Η μοίρα της ελληνικής Αριστεράς επεφύλασσε μία δραματική ολοκλήρωση του κύκλου της Μεταπολίτευσης. Με ποιο δικαίωμα μία ηγετική ομάδα ερασιτεχνών εραστών της εξουσίας επιβάλλει στους πολίτες αυτής της χώρας να ντρέπονται να δηλώνουν αριστεροί. Και δεν εννοώ τους υποστηρικτές της παρανοϊκής πορείας της ηγεσίας της Κουμουνδούρου. Κάθε ιστορική περίοδος διαθέτει το δικό της μοιραίο «Αλκιβιάδη» και τους οπαδούς του. Κοινό χαρακτηριστικό σε όλες αυτές τις περιόδους της ιστορίας είναι το περίσσευμα ανηθικότητας στη διαχείριση των κοινών. Οι οπαδοί των επιλογών της ομάδας εξουσίας του Μαξίμου απλά ταυτίζονται με τη λογική της ιστορικής αναίδειας διά της οποίας πορεύεται και ενεργεί η ομάδα αυτή. Δεν αναφέρομαι λοιπόν σε αυτούς του οπαδούς. Ομιλώ για τους άλλους, όλους εκείνους που συνειδητά επέλεξαν να ακολουθήσουν το δρόμο του κριτικού λόγου και της άρθρωσης μιας σκέψης η οποία στον πυρήνα της βασίζεται στην αρχή της άδολης δημοκρατίας και της διαφύλαξης των χαρακτηριστικών της ελευθερίας της σκέψης καθώς και του ανυποχώρητου σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γι’ αυτήν την Αριστερά ομιλώ.
Η ομολογία του υπουργού Αμύνης παρουσία του πρωθυπουργού πως ο στρατός εγγυάται την εσωτερική σταθερότητα της χώρας, ομολογία που εκστομίστηκε από ένα συνειδητό συνοδοιπόρο της εθνικιστικής υπερδεξιάς με χαρακτηριστικά ακροδεξιάς πτέρυγας του πολιτικού συστήματος, δεν εξέπληξε παρά μόνον τους αφελείς. Αυτό που προκαλεί αλγεινή εντύπωση αφορά την αδιαμαρτύρητη και εκ των πραγμάτων έντρομη στάση του αριστερού, κατά δήλωσή του, πρωθυπουργού. Κάθε πανικόβλητος και ιστορικά αναιδής κυβερνήτης καταφεύγει πάντα στο «στρατό του», όταν απειλείται ο τρόπος πολιτικής διαχείρισης των κοινών. Την παραμονή της έκρηξης των πολεμικών αναμετρήσεων στη Σλοβενία και στη συνέχεια την Ανατολική Σλαβωνία, ο αριστερός δικτάτορας Μιλόσεβιτς κατέφυγε στο στρατηγό του Καντίγιεβιτς, αρχηγό του γιουγκοσλαβικού ΓΕΕΘΑ, ο οποίος δήλωνε σε διάγγελμά του πως ο στρατός είναι ο εγγυητής της εσωτερικής σταθερότητας και της εθνικής ενότητας της Γιουγκοσλαβίας. Όλοι και κυρίως οι πρώην Γιουγκοσλάβοι αριστεροί γνωρίζουν την τραγική ολοκλήρωση του κύκλου της βίας. Στο κάτω-κάτω αυτοί οι Γιουγκοσλάβοι αριστεροί, και όχι οι κομματικοί ινστρούχτορες και οι μπράβοι της εξουσίας του Βελιγραδίου, ήταν και τα πρώτα θύματα του κοινωνικού και πολιτικού διχασμού που κατέληξε στην εθνικιστική βαρβαρότητα για να καταλήξει στη σφαγή, πρωτίστως της δημοκρατίας και των υποστηρικτών της.
