Μετά και το τελος της διαβόητης «διαπραγμάτευσης» ένα ερώτημα γεννάται: Είναι ο Αλέξης Τσίπρας ο χειρότερος πρωθυπουργός της ελληνικής ιστορίας; Πιθανότατα, ναι. Ακόμα και ο Θεόδωρος Δηληγιάννης που έσυρε την Ελλάδα στον καταστροφικό πόλεμο του 1897 είχε να επιδείξει πλούσιο κοινωνικό έργο, ενισχύοντας σημαντικά τις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις του σχετικά νεοσύστατου τότε ελληνικού κράτους.
Αντίθετα, ο Αλέξης παρέλαβε, σε καιρό ειρήνης, μια χώρα σε δύσκολη κατάσταση μεν αλλά όχι στο βαθμό που την είχαν παραλάβει οι προκάτοχοί του. Μέσα σε έξι μήνες κατόρθωσε να διαγράψει όχι φυσικα το χρέος αλλά όλες τις αιματηρές θυσίες των Ελλήνων τα πέντε χρόνια που είχαν προηγηθεί, να βάλει τη χώρα στο σκληρότερο μνημόνιο της ιστορίας της, καταργώντας εργασιακά προνόμια δεκαετιών, όπως π.χ. η απαγόρευση των ομαδικών απολύσεων, να κάνει την Ελλάδα περίγελο και μαύρο πρόβατο της Ευρώπης και να τη φτάσει ένα βήμα πριν την έξοδο από το ευρώ. Όλα αυτά φυσικά με φόντο (αλλά και βασική αιτία της καταστροφής) μια γελοιοδέστατη ψευτοδιαπραγμάτευση η οποία ως μόνο στόχο είχε να πείσει κάποιες χιλιάδες χαχόλων εντός των συνόρων πως η ένδοξη Ελλάδα του Κολοκοτρώνη παραμένει ζωντανή. Μετά από έναν καταιγισμό ψεμάτων (χαρακτηριστικό το, προ δύο μόλις εβδομάδων, βίντεο της αναγγελίας του δημοψηφίσματος), τζάμπα μαγκιάς, συνολικής διάλυσης του κράτους αλλά και ξετσίπωτου φλερτ με την ακροδεξιά (ενίοτε και το ναζισμό), ο Τσίπρας προσκύνησε ταπεινωμένος του «εχθρούς» Ευρωπαίους, υπογράφοντας εν λευκώ αυτά που του πρότειναν. Το μόνο που ουσιαστικά κατάφερε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να δει το όνομά του να γράφεται με χρυσά γράμματα στη Μεγάλη Βίβλο του Νεοφιλελευθερισμού: Είναι ο μοναδικός εκλεγμένος ηγέτης στην ιστορία της ανθρωπότητας που κατάφερε να επιβάλει τόσο σκληρά μέτρα στο λαό του, πείθοντάς τον ωστόσο να τα αποδεχτεί με ανακούφιση και αγαλλίαση.
Συνήθως, η ιστορία δεν δίνει δεύτερη ευκαιρία σε ηγέτες που έχουν αποτύχει σε τέτοιο βαθμό. Ο Τσίπρας όμως την έχει. Οι προκλήσεις που ορθώνονται μπροστά του είναι τεράστιες, αν όμως καταφέρει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, ίσως ο ιστορικός του μέλλοντος να τον κρίνει τελείως διαφορετικά από ό,τι αυτή τη στιγμή εμείς.
Καταρχήν, ο Τσίπρας πρέπει να καταφέρει να κάνει κάτι που οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί δεν μπόρεσαν: Να περάσει τις αναγκαίες (ακούγεται πλέον κοινότοπο αλλά παραμένει τόσο αληθινό...) μεταρρυθμίσεις. Μέχρι τώρα ένα ολόκληρο σύστημα (συχνά οργανωμένο από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ) μπλόκαρε κάθε προσπάθεια αλλαγής του ελληνικού status quo. Τα επαγγέλματα που έπρεπε να ανοίξουν δεν άνοιξαν ποτέ, η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων –κλειδί για την εξυγίανση του Δημοσίου– αποτελούσε ταμπού και όποτε επιχειρήθηκε αυτό έγινε με λάθος τρόπο. Εδώ, ο Τσίπρας έχει ένα σχετικό αβαντάζ αφού λογικά θα συναντήσει πολύ μικρότερες αντιδράσεις από τους Παπανδρέου και Σαμαρά.
Κυρίως, όμως, οΑλέξης Τσίπρας έχει τη δυνατότητα να εξυγιάνει το κόμμα του. Να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό που αρχικά όλοι είχαμε πιστέψει πως θα γινόταν: μια προοδευτική φιλοευρωπαϊκή παράταξη. Ένα γνήσιο εκπρόσωπο της ευρωπαϊκής Αριστεράς που θα μπορούσε όντως να συμβάλει στη δημιουργία μιας καλύτερης Ευρώπης. Σίγουρα η Ευρώπη των Σόιμπλε και Μέρκελ δεν είναι αυτή που θέλουμε. Η απάντηση όμως δεν είναι η μισαλλόδοξη Ευρώπη των Φάρατζ και Λεπέν με την οποία φλέρταρε μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ και για να έρθει αυτή η αλλαγή χρειάζονται αυθεντικά αριστερά κόμματα με όραμα και προτάσεις και όχι ταύτιση με τον εχθρικό λόγο της Ακροδεξιάς. Στον Τσίπρα παρουσιάζεται αυτή τη στιγμή η ευκαιρία να ξεφορτωθεί τα «βαρίδια» που κρατάνε τον ΣΥΡΙΖΑ στο βούρκο. Φυσικά δεν αναφέρομαι στους διάφορους Λαφαζάνηδες και Στρατούληδες οι οποίοι, εντιμότατα, παρέμειναν πιστοί στις θέσεις τους όλο αυτό τον καιρό και που λογικά θα καταλήξουν σε άλλα πολιτικά λιμάνια. Μιλάω για συγκεκριμένα λούμπεν στοιχεία τα οποία βρέθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ με την άνοδο των ποσοστών του, χρωστώντας την επιβίωσή τους στην αγάπη που τους τρέφει ο όχλος.
Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να σώσει την παρτίδα. Χρειάζεται φυσικά διορατικότητα και τόλμη, κάτι που δεν έδειξε να διαθέτει στη μέχρι τώρα πρωθυπουργική του θητεία. Ο ίδιος πρέπει να αποφασίσει αν θα προκαλέσει μία απο τις μεγαλύτερες ανατροπές στην πολιτική ιστορία του τόπου ή αν θα μείνει στη μνήμη των Ελλήνων ως συνώνυμο της πολιτικής αποτυχίας.
