Το παρανοϊκό, προσχηματικό, δόλιο και παραπλανητικό Δημοψήφισμα της εκτροπής και του εμφύλιου διχασμού την ερχόμενη Κυριακή, που εμπνεύστηκε η αριστεροδεξιά εκτρωματική κυβέρνηση των εθνολαϊκιστών με τη συνδρομή των ψήφων της εγκληματικής οργάνωσης της Χ.Α., αποτελεί επικίνδυνη για τη δημοκρατία πολιτική επιχείρηση. Διεξάγεται στην ουσία για να διασωθεί το πολιτικό σαρκίο του κομματικού και κυβερνητικού συνονθυλεύματος και του ίδιου του πρωθυπουργού, που αποδείχτηκε μοιραίος, άβουλος, ανεύθυνος και επικίνδυνος.
Η κυβέρνηση, έπαιξε ανενδοίαστα και ανεύθυνα την τύχη της χώρας στα ζάρια και έχασε κατά κράτος, από εγκληματική αφέλεια ή εκ προμελέτης, αδιάφορο, εφόσον τις τραγικές συνέπιες βιώνει σήμερα με ταπεινωτική «υπερήφανη αξιοπρέπεια» όλη η χώρα. Ο κ. Τσίπρας, κατ’ ομολογία στελεχών της κυβέρνησης, δεν μπορούσε να περάσει το επαχθές και επονείδιστο τρίτο Μνημόνιο, που ο ίδιος πρότεινε, από το κόμμα του, πόσο μάλλον να το εφαρμόσει με βάρη 8-12 δις. ευρώ. Προσχώρησε, επομένως, πλήρως στην ΚΟΤΑ (Κομμουνιστική Τάση), στην Αριστερή Πλατφόρμα και τις άλλες έξαλλες συνιστώσες της «Συμμορίας της Δραχμής» για να αποσείσει τις δικές του βαρύτατες ευθύνες. Διότι η «σκληρή» διαπραγμάτευσή του σημείωσε μνημειώδη και παταγώδη αποτυχία οδηγώντας τη χώρα σε χρεοκοπία, ευτελισμό και ταπείνωση. Προτίμησε να καταστρέψει και να διχάσει τη χώρα του παρά το κόμμα του. Δεν είναι μια απόφαση που συγχωρείται εύκολα κι αργά ή γρήγορα θα το πληρώσει ακριβά.
Επιχειρεί, σε μια ύστατη και απελπισμένη «φυγή προς τα εμπρός», μια νέα εκστρατεία εξαπάτησης και παραπλάνησης του ελληνικού λαού με ένα ανύπαρκτο ερώτημα για να συγκαλύψει το πραγματικό και κρίσιμο: ό,τι πρόκειται στην ουσία για ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο ευρώ, ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην Ευρώπη, ΝΑΙ ή ΟΧΙ στη σωτηρία της χώρας, ΝΑΙ ή ΟΧΙ στη Δημοκρατία, ΝΑΙ ή ΟΧΙ στη Δύση. Σε ένα τέτοιο ερώτημα, εάν είχε τη στοιχειώδη τιμιότητα και τόλμη να το θέσει με ευθύτητα ενώπιον των πολιτών, θα είχε χάσει από χέρι, εφόσον η συντριπτική πλειοψηφία τάσσεται υπέρ του ευρώ και της Ευρώπης. Παίζει τα ρέστα του με μοναδικό όπλο του πλέον τη δική του δημοφιλία, επανερχόμενος στις προεκλογικές διχαστικές του γραμμές, θλιβερός αρχηγός κόμματος κι όχι κυβερνήτης όλων των Ελλήνων, όπως υποσχέθηκε. Ζητάει νέα «νωπή» εντολή ενώ αυτή που είχε την πέταξε εντός 5 μηνών στα σκουπίδια μαζί με τη χώρα. Γι αυτό ποντάρει σε έναν κίβδηλο υπερπατριωτισμό, σύνηθες καταφύγιο των πολιτικών απατεώνων. Από τη μια η «ηρωική αντίσταση» εναντίον κατασκευασμένων εχθρών και από την άλλη οι «προδότες» και «πουλημένοι», ο «εσωτερικός εχθρός».