Τον Νοέμβριο του 1920 οι Έλληνες πολίτες καταψήφιζαν το νικητή των πολεμικών αναμετρήσεων Ελευθέριο Βενιζέλο, με δημοψήφισμα επανέφεραν τη Βασιλεία και στη συνέχεια συνειδητά στήριξαν την πολιτική απαγκίστρωσης της Ελλάδας από την παραδοσιακή αλλά και επωφελή σχέση με τους συμμάχους της με αποτέλεσμα την ολοκληρωτική ήττα στη γη της Μικράς Ασίας, την Καταστροφή, τον Ξεριζωμό και την κορύφωση του εσωτερικού εθνικού διχασμού. Το 1932 η χώρα πτώχευσε εκ νέου, ο σοφός λαός δεν έδωσε τις λύσεις και με αλγεβρική ακρίβεια συνέβαλε στην εγκαθίδρυση της δικτατορίας και την επικυριαρχία του Μανιαδάκη. Η Αριστερά και τότε κώφευσε και όταν «άκουσε» ήταν πλέον αργά. Η δημοκρατία είχε ήδη δολοφονηθεί.
Ο νέος εθνικός διχασμός ήδη ακολουθεί τους μοιραίους κύκλους του. Στο όνομα της διατήρησης της εξουσίας και της ικανοποίησης των προσωπικών και συλλογικών παθών ενός εξουσιομανούς μορφώματος με σταλινικά από τη μία, περονιστικά από την άλλη χαρακτηριστικά και, κυρίως, με αυταρχικά ανακλαστικά που εκφράζονται με μία πρωτοφανή, ιστορικά, αναίδεια και ανυπόφορη αλαζονεία, μία ηγετική ομάδα επωφελούμενη από την εσωτερική κομματική ρευστότητα της Κουμουνδούρου επιβάλλει στην κοινωνία επιλογές μόνο και μόνο για να διατηρήσει την πολιτική ηγεμονία (Τσακαλώτος έφη). Στη διαδικασία αυτή δεν φείδεται προκλήσεων, αυταρχισμού, παραπλάνησης, αποπροσανατολισμού και κατασταλτικής λογικής, με αποκορύφωμα τη ρήση κάθε αντιδημοκρατικής πολιτικής, «Φταίει ο εξωτερικός εχθρός».
Με τη Βουλή σε αναγκαστική αργία, το τραπεζικό σύστημα σε μεθοδευμένη αργία κατά τη βαρουφάκιο μεθοδολογία, τη χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και τον εθνικό διχασμό να δηλητηριάζει καθημερινά τις προσωπικές και κοινωνικές σχέσεις, η χώρα οδεύει σε ένα επονείδιστο Δημοψήφισμα, παράνομο και επαχθές (δανείζομαι τους όρους από το πόρισμα της προσωπικής επιτροπής της Προέδρου της Βουλής για το χρέος).
Στο τέλος της ημέρας η ηγετική ομάδα του Μαξίμου θα είναι απολύτως ηττημένη ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Η Ελλάδα θα βρεθεί εκεί που βρισκόταν την περασμένη Παρασκευή, αν επαληθευτούν οι δημοσκοπήσεις. Ο νεαρός κυβερνήτης με τη χαρακτηριστική αναίδεια που τον διέπει ως προς την κακομεταχείριση της Ιστορίας θα υποχρεωθεί σε ταπεινωτικό ελιγμό. Η κοινωνία ωστόσο θα αποζητήσει να αποδώσει ευθύνες διότι δεν αντέχει να διαχειριστεί τη συλλογική και ατομική της ενοχή. Λέμε ότι οι λαοί δεν είναι ένοχοι. Λάθος μέγα. Και ένοχοι είναι, και αφελείς είναι, και αυτοκτονούν. Μόνο που δεν δύνανται να αντέξουν το βάρος της ενοχής τους και καταφεύγουν για λύτρωση και κάθαρση σε λύσεις όπως εκείνη στου Γουδή. Μόνο που πάντα είναι πια αργά και η κοινωνική και εθνική καταστροφή έχει συντελεστεί.
19°
