Τα ειρωνικά βίντεο και οι συνεχείς υπενθυμίσεις των προεκλογικών υποσχέσεων του Αλέξη Τσίπρα δίνουν και παίρνουν στο διαδίκτυο.
Ο κόσμος έχει απογοητευτεί βαθιά που ένας νέος άνθρωπος, φαινομενικά έντιμος, μπαίνει στο μνημονιακό κάδρο δίπλα στους Γιώργο Παπανδρέου και Αντώνη Σαμαρά.
Η απογοήτευση αφορά το ψέμα ενός ανθρώπου που είπε σε όλους τους τόνους ότι ποτέ δεν θα υπογράψει μνημόνιο και παρέβη την υπόσχεσή του. Ας ήταν όμως αυτό το ψέμα το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας.
Η αλήθεια είναι ότι οι πολιτικοί λένε συχνά ψέματα, άλλοτε ενσυνείδητα για να ξεγελάσουν, άλλοτε ασυνείδητα γιατί τα πιστεύουν.
Η πραγματικότητα είναι σκληρή και λειτουργεί ως αδιάλειπτος διαψευστής των πολιτικών που δεν έχουν την εντιμότητα ή τη διορατικότητα να αντικρίσουν την αλήθεια κατάματα και να την εξηγήσουν στο λαό.
Καμιά φορά η ανατροπή του προεκλογικού λόγου είναι ευπρόσδεκτη. Θα ήθελε άραγε κανείς –εκτός των ιδεοληπτικών κομμουνιστών- να τηρήσει ο Ανδρέας Παπανδρέου τις θέσεις του για έξοδο της χώρας από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ; Καλώς κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ.
Στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα, τα ψέματα ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Τόσα ψέματα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα δεν έχουν ειπωθεί ποτέ στην ελληνική κοινωνία.
Κι εδώ δεν υπάρχει καν το ελαφρυντικό της έλλειψης διορατικότητας – πώς άλλωστε οι υπόλοιποι ανέκαθεν γνωρίζαμε ότι θα κάνει μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα και γελούσαμε ειρωνικά όταν είχε το θράσος να διακηρύττει ότι η κυβέρνησή του θα είναι η πρώτη που θα πρωτοτυπήσει και θα τηρήσει τις προεκλογικές της υποσχέσεις; Αλλά και πάλι, τα ψέματα δεν είναι το βασικό πρόβλημα.
Το πρόβλημα είναι ότι η κωλοτούμπα ήρθε πολύ αργά. Πολλοί από εμάς ζητούσαμε επίμονα η ανατροπή να γίνει τον περασμένο Φλεβάρη. Όσο η χώρα ήταν ακόμη σε ανάπτυξη. Όσο είμαστε σε τροχιά πρωτογενούς πλεονάσματος. Αν το παραμύθι της σκληρής διαπραγμάτευσης και του αντιμνημονιακού λόγου είχε λήξει από τότε, η χώρα μας θα ήταν ακόμη σε ανάπτυξη, θα είχε μειωθεί η ανεργία και ενδεχομένως δεν θα χρειαζόταν το τρίτο μνημόνιο.
Βεβαίως, δεν είναι ορθό να κατηγορείς τον Αλέξη Τσίπρα που αναζήτησε απεγνωσμένα τη λύση όταν ήρθε αντιμέτωπος με τον γκρεμό.
Αντιθέτως, λογικό είναι να τον επικροτείς. Το μνημόνιο μάλιστα αποτελεί την απέλπιδα προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης να αποτρέψει την άτακτη χρεοκοπία μίας χώρας.
Είναι η στιγμή που η χώρα βασίζεται στην αλληλεγγύη της Ευρώπης και ζητά χαμηλότοκα δάνεια, τα οποία η Ευρώπη προσφέρει υπό την προϋπόθεση ότι η Ελλάδα δε θα συνεχίσει να της ζητά λεφτά. Σε κανέναν δεν αρέσει να δανείζεται με αυστηρούς όρους, αλλά τι άλλο να κάνεις όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι; Το ίδιο ελαφρυντικό αναγνωρίζω σε όλους τους μνημονιακούς πρωθυπουργούς.
Προφανώς, το θέμα είναι να μην φτάνει ο κόμπος στο χτένι. Εκεί ακριβώς έγκειται το πραγματικό πρόβλημα. Το πρόβλημα δεν είναι ποιος υπογράφει το μνημόνιο όταν παραστεί η ανάγκη.
Το πρόβλημα είναι ποιος δημιουργεί την ανάγκη να υπογραφεί το μνημόνιο. Σε αυτό το σημείο, ο τωρινός πρωθυπουργός φέρει ακέραιες τις ευθύνες της επτάμηνης διακυβέρνησής του.
Οι ευθύνες του είναι σχεδόν εφάμιλλες με τις μνημειώδεις μνημονιακές ευθύνες του Κώστα Καραμανλή που ποτέ δεν έκανε την απαιτούμενη, εντός Ευρωζώνης, δημοσιονομική προσαρμογή και παρέδωσε την οικονομία με 15,4% έλλειμμα.
Είναι σαφώς περισσότερες από τις ευθύνες του Γιώργου «υπάρχουν λεφτά» Παπανδρέου που ολιγώρησε μέχρι να προωθήσει λύσεις, οξύνοντας παράλληλα το πρόβλημα χρηματοδότησης με δηλώσεις περί «διεφθαρμένης χώρας».
Περισσότερες κι από τις ευθύνες του Αντώνη Σαμαρά που εφηύρε τον αντιμνημονιακό λόγο και δεν κατάφερε να κάνει μεταρρυθμίσεις παρά μόνο αυτές που «φόρτωσε» στους κακούς ξένους.
Ο Αλέξης Τσίπρας συνδυάζει όλα τα αρνητικά των προηγούμενων πρωθυπουργών: το λάθος των δηλώσεων Παπανδρέου περί διεφθαρμένης χώρας, τον αντιμνημονιακό λόγο του Σαμαρά, την ανευθυνότητα και την κομματοκρατία του Καραμανλή. Όλα δηλαδή τα αρνητικά στοιχεία των προηγούμενων πρωθυπουργών που όξυναν τα οικονομικά ζητήματα και μας εξανάγκασαν στην υπογραφή μνημονίων.
Μακάρι το πρόβλημα με τον Αλέξη Τσίπρα να ήταν το ψέμα του. Μακάρι να ήταν απλά ότι υπέγραψε το μνημόνιο προσπαθώντας να σώσει τη χώρα, ανασκευάζοντας το προεκλογικό του πρόγραμμα. Ίσα ίσα που θα ήταν προς τιμήν του, αν το έκανε τον περασμένο Φλεβάρη.
Δυστυχώς, στο βωμό της ιδεοληψίας και της ναρκισσιστικής τσεγκεβαρικής άποψης για τον εαυτό του, αρνήθηκε να προσαρμοστεί εγκαίρως, θυσίασε χρόνια θυσιών του ελληνικού λαού και οδήγησε την οικονομία στο τέλμα. Ο ελληνικός λαός τώρα καλείται να πληρώσει.
Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να αποδείχτηκε λαοπλάνος αλλά πάνω από όλα αποδείχτηκε επικίνδυνος και επιζήμιος για τον τόπο. Η απομάκρυνσή του είναι προϋπόθεση για την ανάκαμψη της χώρας. Η ευθύνη ανήκει πλέον στον ελληνικό λαό. Ευτυχώς, η ελπίδα έρχεται. Και με τη λέξη ελπίδα, εννοώ την επικείμενη εκλογική αναμέτρηση.
