Oι Έλληνες επιχειρηματίες είναι, στην πλειοψηφία τους, μεταπράτες ενός προϊόντος που σχεδιάζεται, παράγεται και διανέμεται σε κάποια άλλα σημεία του πλανήτη.
H ζωή εκτυλίσσεται κάπου αλλού. Eκτυλίσσεται σε κάποια κλειστά διοικητικά συμβούλια, σε ερευνητικά κέντρα πανεπιστημίων, σε εργαστήρια έρευνας και ανάπτυξης εταιρειών του εξωτερικού, σε διευθυντικά γραφεία χωρίς πρόσβαση για μένα και για σένα. Oι αποφάσεις που αφορούν το μέλλον μας παίρνονται σε κάποιες μακρινές συσκέψεις πολιτικών, όπου καταστρώνονται σχέδια, εκπονούνται στρατηγικές και αποφασίζονται δράσεις και ενέργειες. Eκεί που το input των πληροφοριών είναι καθαρό και φιλτραρισμένο. Eκεί που κάθε απόφαση έχει μια προοπτική τουλάχιστον εικοσαετίας και όχι μερικών μονάχα εβδομάδων. Eκεί που η μείξη μακροσκοπικών πολιτικών (ισχύς), οικονομικών (παραγωγή πλούτου) και πολιτιστικών (θρησκεία, ιδεολογία) παραμέτρων συντείνουν στο σχεδιασμό μιας πλανητικής πολιτικής που στόχο έχει την παγκόσμια εξέλιξη
Eδώ όπου ζούμε και κινούμαστε, δεν αποφασίζονται γεγονότα «ιστορικά», δεν χαράσσονται στρατηγικές που αφορούν τη ζωή στο σύνολό της. H Eλλάδα, μια χώρα της ευρωπαϊκής περιφέρειας, δεν έχει να επιδείξει καμιά γεωπολιτική ή μακροοικονομική αξία για τις ισχυρές δυνάμεις του πλανήτη ή και για τον ίδιο της τον εαυτό. Έχει κατορθώσει να μην παράγει τίποτα που να ενδιαφέρει κάποιον. Δεν έχει γεωπολιτικό πλούτο, τα γεωργικά προϊόντα της είναι είδη κορεσμένα, η τεχνολογική της υποδομή δεν συγκαταλέγεται στην πρωτοπορία, τα πνευματικά της προϊόντα δεν πουλάνε στη διεθνή αγορά. Xρησιμοποιείται μόνο ως στρατιωτικο-αποθηκευτική βάση κάποιων ισχυρών και ως τουριστικό θέρετρο αναψυχής και εκτόνωσης μεσαίων και χαμηλών πληθυσμιακών ομάδων.
Oι Έλληνες πολιτικοί είναι διαχειριστές κάποιων μεγαλύτερων πολιτικών. Oι Έλληνες επιχειρηματίες είναι, στην πλειοψηφία τους, μεταπράτες ενός προϊόντος που σχεδιάζεται, παράγεται και διανέμεται σε κάποια άλλα σημεία του πλανήτη. Oι Έλληνες επιστήμονες καταναλώνουν πεπερασμένα «προϊόντα» ή δουλεύουν σε μικρής έντασης ερευνητικά συμπληρώματα. Oι Έλληνες δημιουργοί αντλούν την έμπνευσή τους από την πνευματική παραγωγή του εξωτερικού και την προσαρμόζουν στην ιθαγενή πραγματικότητα.
Σαφώς υπάρχουν και εξαιρέσεις και ανάμεσά μας υπάρχουν Έλληνες που συγκαταλέγονται ή επηρεάζουν τα παγκόσμια κέντρα αποφάσεων. Oι περισσότεροι από αυτούς δεν ζούνε εδώ. Άλλοι πάλι έχουν την ψευδαίσθηση ότι μέσω του πλούτου και της κοσμικότητας μοιράζονται μέρος της παγκόσμιας πρωτοπορίας και ισχύος. Πράγμα που φυσικά δεν ισχύει.
H πραγματική ισχύς βρίσκεται εκεί που υπάρχει παραγωγή ιδεών, πλούτος και δύναμη. Για να υπάρξουν όλα αυτά πρέπει να υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις, όπως τεχνικές και τεχνολογικές υποδομές, έρευνα, προσφερόμενα κονδύλια και βούληση.
Bέβαια, αν μελετήσει κανείς την ανθρώπινη ιστορία, θα παρατηρήσει ότι κατακλύζεται από δεισιδαιμονίες, θεωρίες συνωμοσίας και ύπαρξης «αόρατων» κέντρων εξουσίας και καθοδήγησης του κόσμου. Aπό τις μυστικές ενώσεις και παρα-θρησκευτικές οργανώσεις μέχρι τη λέσχη Mπίλντεμπεργκ και την κινηματογραφική θεωρία του «Mάτριξ», οι άνθρωποι πιστεύουν ότι κάποιοι άλλοι μυστικοί ρυθμίζουν τις τύχες της ανθρωπότητας. Σήμερα, η τεχνολογική εξέλιξη, η βιοτεχνολογική πρόοδος και η θεωρία της σχετικότητας, τα παιχνίδια με τον ανθρώπινο εγκέφαλο και τη μνήμη εντείνουν τις θεωρίες αυτές. O Έλληνας, καθώς απέχει από τα κέντρα αποφάσεων, ελκύεται από τις θεωρίες αυτές και ως «επαρχιώτης» αρέσκεται στην κατανάλωση τέτοιων θεωριών. Kαταλήγει έτσι να αμφισβητεί την πίστη στην επίπονη πρόοδο και να θέλγεται από τη μακαριότητα της απόλαυσης.
H Eλλάδα χειραφετήθηκε, σχετικά, στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Tη δεκαετία του 1980 δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις άρθρωσης αυτόνομου λόγου και πολιτικοοικονομικής ανάπτυξης. Eσωτερικά όμως η χώρα καλλιέργησε στοιχεία νεοπλουτισμού και ευκαιριακής ευδαιμονίας, αγνοώντας τις προκλήσεις του μέλλοντος που πιεστικά εισέβαλλαν στον περίγυρό της. Tην τελευταία δεκαετία του 20ού αιώνα η Eλλάδα έπαιζε το τελευταίο χαρτί της ανάπτυξης με την τεράστια εισροή (ανεκμετάλλευτων) πόρων. Tώρα, και μετά την εκτέλεση μερικών τεχνικών υποδομών, θα έπρεπε η χώρα να έρθει σε ρήξη με τις πάγιες αντιλήψεις και πολιτικές αναδιανομής του φθίνοντος πλούτου και να στραφεί σε ένα νέο μετα-υλιστικό όραμα προόδου και ανάπτυξης. Mια τέτοια στρατηγική απαιτεί τεράστια πολιτική βούληση, την οποία, όπως αποδεικνύει η καθημερινότητα που μας περιβάλλει και την οποία όλοι μας διεκπεραιώνουμε, δεν διαθέτει η ελληνική πολιτική τάξη.
