Πάντοτε, όσο πίσω κι αν κοιτάξεις στην ιστορία μας, ένα μεγάλο μέρος της δημιουργικής Ελλάδας δραπέτευε εκτός συνόρων για να μπορέσει να αναπνεύσει. Θα συνιστούσα στους αναγνώστες σας πριν πάνε στην κάλπη να δουν τις χθεσινές (29/6) δημόσιες παρεμβάσεις του Ζ.Κ. Γιουνκέρ και της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Ο ένας προσπάθησε με αγωνία να συνδέσει το μέλλον της χώρας μας αναφερόμενος στον Πλάτωνα. Η άλλη, με το απτόητο γλαρό βλέμμα σιγουριάς του ηλίθιου, αναφερόταν στην προσωπική ζωή της δημοσιογράφου που της έπαιρνε συνέντευξη! Ας σκεφτούν ποιος από τους δυο είναι ο πραγματικός Έλληνας και ποιος ο τσιφτετέλληνας. Όποιος ονειρεύεται το παιδί του χαραμοφάη, με τον εγκέφαλό του γεμάτο μπουγαδόνερα ψυχωτικού να πουλάει μαγκιά σε καφετέρια πίνοντας φραπέ με τα λεφτά κάποιου «μπαμπά», ας ψηφίσει όχι. Για όποιον ονειρεύεται κάτι λίγο καλύτερο από αυτό, είναι μονόδρομος το σαρωτικό ΝΑΙ. Είναι τόσο απλό, είναι το πραγματικό –και όχι στα λόγια– ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΣ. Είναι όμως συγχρόνως και τόσο δύσκολο για όποιον ανατράφηκε με αξία του τον ανέξοδο κωλοπαιδισμό με πλάτες άλλων. Εμπιστεύομαι απόλυτα το καθαρό βλέμμα των νέων μας που αντιστέκεται στην έρημη χώρα που επιμένουμε να τους κληροδοτήσουμε εμείς, οι θλιβεροί γονείς τους.
18°