Στο βαθύτατα τραυματισμένο και ημιθανές σώμα της ελληνικής κοινωνίας και δημοκρατίας που πνέει τα λοίσθια προσφέρονται δύο και μόνο λύσεις:
Το φιλί ζωής του ΝΑΙ και η χαριστική βολή του ΟΧΙ.
Τα ψέματα και οι υπεκφυγές για όλους τέλειωσαν. Το ΟΧΙ θα πέσει ως θείο δώρο στα χέρια του κ. Λαφαζάνη, στις «εναλλακτικές» του, στο Plan B, που αρνείται να μας το αποκαλύψει, αλλά που όλοι πολύ καλά γνωρίζουμε. Την αποδέσμευση της χώρας από τις παραδοσιακές της συμμαχίες, που έχουν διασφαλίσει διαχρονικά τη ευημερία και την ασφάλειά της. Την έξοδο από το ευρώ και την Ευρώπη, με αποτέλεσμα την εθνική απομόνωση σε μια γωνιά της ηπείρου, οιωνεί προτεκτοράτο της νέο-οθωμανικής γειτονικής χώρας, λίγο χειρότερα από την Ζιμπάμπουε.
Ο κ. Καμμένος, ως πολιτικός προϊστάμενος των ενόπλων δυνάμεων, υπογράμμισε, προκλητικά και επικίνδυνα, το αντι συνταγματικό ρόλο τους ως θεματοφύλακα της «εσωτερικής ασφάλειας» της χώρας, με τον πρωθυπουργό να σιωπά δίπλα του. Απροκάλυπτη απειλή εναντίον του «εσωτερικού εχθρού», εναντίον όσων διαφωνούν με την κυβέρνηση. Το μισό έθνος στιγματίζεται ως «προδοτικό» και «δοσίλογο» και «εκτός εθνικού κορμού». Η αυταρχική, καθεστωτική και μακαρθική κυβερνητική και κομματική συμπεριφορά, η αχαλίνωτη φαιοκόκκινη προπαγάνδα, ο κομματικός εποικισμός του κράτους, η ανερυθρίαστη νομή της κρατικής λείας, με χτυπητό παράδειγμα τον πρόεδρο των ΕΛΠΕ που διόρισε πρόσφατα ο κ. Λαφαζάνης και που έκανε στον εαυτό του ένα μικρό «δωράκι», ισοδύναμο με 500 επιδόματα ΕΚΑΣ, η απειλή εισαγγελικής δίωξης των αντίθετων απόψεων, η έλλειψη ανεκτικότητας, πεμπτουσία της φιλελεύθερης δημοκρατίας, έχουν δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μείγμα κι έχουν δηλητηριάσει το δημόσιο χώρο και λόγο.
Απομένει η έκδοση αριστερών πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων κατά της ένδοξη παράδοση της μετεμφυλιακής Δεξιάς. Έχουν ήδη εκδοθεί ατύπως. Οι διάφοροι διανοούμενοι, υποστηριχτές του ΣΥΡΙΖΑ, πολλοί εκ των οποίων φιλοξενήθηκαν και κατέκτησαν πανεπιστημιακές θέσεις και τα συναφή στην «καπιταλιστική» και «νέο-φιλελεύθερη» Ευρώπη είτε τηρούν αιδήμονα σιωπή έναντι όλων αυτών είτε χειροκροτούν. Οποία καταισχύνη.
Σε όλα αυτά, σε περίπτωση επικράτησης του ΟΧΙ το ενδεχόμενο πλήρους εξαθλίωσης, με τη μισή χώρα άνεργη, το εισόδημα των πολιτών καταρρακωμένο, τα μικρο-μεσαία στρώματα πλήρως καταστραμμένα και απελπισμένα, μεγάλο μέρος του πληθυσμού να πένεται κυριολεκτικά και να εξαρτάται από την ανθρωπιστική βοήθεια του εξωτερικού, σε συνθήκες Δελτίων για τα βασικά είδη στοιχειώδους επιβίωσης, όπου η σημερινή λιτότητα θα φαντάζει ως χαμένος παράδεισος, δεν αποκλείεται οι εξουθενωμένοι πολίτες να μπουν στον πειρασμό να ανταλλάξουν, αντί πινακίου φακής, τις ελευθερίες τους με κάποια «Επιτροπή Εθνικής Σωτηρίας», τη σύνθεση της οποίας δεν είναι δύσκολο να μαντέψουμε. Η λιμοκτονία του πληθυσμού, ανομία και ενδεχόμενες οχλοκρατικές συμπεριφορές τύπου Βενεζουέλας και Αργεντινής θα αυξήσουν δραματικά τις πιθανότητες καταφυγής σε αυταρχικό καθεστώς τη στιγμή που θα κυριαρχούν οι μαυραγορίτες, οι λαθρέμποροι, οι ληστές, οι τοκογλύφοι και οι κάθε λογής απατεώνες. Καμιά δημοκρατία δεν μπορεί να αντέξει τόσο μεγάλες καταστροφές και απόλυτη εξαθλίωση. Εφιαλτικό και απευκταίο, βέβαια, σενάριο ου μην αλλά εντός υπαρκτών πιθανοτήτων.
