Στην αρχή δεν μπορείς να το πιστέψεις, μετά το συνηθίζεις, τελικά είναι το μόνο που ξέρεις και τίποτα το παράλογο δεν σου είναι πια ξένο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που εξευτελίζεται ο ελληνικός κοινοβουλευτισμός. Τα τελευταία χρόνια πέφτει συνεχώς χωρίς ποτέ να ξέρουμε πόσο ακόμη, πόσο πιο κάτω.
Εξοικειωνόμαστε σιγά-σιγά με το διασυρμό του κομματικού συστήματος, με την απόδειξη της ανεπάρκειάς του, αλλά και με το απέραντο τίποτα του δημόσιου λόγου, με την απουσία πολιτικής σκέψης και την αντικατάστασή της από ένστικτα και θυμικές κατασκευές.
Η μόνη κανονικότητα στην πολιτική ζωή είναι η μη κανονικότητα. Πώς μπορεί να περιγράψει κανείς ψυχρά αυτό που συνέβη στη Βουλή το τελευταίο 24ωρο αν όχι λέγοντας ότι το μόνο που δεν συζητήθηκε ήταν το τρίτο μνημόνιο που θα ψηφιζόταν;
Ούτε πρέπει ούτε αντέχουμε να παρακολουθούμε τη Διάσκεψη των Προέδρων. Είναι αφύσικο να μυούμαστε στις ερμηνείες των κοινοβουλευτικών διαδικασιών και στην ανάλυση του εμπρόθεσμου και του εκπρόθεσμου.
Είναι βίαιο και εξουθενωτικό, καταστρέφει την κριτική αντίληψη, δυσκολεύει τη διαύγεια, θολώνει το μυαλό. Δεν καταλαβαίνεις τι λένε, δεν ξέρεις τι ακούς, δυσφορείς, μπερδεύεσαι και παραδέρνεις σε ένα πέλαγος ανοησίας, δεν μπορείς να βγεις μέσα από έναν λαβύρινθο που φτιάχνεται με τα μηδενικά της ασημαντότητας και της ασυναρτησίας.
Δεν υπάρχει διέξοδος. Ο ανορθολογισμός γίνεται η μοναδική μας πραγματικότητα. Οι αντιμνημονιακοί καταγγέλλουν τη συμφωνία με τους πιστωτές χωρίς να εξηγούν ποιος θα χρηματοδοτήσει τη χώρα σε περίπτωση εξόδου από την ευρωζώνη.
Οι παραδοσιακοί μνημονιακοί θεωρούν καλύτερα τα δικά τους μνημόνια από τα μνημόνια των άλλων. Οι νεομνημονιακοί επαίρονται για όσες μεταρρυθμίσεις αναβάλλουν (πιο πίσω η φορολόγηση των αγροτών και η κατάργηση των πρόωρων συντάξεων). Στο μεταξύ δημιουργείται μια νέα διαιρετική τομή μεταξύ νεοδιαπλεκόμενων και αντιδιαπλεκόμενων και αυτή τη φορά πρόκειται για ενδοπαραταξιακό διαχωρισμό, σύντροφοι εναντίον συντρόφων.
Πρόλαβαν, άραγε, οι βουλευτές που λένε ΝΑΙ στο μνημόνιο να το διαβάσουν; Μα ούτε όσοι λένε ΟΧΙ το διάβασαν. Η θέση είναι επί της αρχής. Το μνημόνιο είναι καλό γιατί μας κρατάει στην ευρωζώνη ή το μνημόνιο είναι κακό γιατί φέρνει λιτότητα και αντιλαϊκά μέτρα.
Τι θα σκεφτόσουν αν ήσουν Γάλλος, Ιταλός ή Ολλανδός και μάθαινες ότι οι Έλληνες θα πάρουν άλλα 85 δισ. για τα επόμενα τρία χρόνια αλλά στη Βουλή τους σφάζονται για το «κατεπείγον» και όχι για το πώς θα βγουν από την ύφεση;
Πώς θα μπορούσε να μεταφράσει ένας ανταποκριτής ξένου ΜΜΕ για το δικό του κοινό το διάλογο μεταξύ Φίλη και Ζωής με εκείνη να υποστηρίζει ότι της είπε «θα σε τελειώσουμε» και εκείνον να καταγγέλλει «ψεύδη και χυδαιότητες»;
Ποιος θα ήταν ο πρόλογος στο αφήγημα «πρώτη φορά μνημονιακή Αριστερά» και, κυρίως, ποιος θα ήταν ο επίλογος; Έχουμε διάσπαση του ευρωπαϊκού και του δραχμικού ΣΥΡΙΖΑ ή έχουμε την τελική διάρρηξη της λογικής με τον ελληνικό κόσμο πέρα από το νόμισμα, το έλλειμμα, το χρέος, την τρόικα, το κουαρτέτο και τους «θεσμούς»;
Μήπως το θηρίο του λαϊκισμού καταπίνει τελικά και εκείνον που το τάισε; «Δεν γνωρίζει κανείς παρά τα πράματα που ημερώνει», που έλεγε και η αλεπού στον μικρό πρίγκιπα.
18°
