣ κοινές περιπολίες με τους Τούρκους. Να κάνουν οι Σουηδοί και οι Ιρλανδοί....
Πάνω από όλα, νομίζαμε πως θα μπορούσαμε να χειριστούμε αυτό το θέμα με τα αποθέματα και τις κεκτημένες ταχύτητες του παρελθόντος. Χωρίς να σκεφτούμε. Αφήσαμε τους άλλους να σκεφτούν. Οι Γερμανοί και οι Αυστριακοί έκαναν εκτιμήσεις για το βραχυχρόνιο κόστος και το μακροχρόνιο όφελος από την εγκατάσταση 2 εκατομμυρίων προσφύγων στην Ευρώπη. Το ίδιο και οι Διεθνείς Οργανισμοί. Το ίδιο και Ομάδες Ειδικών παντού, στις χώρες των «λογιστών». Και κατά κανόνα κατέληξαν ότι αυτή η συγκυρία, που δεν τη διαλέξαμε, μπορεί να βοηθήσει την Ευρώπη να αντιμετωπίσει μερικές από τις σημαντικότερες οικονομικές της προκλήσεις (τη γήρανση του πληθυσμού, την υπερφορολόγηση, τις δεξιότητες και την παραγωγικότητα, την αναζωογόνηση αστικών περιοχών κλπ). Αλλά μπορεί ακόμα να δώσει απάντηση και στις πολιτισμικές ανησυχίες, στην αποστασιοποίηση, στην έλλειψη ενός οράματος για το μέλλον, στις αντιφάσεις μιας χλιαρής Ευρωπαϊκής ταυτότητας.
Όλα αυτά που νομίζαμε πρέπει γρήγορα να τα ξεχάσουμε. Διότι μεσολάβησε η καταιγιστική και δραματική νύχτα στο Παρίσι, διότι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως τώρα θα αναμετρηθούμε με τυφλές δυνάμεις σκότους και μισαλλοδοξίας. Και θα πρέπει να αποφασίσουμε στα γρήγορα αν θα είμαστε μέρος του προβλήματος ή μέρος της λύσης. Αν, δηλαδή, επιτρέψουμε -δια της αδράνειας- να τιμωρηθούν οι απελπισμένοι άνθρωποι που προσπαθούν να γλυτώσουν από τη φωτιά του φανατισμού και της βίας –σαν να ήταν φταίχτες για το ίδιο αμάρτημα. Ή αν «γυρίσουμε το παιχνίδι» στην ηλιόλουστη χώρα μας και με πεποίθηση αναζητήσουμε λύσεις, συνεργασίες και αποτελεσματικό συντονισμό της προσπάθειας -σαν γνήσιοι Ευρωπαίοι.
16°