Η επικράτηση του ΟΧΙ δεν αποκλείεται να οδηγήσει σε νέες διαπραγματεύσεις με τους εταίρους μας από «μηδενική βάση». Ο κ. Τσίπρας δεν έχει άλλη επιλογή παρά να υπογράψει - αυτό υπόσχεται – από δυσμενέστερη, όμως, θέση ένα νέο, πολυετές Μνημόνιο με υπόσχεση για ελάφρυνση του χρέους, υπό την αίρεση βέβαια πλήρους εφαρμογής του νέου Προγράμματος. Θα είναι επαχθέστατο. Είναι αμφίβολο εάν η κυβέρνηση, όσο και να προσπαθήσει να θριαμβολογήσει, μπορεί να το εφαρμόσει, κρατώντας αλώβητη τη δεδηλωμένη. Θα είναι αβάσταχτο κι ασήκωτο και το κυριότερο ασύμβατο με την οικονομική φιλοσοφία του κόμματος, με τους ευρωπαϊκούς κανόνες και τις ευρωπαϊκές αξίες. Ορισμένοι μάλιστα, οπαδοί της «δίκαιης» βίας διάκεινται τελείως εχθρικά έναντι της ίδιας της «αστικής» κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στο όνομα διάφορων εγκληματικών ουτοπιών.
Η άλλη επιλογή του κυβέρνησης, με πρόσχημα την στάση των δανειστών, θα είναι η μετάβαση στη δραχμή με όλες τις συνέπειες, πράγμα για το οποίο δεν υπάρχει εντολή. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα και πάλι.
Αλλά και ο δρόμος μετά ενδεχόμενη επικράτηση του ΝΑΙ κάθε άλλο παρά ρόδινος θα είναι. Θα πρόκειται, όμως, για μια θετική ψήφο για την Ευρώπη και το μέλλον της χώρας εντός της ευρωπαϊκής οικογένειας. Αυτής της «άθλιας», νέο-φιλελεύθερης Ευρώπης του Σόιμπλε, που με το 7% του παγκόσμιου πληθυσμού, εκπροσωπεί το 25% της παγκόσμιας οικονομίας και το 50% των παγκόσμιων κοινωνικών δαπανών. Αυτής της «ανάλγητη» Ευρώπης που από την ένταξή μας το 1981 μέχρι σήμερα μας έχει δώσει πάνω από 110 δις ευρώ από τα Διαρθρωτικά Ταμεία και περισσότερα από 200 δις ευρώ στο πλαίσιο της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, πόροι που άλλαξαν την όψη της χώρας. Χωρίς τους οποίους δεν θα υπήρχαν δρόμοι, αεροδρόμια, μετρό, αποχέτευση, περιβάλλον, εθνική ασφάλεια, αλληλεγγύη, κοινωνική πολιτική, το πλαίσιο σταθερότητας για ιδιωτικές επενδύσεις, το Erasmus, και τα συναφή, μεταφραζόμενα όλα σε θέσεις εργασίας και εισόδημα διαχρονικά. Με τη διάσωση μιας σπάταλης και χρεοκοπημένης χώρας με το πρωτοφανές ποσό των 240 δις. ευρώ. Χωρίς την οποία δεν θα ήταν διαθέσιμα για την περίοδο 2014-2020 21 δις. από τα Διαρθρωτικά Ταμεία, 14 δις για τις αγροτικές επιδοτήσεις, τα δάνεια της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, το πακέτο Γιούγκερ, η ποσοτική χαλάρωση του Ντράγκι και άλλα ων ουκ έστι αριθμός. Οι πόροι αυτοί, απαραίτητοι για την οικονομική μας επιβίωση και ανάκαμψη, δεν μπορούν να διασφαλιστούν από καμία άλλη πηγή και δεν είναι φυσικά διαθέσιμοι εάν βρεθούμε εκτός Ευρώπης.
