Είναι ωραίο να βλέπεις τα παιδιά να παίζουν! Τόσο άφοβα, τόσο ευκίνητα, τόσο ονειροπόλα, τόσο αδιάφορα για την ύπαρξή τους, για την ύπαρξή μας. Μέχρι να ακουστούν τα πρώτα τους κλάματα, να τρέξουν τα πρώτα τους αίματα. Να σπάσουν τα πρώτα τους παιχνίδια. Και τότε, έρχονται κοντά σου και είσαι εσύ που πρέπει να τα παρηγορήσεις, να γιατρέψεις τις πληγές τους, να τους πάρεις καινούρια παιχνίδια (αν μπορείς και δυστυχώς δεν μπορείς πάντα).
Όμως όχι επικίνδυνα, πολύτιμα, εύθραυστα αντικείμενα στα χέρια των παιδιών. Δεν θα φταίνε αυτά αν τα σπάσουν. Εδώ, τόσα χρόνια, άνθρωποι που τους θεωρούσαμε ώριμους, αντί να την ενισχύσουν με την πείρα τους, κατέστρεψαν κάθε δικιά μας προσπάθεια να οικοδομήσουν μια νέα Ελλάδα σύγχρονη. Τι να περιμένεις από τα ανήλικα τέκνα τους, όσο προικισμένα αυτά κι αν είναι! Δυστυχώς είμαστε ένας ανώριμος, αλλοπρόσαλλος λαός που μετά από 20 αιώνες υποταγής σε ξένους κατακτητές ξέμαθε να αυτοδιοικείται. Ο φόβος λοιπόν, στο δημοψήφισμα, λέει ΝΑΙ. Η ανοησία λέει ΟΧΙ.
Και η πίκρα λέει «Θεέ μου, πώς καταντήσαμε μετά τόσες ευκαιρίες που μας έδωσες, μετά τόσες προσπάθειες που κάναμε για τον πολιτισμό μας, μετά τέτοιους προγόνους…»
15°
