Ο Παναγής Παναγιωτόπουλος, συγγραφέας, επιμελητής με τον Βασίλη Βαμβακά του βιβλίου «Η Ελλάδα στη Δεκαετία του ’80 - Κοινωνικό, Πολιτικό, Πολιτισμικό Λεξικό» και λέκτορας κοινωνιολογίας στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών, γράφει για τον Αλέξη Τσίπρα σε ένα εκτενές post του στο Facebook.
Η ανάρτηση ως έχει:
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας αμετροεπής άνθρωπος. Η βιογραφία του, του το επιτρέπει. Γεννήθηκε λίγες μέρες πριν κλείσουν δεκαετίες μόχθου και αγώνα του ελληνικού λαού για δημοκρατία, προοδο. Γεννήθηκε λίγο πριν ξεκινήσει μια περίοδος ασφάλειας, ευημερίας και πλουραλισμού στη χώρα. Σε ένα οικογενειακό περιβάλλον όπου η ιστορικές μεταβολές οδήγουσαν τους γονείς στο ιδιώμα της φροντίδας για τα παιδιά τους, στην τρυφερότητα προς αυτά και στην συναιθηματοποίηση των σχέσεων. Μακριά από την προπολεμική και μεταπολεμική παιδική θνησιμότητα της υπάιθρου, πολύ πέρα από την μαζική μετανάστευση των φτωχών. Έζησε και μεγάλωσε χωρίς τον φόβο της δίωξης που οι άθλιες ηγεσίες του ΚΚΕ και της Δεξιάς είχαν εγκαταστήσει στη ζωή των αριστερών μετά τον Εμφύλιο. Βίωσε την μεγάλη κοινωνική κινητικότητα και την μεγένθυνση της μεσαίας τάξης. Σπούδασε σε όλες τις βαθμίδες χωρίς μεγάλο αγώνα, χωρίς σκληρές δοκιμασίες.
Στο δημόσιο χώρο και στη πολιτική από τότε που δραστηριοποιείται, τίποτα δεν φάνηκε να λειτουργεί ως εμπόδιο. Ικανός και γοητευτικός φαίνεται πως δεν απέπνεε σε κανέναν μια αισθηση επικινδυνότητας. Ενσάρκωνε εξ άλλου το οργισμένο παιδί που θα ενηλικιωθεί, όταν θα πρέπει, αλλά θα μας επιτρέπει ταυτόχρονα να παίζουμε πάνω του παιχνίδια ενοχών μιας κοινωνίας που ελέγχει και υπονομευει το μέλλον των παιδιών της, που ρυθμίζει την σεξουαλικότητα τους και την επαγγελματική τους πορεία. Έλεγχος και καταπίεση που αναπαράγουν αρχαικές δομές και που στον σύγχρονο κοσμο πρέπει να εξαγοραστούν ακριβά. Από τους παλιούς αρχηγούς του κόμματος του, μέχρι τους ηγέτες της Ευρώπης, άπαντες, για λίγο ή για πολύ, έκαναν προσωπικές και πολιτικές προβολές πάνω του. Εσχάτως και κάποιοι διανοούμενοι του κέντρου που αποσυντισμένοι μπροστά στις τεκτονικές αλλαγές που συντελλούνται μας καλούν να δεχτούμε τον Τσίπρα ως μοναδικό authority στη ζωή μας. Είτε γιατί τον βλέπουν πλέον σαν πουκάμισο αδειανό από ιδεολογία που θα το γεμίσουμε με ευρωπαιστές υποχρεώσεις είτε γιατί οι ίδιοι έχουν πάθει το σύνδρομο της Στοκχόλμης και νιώθουν ευτυχείς όμηροι που δεν τους εκτέλεσαν οι απαγωγείς τους, ενίοτε συμμερίζονται και τα πρόβλήματα τους- εσχάτως κάποια λίγο κωμικά στοιχεία της αστικής ελίτ (εδώ γελάμε) βλέπουν στην clean cut face του το ανάχωμα στην λαικότητα (προσοχή προσοχή το μικροαστικό κιτς θα χαλάσει την γεύση της κινόας- μα η κινόα ειναι πολύ άνοστη!) του αντιπάλου του.