Ο δρόμος του ΝΑΙ θα είναι κι αυτός δύσκολος και ανηφορικός, πολιτικά ολισθηρός και επικίνδυνος. Θα έχει κι αυτός πολύ λιτότητα. Ο λογαριασμός έχει ανέβει πλέον πολύ υψηλά. Προσφέρει συνάμα και ένα παράθυρο ευκαιρίας και ελπίδας. Το ακανθώδες ερώτημα είναι ποιες πολιτικές δυνάμεις θα τον διαβούν και ποιες θα διαπραγματευθούν το νέο Μνημόνιο. Ένας πρωθυπουργός που θα έχει αποδοκιμαστεί στις κάλπες, υβρίζοντας τους πάντες στο εξωτερικό και το εσωτερικό, δεν θα διαθέτει εκ των πραγμάτων την αναγκαία νομιμοποίηση, το πολιτικό κεφάλαιο, το ηθικό ανάστημα, την απαραίτητη αξιοπιστία την οποία έχει απωλέσει έτσι κι αλλιώς έναντι όλων. Επομένως, εναπόκειται και πάλι στον κ. Τσίπρα όχι απλώς να τηρήσει τις θεσμικές του υποχρεώσεις που απορρέουν εκ του Συντάγματος νίπτοντας τας χείρας του και σφυρίζοντας αδιάφορα, σαν να μη συνέβη τίποτα, όπως προσποιείται και διατείνεται εκ των προτέρων ο κ. Καμμένος, αλλά να πάρει πολιτικές πρωτοβουλίες που θα άρουν το αδιέξοδο. Θα πρέπει να αναζητηθούν κοινές λύσεις με τις άλλες δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις που να διασφαλίζουν την υπογραφή της καλύτερης δυνατής Συμφωνίας, την εφαρμογή της κι όχι απλώς την ψήφισή της και τη μετάβαση σε εκλογές σε εύθετο χρόνο, ικανό όμως για την παραγωγή απτών αποτελεσμάτων με επιμερισμό του πολιτικού κόστους. Δεν θα πρέπει να δοθεί κανένα πρόσχημα για να αρχίσουν και πάλι οι «ηρωικές αντιστάσεις». Κάθε χρονοτριβή ή υπεκφυγή θα επιτείνει την τραγωδία.
Το ΝΑΙ προσφέρει την καλύτερη ευκαιρία για εθνική συνεννόηση.
Όποια και να είναι η έκβαση του Δημοψηφίσματος, που σε τέτοιες περιπτώσεις είναι συνήθως οριακή, δηλαδή θα είναι αμφίρροπη και θα κριθείς το νήμα, δεν θα προσφέρεται για θριαμβολογίες από καμιά πλευρά. Τη Δευτέρα όλες οι συνετές δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις θα κληθούν να πάρουν αποφάσεις εθνικής σημασίας και να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων. Να πάρουν από κοινού μέτρα ώστε να κατασιγάσουν τα πολιτικά πάθη, να μειώσουν την πολιτική ένταση. Σε κάθε εκδοχή ο κ. Τσίπρας καλείται για τελευταία φορά να ενεργήσει με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και να επιδιώξει την εθνική συνεννόηση. Δεν μπορεί πλέον να διαπραγματεύεται η μισή Ελλάδα ενάντια της άλλης μισής. Αποτελεί εθνικό έγκλημα. Απαιτείται δημοκρατική συλλογική ευθύνη και κάθαρση. Η Ελλάδα είναι το κοινό μας σπίτι. Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για την επιβίωση, την ευημερία και την ασφάλειά της. Αν καταρρεύσει οριστικά σημείο επιστροφής δεν θα υπάρξει. Στα ερείπιά της θα ενταφιαστούν όλοι. Γι αυτό και η ευθύνη είναι κοινή και ιστορικής, πράγματι, σημασίας.
