Συγνώμη για το «ρε» πριν το «παπάρες» αλλά αισθάνομαι κάπως περίεργα. Είναι ένα αίσθημα που δεν οφείλεται τόσο στην πτώχευση, όσο στους συμπολίτες μου –ανεξαρτήτως προτίμησης στο «ναι» ή το «όχι»– που με λυμένα τα ζωνάρια τους είναι έτοιμοι για καβγά τρικούβερτο με άλλους συμπολίτες μου που υποπίπτουν στο χειρότερο των αμαρτημάτων της πτωχευμένης μας χώρας: την αντίθετη άποψη. Για να μην παρεξηγηθώ δεν μιλάω για τη δική μου άποψη. Το να κοροϊδεύω και καμιά φορά να προκαλώ είναι η δουλειά μου και το να με κοροϊδέψουν, να με προκαλέσουν και να με κράξουν είναι μέρος της. Όχι και πολύ ευχάριστο, αλλά αναπόφευκτο.
Αυτό που δεν είναι αναπόφευκτο είναι τα μπινελίκια και οι κατάρες σε γνωστούς και αγνώστους στα ένδοξα πεδία της μάχης της κοινωνικής της δικτύωσης. Καταλαβαίνω τη σημασία της δωρεάν ψυχολογικής ανακούφισης αλλά είναι γελοίο. Κι ακόμα πιο γελοίο είναι το να βλέπεις ανθρώπους να τσακώνονται με φίλους και συγγενείς. Και θέλω να κάνω μια σημαντική ερώτηση στους ανθρώπους αυτούς: Πόσο παπάρες είστε;
Παρότι η παραπάνω ερώτηση είναι ρητορική, φαντάζομαι πως αν κάποιος θέλει σώνει και καλά να την απαντήσει, στην κλίμακα από 1 εως 10 θα απαντούσε 11. Και δεν το λέω επειδή κάποιος μου έριξε Ντέιβιντ Αβραμίδη ή Πάολο Κοέλιο στο ποτό. Ούτε επειδή χτύπησα κάπου το κεφάλι μου και ένιωσα την ανάγκη να κηρύξω την αγάπη για τον πλησίον. Το λέω γιατί είναι πραγματικά μεγάλη παπαριά.
Δεν έχω ιδέα αν οι άνθρωποι που θα ψηφίσουν «ναι» είναι υποχείρια της γερμανικής πρεσβείας, αν αυτοί που θα ψηφίσουν «όχι» είναι όργανα του λόμπι της δραχμής ή αν αυτοί που θα απέχουν είναι πόκεμον. Κάποιοι από όλους αυτούς είναι ανόητοι, κάποιοι άλλοι είναι επιπόλαιοι, κάποιοι είναι έξυπνοι, κάποιοι είναι γενναίοι, κάποιοι είναι φοβιτσιάρηδες, κάποιοι ξέρουν, κάποιοι δεν έχουν ιδέα, αλλά όλοι μέχρι χθες είχαν ένα κοινό: Πιστεύουν πως η άποψή τους συμβαδίζει με το συμφέρον το δικό τους και το συμφέρον της χώρας που ζουν. Από σήμερα έχουν άλλο ένα: Η χώρα τους πτώχευσε.
Επειδή λοιπόν και οι άθλιοι ναιναίκοι και οι ελεεινές οχιές ψηφίζουν αυτό που νομίζουν πως συμφέρει κι επειδή όλων η χώρα πτώχευσε, καλό είναι όλοι να καταλάβουν πως το συμφέρον το δικό τους και το συμφέρον της πτωχευμένης χώρας τους είναι να μη σφαχτούν με τον διπλανό τους. Γιατί αν κερδίσει το «ναι» δεν θα φύγουν από τη χώρα όσοι ψήφισαν «όχι» και ούτε θα φύγουν από τη χώρα όσοι ψήφισαν «ναι» αν κερδίσει το «όχι». Δυστυχώς, για τους πολύ άγριους, την επομένη του δημοψηφίσματος θα συνεχίσετε να ζείτε όλοι μαζί. Και το συμφέρον σας είναι να μιλιέστε. Ούτε να συμπαθιέστε, ούτε να αγαπιέστε, αλλά να μιλιέστε. Γιατί όποιος και να κερδίσει, το φως στο τούνελ θα είναι για αρκετό καιρό μόνο μια εκπομπή της Αγγελικής της Νικολούλη και κανείς δεν θα υποφέρει λιγότερο ή περισσότερο ανάλογα με το τι ψήφισε.
Και δεν είναι μόνο που καθόλου δεν σας συμφέρει να μη μιλιέστε την επόμενη μέρα. Είναι που έτσι παίζετε το αγαπημένο παιχνίδι κάθε εξουσίας ανεξαρτήτως χρώματος και ιδεολογίας. Γιατί και ο Τσίπρας και ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος και ο.... (πάτε την αλυσίδα όσο μακριά θέλετε) και οι παρατρεχάμενοί τους θέλουν σαν τρελοί να τσακωθείτε μεταξύ σας. Γιατί αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να ξεχάσετε την παταγώδη αποτυχία τους. Παπαριά δεν είναι;
18°