Τα χρόνια της κρίσης η βιογραφία ευκολία του Τσίπρα επεκτάθηκε. Μια Ευρώπη μέτρια και αποτελούμενη από εθνικές οικονομικές ιδιοτέλειες που δεν τολμά να δει την παρακμή του οικονομικού της μοντέλου και μια εθνική ελίτ τεμπέλικη και ψοφοδεής που δεν τολμάει να μεταρρυθμίσει τη χώρα και να την φέρει ομαλά σε επαφή με τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο, επέτρεψαν σε ανθρώπους σαν τον Τσίπρα να αναδειξουν την ρητορίκή του αυτονόητου. Και να μην ελέγχονται για τα λόγια τους.
Ο Τσίπρας είναι ένα στόμα σε μόνιμο ντελίριο αυτοικανοποίησης που λεει τα πάντα, με ένα χαμόγελο της crest και λέξεις μίσους, με εχθρότητες, διαχωρισμούς εθνικιστικούς, ένας στοματικός ρεβανσισμός με προδότες και φτωχούς, με τσουβαλιασμα και σκληρότητα αλλά και φωνητικές μιμήσεις του Ανδρέα και του Κώστα Καραμανλή,
Όλες τις φορές υπήρξαν δυνατότητες δικαιολόγησης: ένα μικρό αριστερό κόμμα και ο νέος ηγέτης του είχαν πάντα μια δικαιολογία. Οι ύβρεις ήταν είτε συμβολικές, όπως και οι τραμπουκισμοί και η βία, ενίοτε ήταν μόνο φολκλόρ, ήταν απειρία, δικαιωμα στην εκμάθηση, μινιμαλιστική μετάφραση μιας λαικής οργής που είναι πολύ μεγαλύτερη, απότοκος μιας συγκρουσιακής δημοκρατίας που δεν δέχεται τη συναίνεση που κρύβει το αληθές υπέρ των ισχυρών.
Εν τέλει και πάνω σε ένα συναισθημα σχετική ασφάλειας και μια εντύπωση "λήξης συναγερμού" ο Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός. Σε αντίθεση με όσα διακινούσαν οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης η υπευθυνότητα δεν νίκησε την αμετροέπεια του. Αντιθέτως. Η περιπέτεια μας είναι γνωστή. Και το στόμα του δεν σταμάτησε να τζαμάρει άθλιο ηλεκτρικό ήχο ΄μισους, για όλους και όλα. Η ιστορία είναι γνωστή. Τα κράματα μικροαστισμού, μπολσεβίκικες πρακτικές, έπαρση νεοφώτιστου, χειραγώγηση και εκβιασμούς, δημοψηφισματική κόλαση, σκληρός εθνικισμός, όλα προσγειώθηκαν ανώμαλα σε μια έρημο.
Σήμερα επαναλαμβάνει το βασικό του μοτίβο, επιστρέφει στην εμβρυακή του πολιτική στάση: ή εμείς ή αυτοί, ή θα μας τελειώσουν ή θα τους τελειώσουμε. Ακριβώς το αντίθετο απ' αυτό που συνιστά το βασικό μοτίβο των κοινωνιών της ευημερίας και της κρισιακής μαζικής δημοκρατίας: και εμείς και αυτοί, "μέσα μου είμαι είμαι και το ένα και το άλλο".
Αμετροέπεια, υπερπολιτικοποίηση, πολεμοποίση της ζωής. Μέχρι εκει φτάνει το μυαλό του και η ψυχική του δομή. Μέχρι εδω έφτασε το ιδεολογικό έκτρωμα. Μια αυτοαναφερόμενη απειλή χωρίς κοινωνικό έρεισμα, χωρίς αίσθηση του συνανήκειν και του κοινωνικού δεσμού. Προσωπικά τον ευχαριστώ για το ύστατο ψυχικό και πολιτικό στριπτίζ. Κάτω από το πουκάμισο του υπάρχει δέρμα μωρουδιακό και άτριχο που αγαπηθηκε πολύ, πουδρα φισάν και είναι τίγκα στα τατουάζ μίσους, βλακείας, ναρκισσισμού περιπτέρου και πληγωμένου εγωισμού. Πάντως αδειανό δεν ήταν το πουκάμισο.
21°
