Στην προεκλογική περίοδο του Σεπτεμβρίου πήγα στη συγκέντρωση του Αλέξη Τσίπρα στο Αιγάλεω. Και είχα καιρό να πάω σε κομματική εκδήλωση. Η τελευταία φορά ήταν στη συγκέντρωση των ΑΝΕΛ στην Ακρόπολη, στις εκλογές του 2012. Τότε με είχαν εντυπωσιάσει τα πάντα. Τα τραγούδια, οι φάτσες, το ύφος του αρχηγού. Στη συγκέντρωση του Τσίπρα δεν βρήκα κάτι για να σπάσω την πλήξη μου. Πιθανότατα επειδή έχω δει αρκετό ΠΑΣΟΚ στα 80s και στα 90s. Ήταν ακριβώς τα ίδια πρόσωπα. Λες και έχεις επαγγελματίες κακοπληρωμένους κομπάρσους που αλλάζουν σημαίες και χρώματα. Ίδια ήταν και η μουσική, αν εξαιρέσεις, βέβαια, κάποιες εναλλακτικές παρεμβάσεις του DJ – δεν γίνεται να παίζεις σε συγκέντρωση του κυβερνώντος κόμματος «απόψε τα βλέπω διπλά, ήλιος λάμπει και ας είναι μεσάνυχτα, δύο τσιγάρα πολύ δυνατά και εκτοξεύομαι μες στο διάστημα». Όχι τίποτα άλλο, κάποιοι από κάτω μπορεί να το εκλάβουν ως δέσμευση και να ζητήσουν τα τσιγάρα. Ήταν, που λέτε, σαν reunion πασόκων σε καινούργιο στέκι. Απουσίαζε μόνο ένα σύνθημα: «O λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά». Απόρησα. Πώς είναι δυνατόν το σύνθημα που πάνω του έχτισε επικοινωνία η «δημοκρατική παράταξη» να μη στέλνει θετικές δονήσεις και ντεσιμπέλ προς τον ηγέτη;
Υπέθεσα ότι το ξέχασε ο τοπικός κλακαδόρος. Μετά κάποιος από τον ΣΥΡΙΖΑ μου εξήγησε ότι το σύνθημα δεν ακούγεται σκοπίμως. Η αντιπαράθεση δεν ήταν μεταξύ «προόδου» και «δεξιάς». Άλλωστε οι αναφορές του συνθήματος παραπέμπουν στα 60s. Το διακύβευμα των εκλογών ήταν μεταξύ παλιού και νέου, φθαρμένου και άφθαρτου, σκοτεινού και φωτεινού. Ο Τσίπρας δεν έβαλε ιδεολογικά στοιχεία στην αναμέτρηση, προέταξε τα αισθητικά, τα εντελώς προσωπικά. Αυτό ήταν κατά μία εκδοχή έντιμο, ας το επικαλεστεί στο καθαρτήριο, θα του χρειαστεί. Πώς να καταγγείλει τη Δεξιά όταν, σε επίπεδο εφαρμοσμένης πολιτικής, το μόνο που τον διακρίνει από τον Σαμαρά είναι το άνοιγμα της ΕΡΤ και το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια;
Στην πραγματικότητα ο Τσίπρας είναι κατά πολύ χειρότερος, αλλά, τέλος πάντων, πάνω στον ίδιο καμβά μουτζουρώνει και αυτός. Και, μεταξύ μας, το πρόβλημα δεν είναι τόσο του Τσίπρα, όσο του τύπου που θα κάτσει στην καρέκλα της Συγγρού, δοκιμάζοντας να κάνει αποτελεσματική αντιπολίτευση. Κοινώς ο επόμενος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας πρέπει να εξηγήσει στο εκλογικό σώμα για ποιο λόγο να τον επιλέξει, αντί του εθνικού κανακάρη. Αφού η πολιτική είναι ίδια και ο ψηφοφόρος κόβει φάτσες και ρυτίδες, γιατί να μην παραμείνει στον Αλέξη και στον Πάνο;
Άλλωστε αυτοί οι δύο, ακόμα και όταν επιδεικνύουν την ημιμάθεια ή το εθνολαϊκό κιτς τους, ταυτίζονται πλήρως με το μέσο ψηφοφόρο, με τον άνθρωπο του λαού. Αυτό είναι το μεγάλο αγκάθι στο πόδι της Νέας Δημοκρατίας. Έχει όμως και ένα μαχαίρι καρφωμένο στην πλάτη. Δεν υπάρχει πλέον αστική τάξη, έχει διαλυθεί, σμπαραλιάζοντας και τους μικροαστούς που συνήθως έκαναν συντηρητικές επιλογές. Χάθηκαν οι διαχωριστικές γραμμές, τις έσβησε ο χρόνος και η κρίση. Παλαιότερα ο δεξιός είχε ιδεολογικές και εμφυλιοπολεμικές αναφορές. Σου έλεγε ο άλλος ότι έχασε πατέρα ή παππού στον εμφύλιο. Τώρα πάνε αυτά, τα άλεσε ο χρόνος και η κρεατομηχανή της κρίσης. Όσοι έχουν απομείνει από δαύτους, τους εξυπηρετεί η Χρυσή Αυγή. Ε, οι υπόλοιποι καλύπτονται από το συνδυασμό ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που τιμά την πατρίδα, τα πάει καλά με τη θρησκεία και αγαπά την ελληνική οικογένεια. Πού να ρίξει το καλάμι του ο νέος πρόεδρος της ΝΔ; Στους εστέτ αστούς; Μα, αυτοί είναι ελάχιστοι. Στους φιλελεύθερους; Η ίδια η ΝΔ τους έστειλε να ψάξουν αλλού στέγη. Στο λαϊκισμό; Φαίνεται ως η πιθανότερη καταφυγή. Αντέχει, όμως, άλλο λαϊκισμό ο πολιτικός λόγος; Η συντηρητική παράταξη την πάτησε. Και όσο η πρόταση για την οικονομία παραμένει ίδια, το μόνο που έχει να ελπίζει είναι η φθορά του Τσίπρα. Μέχρι τότε, όμως, η ΝΔ θα παριστάνει το πορτρέτο και ο Τσίπρας τον Ντόριαν Γκρέι.
16°
