Είναι μια προσέγγιση πολύ βολική: Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αρκεί να περιμένει τη σειρά του για να έρθει κάποια στιγμή στην εξουσία, σχεδόν νομοτελειακά, αφού είναι αναπόφευκτη η φθορά οποιασδήποτε κυβέρνησης. Σύμφωνα με τη θεωρία του ώριμου φρούτου, όσο λειτουργεί ο δικομματισμός είναι φυσική η εναλλαγή του πρώτου και του δεύτερου κόμματος και επομένως σημασία έχει ο χρόνος και η συγκυρία, όχι τόσο η προσπάθεια και η ποιότητα της πολιτικής πρότασης. Ακόμη και αν είχε ποτέ βάση αυτή η άποψη (κάτι που δεν έχει αποδειχθεί), σίγουρα δεν λειτουργεί στις σημερινές συνθήκες. Ο πολιτικός χρόνος είναι εξαιρετικά πυκνός, η καθήλωση της χώρας στην οικονομική και πολιτισμική παρακμή φαίνεται ανίκητη, η απέχθεια για το προηγούμενο κατεστημένο είναι πολύ ισχυρή και οτιδήποτε επιθετικά νέο αντιμετωπίζεται με ενδιαφέρον ή ανοχή, ενώ ο λαϊκισμός αποκτά όλο και πιο βαθιές ρίζες. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αυτή τη στιγμή με ασφάλεια ποια θα είναι η διάρκεια της παρούσας κυβέρνησης, πώς θα εξελιχθεί η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνία, ποια πορεία θα ακολουθήσει η εσωκομματική αντιπολίτευση, αν θα δημιουργηθούν νέα κόμματα, αν θα εξαφανιστούν άλλα, αν θα αναδειχθούν νέα πρόσωπα σε πρωταγωνιστικό ρόλο στη δημόσια σφαίρα.
Η κατάσταση είναι τόσο ρευστή και το στοιχείο του αναπάντεχου τόσο ισχυρό ώστε δεν είναι απλώς λάθος, είναι καταστροφή, να θεωρείται ότι η ΝΔ χρειάζεται απλώς εκλογή νέας ηγεσίας και υπομονή για να αποκτήσει ρεύμα και να κυριαρχήσει πολιτικά. Ανεξάρτητα από τις επιδόσεις της κυβέρνησης και τα διαφαινόμενα αδιέξοδά της, η ΝΔ δεν έχει τη δυνατότητα απλώς να περιμένει τη σειρά της γιατί αυτό μπορεί να μη συμβεί. Είναι αναγκασμένοι να αναζητήσουν τα αίτια της ήττας, να επαναπροσδιοριστούν πολιτικά/ιδεολογικά, να εκσυγχρονιστούν ως προς τις δομές λειτουργίας, την αισθητική και τα μηνύματα, να προσαρμοστούν στο παράδειγμα της ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς των πλέον αναπτυγμένων χωρών της ΕΕ, να ξεκαθαρίσουν ποιους εκπροσωπούν και ποιο είναι το όραμά τους.
Μέχρι στιγμής αυτό που παρακολουθούμε είναι μια αναχρονιστική διαδικασία, που εμφανίζεται ως ανοιχτή αλλά είναι κλειστή, αφού και μόνο για να θέσει κανείς υποψηφιότητα χρειάζεται 50 υπογραφές που για να βρεθούν χρειάζεται μηχανισμός. Παρακολουθούμε επίσης ένα οργιώδες παρασκήνιο με τους βαρώνους της παράταξης να κινούν τα νήματα για την κουίντα προτάσσοντας τη διατήρηση της δικής τους επιρροής. Και μέσα σε όλα υπάρχουν στοιχεία ανελέητης φάρσας (λ.χ. το μπες-βγες του Άδωνι Γεωργιάδη στην κούρσα) με τα οποία επιβεβαιώνεται ότι η σοβαρότητα θα έπρεπε να τεθεί ως διεκδίκηση από τη νέα ηγεσία. Αυτό δεν είναι κόμμα που εξελίσσεται και απευθύνεται στην κοινωνία. Είναι κόμμα που δίνει μάχη για να μην αλλάξει σε τίποτα πέρα από την επίφαση – κάπως σαν τη χώρα.
20°
